Wedstrijd

Mud Masters kicks off

BAM! De kop van het obstaclerunning seizoen is er weer af. Zaterdag stond ik aan de start van Mud Masters, wat meteen de eerste kwalificatiewedstrijd in Nederland was voor het WK OCR in oktober dit jaar.

[heading size=4 style=underline]Wake up![/heading]Het enige dat ik de afgelopen maanden niet heb gemist was die verrekte startkak… Het begon vrijdag al en ik was blij dat ik zaterdag aan de start stond. Maar eerst ontwaakte ik uit mijn ocr-winterslaap. Ok, ik train wel door, maar ik had de meeste ocr-maatjes al een tijd niet gezien. Dat uurtje voor de start was dan ook eigenlijk te kort. Snel omkleden. Wat trek ik aan? De temperatuur zou boven de 10 graden uitkomen, maar omdat er een aantal waterdoorgangen te verwachten waren koos ik toch dit keer voor een lange tight, baselayer en shirtje.
RunAndreaRun Mud Masters
[heading size=4 style=underline]Confession of a geek[/heading]Het startvak van 9.30 uur was de eerste wave die van start zou gaan. De Alfa-groep is de wedstrijdgroep en om te kwalificeren voor het WK is het noodzakelijk in deze wave te starten. Daar stond ik dan samen met een heleboel andere, vooral mannen, die zich wilden kwalificeren. Na een fanatieke warming up en een briefing konden we aftellen. Ik startte samen met Susanne, Tamara en Nienke.
RunAndreaRun Mud MastersHet plan voor mij was om rustig aan te starten. Ik had namelijk geen idee hoe mijn rechterbeen zich zou gaan houden. Sinds de marathon van Berlijn heb ik te kampen met een geïrriteerd bindweefseltje in de bil, die nog wel eens uit wil stralen naar de hamstring, peesblad en vervolgens de quadriceps. Van de fysio mag (moet) ik gewoon alles doen en vooral heel veel rekken. Daarnaast gebruik ik de hamstringtube van Herzog en daarmee ging ik van start. Maar een 18 kilometer had ik in maanden niet meer gelopen. Laatste keer dat ik die afstand onder de voeten door voelde gaan was tijdens de marathon van Berlijn… Oeps… Gaat de tijd echt zo hard?  Oftewel: de afstand had ik by far nog niet in de benen. Doel voor Mud Masters was dan ook ontspannen lopen en kwalificeren. Onmogelijke combi? Wel een rare… Want ik wil me kwalificeren met een tijd waar ik zelf ook trots op kan zijn, diep gaan, knallen. Niet met het tempo moeten drukken om een been dat niet mee wil werken.

[heading size=4 style=underline]The Alfa-pack[/heading]Ok, we waren gestart. Op de Big Spotters Hill, waar we omhoog, omlaag, omhoog en weer omlaag moesten, viel ons groepje uiteen en kwam ik alleen te lopen. De Hill en de slow mo mud sloopten mijn benen. Ik kon merken dat ik de laatste tijd zo weinig heb gelopen. Op eens hoor ik achter me druk gekwek en gegiebel. Heee daar hebben we Paula, die bezig is aan haar marathon. Samen met marathonloper Wesley pakken we een gezamenlijk tempo op en helpen elkaar waar nodig is over de stromuren heen. Van verre horen we al dat ons iets kouds te wachten staat. De eerste waterdoorgang en vooral de mannen laten horen dat het eeeeerrrgg koud is. Een tunneltje voert ons onder de weg door. Het water komt tot aan mijn oksels en als ik met mijn voet tegen iets aanstoot kan ik nog net overeind blijven. Zodra ik het water uit klauter tintelt mijn huid en zijn mijn voeten bijna gevoelloos! Feetfreeze! Er volgt een lang stuk lopen door de polder maar in goed gezelschap doorkruisen we de kale vlakte met een paar obstakels. Voordat we het bosrijke gebied terug in gaan staat ons een apenhang te wachten. Ik heb hetzelfde touw als Wesley en aan de overkant aangekomen zoeken we Paula. NERGENS te vinden! Niet aan de overkant, niet op het touw. Zou ze al doorgelopen zijn? Maar dat vinden we toch ook vreemd… Waar we ook zoeken, ze is er niet. Net op het moment dat we besluiten om heel rustig door te dribbelen komt er een zwart modder monster op ons af gesneld die joelt “Ik lag in het water!!” En er onder. Ahaaaaa, daar hadden we dus niet gekeken…

[heading size=4 style=underline]Mindset[/heading]De lus die we nu maken zit alleen in het parcours van de 18 kilometer en hoeven de marathonlopers maar één keer te doen. Een leuke: met twee lussen waar je met je handen aan hangt over een horizontale balk jezelf naar de overkant hupsen. Dat gaat vlotjes. De load carry met 20 kilo durf ik niet dribbelend af te leggen. Halverwege begin ik die verdomde rugblessure te voelen en ook een heel been protesteert. Gelukkig zijn die pijntjes direct weg als ik de load afgooi. Het voelt alsof ik zweef zonder load en we vliegen verder. Door het water en trenches. O… en nog meer load. Met je buddy op de rug een stukje wandelen. Er staat nog een loper te wachten, zodat we met twee paren de oversteek van de zandbak kunnen maken. Mijn mindset is ondertussen al lang 180 graden omgedraaid. Van ‘wedstrijd en knallen’ naar ‘lang leve de lol en heel blijven’. Ik durf het gewoon niet aan om harder te gaan lopen. Enerzijds geeft deze mindset me wat rust, maar anderzijds ben ik wel bang voor de WK-kwalificatie.Maar hup, al die zorgen even aan de kant. We hebben namelijk een wateroversteek voor de boeg. Vanuit de drinkpost aan de overkant schalt ons vrolijke muziek tegemoet en in polonaise doorwaden we het meertje. IIIIJJJSSkoude benen! We kruisen het parcours waar de lopers uit de latere waves ons aanmoedigen en plonzen de sloot in om de oversteek te maken naar de andere kant. Er volgt een leuke hindernis: met een touw omhoog en over een muur heen. Ik kies voor een voetklem, want de muur is spekglad en daar glijd ik van weg. Via de brug over de snelweg komen we weer op het hoofdterrein.
11025181_864062186983915_7393680112630293478_n
[heading size=4 style=underline]I believe I can fly[/heading]En dan… een hindernis waar ik een beetje tegen op zag. Vanaf een plateau naar een net springen en verder klimmen. Nu is dat klimmen geen probleem, dat springen wel. Sinds het WK heb ik een soort van springangst ontwikkeld, lijkt het wel. Al heb ik zonder bril ook gewoon moeite met het inschatten van afstand en diepte. Daar stond ik dan, twijfelkontje. Wel, niet, wel, niet. Maar de afgelopen weken heb ik een aantal proefvluchtjes gemaakt en I still believe I can fly. Dus. Ze doet het…. wel! Ik sprong! En greep het net nog ook! Hoe is het mogelijk. De finish komt steeds dichterbij. Voor mij dan, Paula en Wesley mogen nog twee rondes van 12 kilometer lopen. Maar eerst nog een bende banden eeeeeen trenches!! Die lagen er nog wel heel keurig bij, dus hoppaaaaaaaa vol met de kont in de bagger, omhoog klimmen en een mooie glijbaan fabriceren door op de kont naar beneden te schuifelen. Dit blijft toch altijd één van mijn favoriete obstakels! Die modder wordt vervolgens in weer een waterdoorgang enigszins afgespoeld. Wat best wel zinloos is, want na een muur staat ons een modderige mudcrawl te wachten. Ik begin rollend, maar kom er achter dat het prikkeldraad steeds lager komt te hangen. Toch tijgeren dan maar, wat meer op glijden lijkt, zo spekglad is de modder. Met een grote grijns kom ik uit de mudcrawl. Dit is één van de redenen waarom ik obstacleruns zo leuk vind! Met nog een tunnel, een plons en een stinksloot komen we bij het finishterrein. Bij de grote muren helpen we elkaar er overheen, het evenwichtsbalkje stelt niets voor en dan de monkeybars. Normaal gesproken ben ik daar zo overheen, maar nu…
10347792_10206251688318277_4032024322054682935_nIk reik naar de eerste bar, die net te hoog hangt, ik verlies mijn evenwicht… en… lig in het water!! Are you kidding me!!?? Terwijl aan de overkant de vrijwilliger roept dat ik maar één poging hoef te doen, klim ik gierend van het lachen uit de waterbak om nog een poging te wagen. Maar mijn handen zijn nat en glibberig en door al dat koude water heb ik nauwelijks gevoel in mijn handen. Ik spring naar de eerste bar, grijp de tweede en glijd weg door de modder op de bars. KAK! Ondertussen staan Wesley en een zeiknatte Paula, die ook een plons maakte, te wachten aan de andere kant van de waterbak. Nog twee obstakels te gaan: de pipe runner en de sizzler. Vorig jaar stonden Marleen en ik elkaar nog vreemd aan te kijken omdat er geen touwen bij de pipe runner hingen.
http://runandrearun.nl/wedstrijd/mud-masters-victory/Dit keer zijn er dwars latjes bevestigd en staan er mariniers boven die maar al te graag een handje toesteken. Terwijl ik een noodvaart bijna voorbij het latje schiet en hem vastgrijp worden de handen al uitgestoken. LAMELOS!! Ik kom zo makkelijk boven dat ik eigenlijk beter de hogere versie had kunnen nemen bedenk ik me later. Maar op dat moment heb ik geen tijd om dat te bedenken. Paula komt aangesneld en ik grijp haar bij de arm en samen met de marinier trekken we haar omhoog. Nog een laatste hindernis, de sizzler. Daar staat Chantal en ik vol op de rem. Ff babbelen, of ja ik moet nog finishen… Na veel commotie is er bij de sizzler ook een tijgergang gemaakt zonder stroomdraden. Hier hoef ik niet over na te denken en neem de gang zonder stroomdraadjes. Zeiknat over een modderige grond kruipen is vragen om megashocks. Daar heb ik mijn lesje wel mee geleerd. Paula en Wesley maken zich klaar om de volgende ronde in te gaan. Nog snel haal ik een gelletje te voorschijn, die had ik toch niet nodig. We nemen afscheid en ik la af richting de finish. Friemelend aan de Spibelt en startnummer loop ik het talud op om te finishen en de meest afgrijselijke finishfoto ooit te veroorzaken! Ik finish als 10e vrouw en ben daarmee gekwalificeerd voor het WK. Nog geen halve minuut na me vliegt Susanne over de finish, ook gekwalificeerd!
RunAndreaRun Mud Masters
[heading size=4 style=underline]Qualified but…[/heading]We zijn doorweekt, zitten onder de modder en huggen iedereen die een moddermasker wil ontvangen. We zijn blij met onze kwalificaties, maar moeten nu zo snel mogelijk omkleden en warm worden. Eerst een douche. De lauwe waterstraal in de carwash is heerlijk en redelijk schoon halen we zo snel mogelijk onze spullen om om te kleden. Helemaal paars uitgeslagen van de kou krijg ik met moeite mijn natte kloffie uit en de droge aan. Om vervolgens op te warmen in het zonnetje met voer, bij te kletsen met de andere modderaars en de Mud Masters te zien starten en finishen.
RunAndreaRun Mud MastersUiteindelijk vertrek ik samen met Susanne die nog een wereldreis voor de boeg heeft, moe en voldaan naar huis. Maar thuis aangekomen lijkt dat voldane gevoel te verdwijnen. Ja ik ben gekwalificeerd. Ja ik heb heerlijk, echt tè fijn gelopen. Dat waren de doelen voor vandaag en die zijn glansrijk volbracht. Maar toch. Ik liep deze wedstrijd niet als wedstrijd maar als megafunrun en finishte in een tijd die ruim een half uur langzamer was dan vorig jaar. Ok, met reden, ik ben niet topfit en ik dacht voor aanvang van Mud Masters op ongeveer 70% van mijn kunnen te zitten. Nu een dagje later met toch best wel wat spierpijn in de benen (maar een rustige bil! Yeeaaaaah!) denk ik dat ik toch die 70% bij lange na niet haal! En dat is frustrerend…Er is heel veel werk aan de winkel, voordat ik klaar ben voor het komende WK.

Benieuwd naar meer foto’s? Check dan deze waanzinnige samenvatting van Mud Masters!

2 reacties

  • BarbellBimbo

    Leuk verslag, en natuurlijk gefeliciteerd met je kwalificatie! Vraagje: heb je de monkeybars uiteindelijk wel gehaald, of is dat niet nodig om je te kwalificeren? Ik hoor verschillende verhalen…

    • Andrea

      Ik heb hem niet gehaald en eerlijk gezegd zou ik het fair vinden dat ik daardoor niet gekwalificeerd zou zijn. Maar als dat hier de regel was, was ik natuurlijk gewoon doorgegaan tot ik wel aan de overkant was. Ik heb nog nooit de monkeybars niet gehaald, dit was de 1e keer. Ik had nu alleen de verkeerde te pakken. Ik heb zelfs gehoord dat er bij hindernissen mensen langs de hindernis zijn gegaan (uit startgroep alfa) die niet eens een poging hebben gedaan… Wat mij betreft mag er strenger gecontroleerd worden bij de hindernissen. Vorig jaar was dat volgens mij wel het geval.
      So wie so wil ik bij een volgende kwalificatiewedstrijd wel voor een goede eindplek gaan, maar mijn been hield me nu tegen. En dan zal ik waarschijnlijk ook iets minder op standje ‘lol trappen’ staan 🙂

Laat een antwoord achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!