Muddy Mud Masters

Modder, modder en nog eens modder. Zaterdag dompelde ik me letterlijk onder in een 12 kilometer lang modderbad. Mud Masters werd voor de 2e keer georganiseerd! En dit keer waren de omstandigheden toch wel wat zwaarder dan tijdens de eerste editie. Want met een winterse week achter de rug zagen de weersverwachtingen er bar slecht uit voor zaterdag! Vrijdag kneep ik hem nog en had ik via mijn ouders een back up outfit geregeld: een 2 mm neopreenpak (alsof je dat zou dragen).

Wonder boven wonder bleken de weergoden ons behoorlijk goed gezind zaterdag. Toen we ’s morgens opstonden scheen er een zonnetje door de wolken. De Alphagroep startte al om 10 uur, dus dat betekende dat we te maken zouden hebben met nog redelijk lage temperaturen. Maar met een thermobroek  en –shirtje onder de kleding was het warm genoeg. Een mooi parcours wachtte op ons.

Aangekomen op het terrein waren de eerste aanpassingen al zichtbaar. Het startterrein had een enorme verbetering ondergaan. Dit keer werd het Expo center gebruikt, waar (dit keer wel duidelijk gescheiden) kleedruimtes waren en waar de tassen via een logisch systeem opgeslagen werden. En… het was er verwarmd! Heerlijk!! Wat het weer ook zou doen, iedereen kon na het modderen opwarmen om vervolgens droog te blijven. Zowel de start als de finish lagen direct naast het Expo. Het overdekte buitenterrein werd gebruikt door standjes, horeca en bandjes. Ook Teva was vertegenwoordigd, die de nieuwe Tevasphere promootte door een foto-actie.

[heading size=4 style=underline]Ready to gooohoooo![/heading]
Bij de start was het een hilarische maffe bende. Liepen de Alpha’s nog in redelijk serieuze outfits, andere startgroepen kenmerkten zich vooral door wilde kleedpartijen en uitdossingen. We spotten vlak voor de start nog net een collega van vriendlief die ons voorzag van GoPro. Samen met de JVC actioncam van RunningRonald zouden we proberen zo veel mogelijk beelden te maken.
Muziek zweepte de Alpha’s op, iedereen stond te springen en bij de Harlem shake ging iedereen los! Het startschot knalde en al joelend gingen we op weg.

De Spotters Hill doemde na de bocht voor ons op, maar eerst moesten we over steeds hoger wordende strobalen. Via de Toetanchamon trappen de Hill op, door de tempel op de top waar we neer gekegeld werden door zandzakken die boven een plas water hingen. Met natte voeten gleden we de Hill af. Vorig jaar was het door zware regenval een grote glijbaan. Dat glijden zat er dit jaar helaas (voor de Alpha’s in ieder geval) niet in. Het gras was nog te droog.
Via de brug over de snelweg kwamen we op het zuidelijke deel van het parcours en eerlijk gezegd was dit deel een beetje saai. In totaal 6 kilometer met ‘maar’ 6 hindernissen. Dus veel lange stukken lopen, waardoor je blij was als er weer een hindernis voor je opdoemde. En een sloot! Wel 1 sloot die we door moesten, maar je zakte wel tot aan je middel in de dikke stinky blubber! En koud dat het water was, KOUD! Dat sloeg even op de benen en de schoenen zaten helemaal vol en wogen als lood.

[heading size=4 style=underline]Slow moooo mud[/heading]
Na de indianenbrug, de netclimb, een stapel boomstammen en de battlefield kwamen we in de slow mo mud terecht. Daar werd het echt zwaar. Het parcours werd steeds modderiger en gladder met kuitdiepe drap. Regelmatig kwam je vast te zitten, mensen verloren hun schoenen en moesten die vervolgens met de hand uit de blub trekken en zo nu en dan gleed er iemand onder uit. Van een rennend tempo ging het over in dribbelen, wandelen en vervolgens kreeg je nog met moeite je voeten uit de blubber getrokken. Dan te bedenken dat wij de eerste startgroep waren… dit deel van het parcours zou na een paar groepen nog meer onbegaanbaar worden!  Op sommige plekken was het bijna onmogelijk om op de been te blijven. Mijn benen gleden alle kanten op, tot een omgekeerde split aan toe! Als hier een camera had gestaan had dat hilarische beelden opgeleverd van al die spastische Mud Masters die probeerden vooruit te komen. De supporters hadden in ieder geval de grootste lol!

[heading size=4 style=underline]Teamwork[/heading]
Na een paar 100m slow mo mud liepen we via het viaduct terug naar het noordelijke deel van het parcours, waar de hindernissen elkaar snel begonnen op te volgen. Te beginnen met de Great Walls, waar het nagenoeg onmogelijk is om alleen overheen te komen.
Vriendlief en ik hadden een mooie tactiek te pakken en trokken ondertussen Bat Woman ook over de walls. Een van de leukste hindernissen waren de trenches die dit jaar breder en dieper waren dan vorig jaar. Over de eerste loopgraaf kon ik nog springen, maar bij de rest ben ik er in en weer uit gesprongen.

De walk of fire stelde vorig jaar niet veel voor (een paar smeulende hoopjes), maar dit jaar waren het flinke rokende strobalen. Je zag niets meer en de rook was verstikkend. Zo snel mogelijk er uit, maar de rooklucht bleef in je neus hangen. Bij het chicken frame hielpen we Bat Woman weer even omhoog en verder ging het via de bandenstapel (au spijkertje in mijn hand).  Het einde kwam (helaas) in zicht. Via een evenwichtsbalk kwamen we bij de golden stairs, een hoge toren van strobalen. De monkey bars waren nog de enige optie om echt goed nat te worden, maar ik haalde droog (en hoog, want ik kon bijna niet bij de monkey bars komen) de overkant. Nog 1 hindernis: de sizzlers. Kreeg ik vorig jaar nog een paar flinke klappen, dit keer voelde ik niets! En toen waren we er! We did it! Again! Hoooohaaaaaaa!!!
Voor de Mud Masters die binnen waren begon het feestje, terwijl andere startgroepen zich klaar maakten voor de start. De ene na de andere maffe creatie liep langs, een bemodderde Mud Master sloeg een strijdkreet uit in zin boxershort op een container en we moesten uiteraard ook after nog even op de foto bij Teva.

[heading size=4 style=underline]After[/heading]
En toch… zo endorfisch als tijdens de vorige editie was ik niet. Kwam dat omdat ik het te veel met de vorige editie vergelijk? Eerlijk waar, er stond een regelrecht topevenement! De organisatie heeft de verbeterpunten van vorig jaar op de beste manier doorgevoerd. Het weer zorgde er voor dat de organisatie moest kiezen voor veiligheid, wat voor aanpassingen in het parcours zorgde. En daar ontstond voor mij een gemis. Vorig jaar plonsden we nog door een stuk of 20 sloten en gleden we tig keer de Hill af en was er een ware glijbaan waarna je in de plomp belandde. Al dat geplons, geklauter de kant op en het soppen in je schoenen maakten het parcours enorm zwaar. Dit jaar bestond het zware element uit de 100-en meters slow mo mud. En dan geef ik zelf toch de voorkeur aan de sloten en het glijden. Maar op de vraag of ik er de volgende editie bij ben zal ik alleen maar gretig ja knikken! Call me a Mud Master.