My precious
Een dag van extremen, zowel mentaal als fysiek. Dat ondervond ik zaterdag tijdens het Wereldkampioenschap Obstacle Course Racing. Een wedstrijd waar ik al een jaar naar uitkijk en naar toe train, omdat ik vorig jaar keihard op mijn rug viel. Revenge was mijn doel. Op mezelf. Laten zien dat ik wel degelijk uit het juiste hout gesneden ben om op dit niveau mee te kunnen doen. Het bandje houden tot de finish. Even totale focus op de wedstrijd, dus mijn verslag volgt wat later, want ik moest het een en ander laten bezinken. En het internet was niet zo fantastisch… Let’s start!
[heading size=4 style=underline]Briefing[/heading]Laat ik bij de dag er voor beginnen. Op vrijdag konden de deelnemers hun racepack ophalen op het wedstrijdterrein. Hier kregen we het parcourskaartje, het regelboek en een briefing. En het allerbelangrijkste: HET bandje, die je tot de finish moet zien te behouden door het nemen van alle obstakels.
Het was prachtig weer en terwijl de deelnemers rond drentelden werd hier en daar de laatste hand gelegd aan de obstakels op het terrein. En er stonden er veel! Een paar ‘oude bekenden’, zoals de Inverse Monkeybars, de Over-Under-Pipes en Cargo Climb (een hoge muur om op te klimmen), mijn gevreesde Slide… Uiteraard was ook de Platinum Rig weer opgenomen in het parcours. Daar verloor ik vorig jaar mijn bandje… Dit jaar was ik er op gebrand om die te behouden. Maar ook een aantal nieuwe obstakels stonden te stralen in de zon: de Destroyer werd een uitdaging, evenals de Dragon Back, overgekomen vanuit het Zweedse Toughest.
[heading size=4 style=underline]Pressmeeting[/heading]Na de briefing snel door naar de persconferentie, boven op de heuvel in het Paviljoen. De shortcut misten we en we kwamen op de weg uit, maar in mijn herinneringen aan vorig jaar was die best wel lang. Samen met Sander liep ik naar boven tot er een golfkarretje langs kwam die ik aanhield met de vraag:”Wat is de kortste route naar boven?”. “Achterin” was het antwoord. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen en zo zaten wij luxe in het karretje terwijl we onze teamgenootjes voorbij reden, die ook op weg naar boven waren en ook de shortcut hadden gemist. Via de zij-ingang probeerden we ons zo onzichtbaar en geluidloos mogelijk naar binnen te sneaken, maar aangezien de ingang recht naast de perstafel was, waar een aantal elitelopers achter zat, mislukte dat natuurlijk faliekant. Snel schuifelden we naar achteren. De elitelopers kwamen omstebeurt aan het woord, terwijl een vragenvuur op ze werd afgevuurd. Behoorlijk interessant, vooral omdat OCR in het buitenland echt groot is, terwijl het in Nederland nog maar in de kinderschoenen staat. Zo is het plan om tijdens het WK volgend jaar meerdere afstanden te programmeren, zijn er grootse plannen om OCR Olympisch te maken. Daar komt ook natuurlijk dopingcontrole bij om de hoek kijken en hoe kijken de elitelopers er zelf tegen dopinggebruik aan nu de druk op hen steeds groter wordt?
[heading size=4 style=underline]Rise of the Sufferfest[/heading]Aansluitend vond de pastaparty plaats, waar we met een grote groep Nederlanders aanwezig waren. Supergezellig en nog te nassen ook! Erg leuk om ook (eindelijk) de documentaire Rise of the Sufferfest te zien. Een docu waar Scott Keneally onderzoekt waarom miljoenen mensen de modder, uitdagingen en pijn opzoeken en daar nog veel geld voor betalen ook! En dat in een wereld waarin we juist steeds meer comfort zoeken. Een mooie tegenstrijdigheid, die een leuke, herkenbare, inspirerende en vooral ook indrukwekkende beelden oplevert. Dit is alvast de promo in afwachting op de beelden online:
[heading size=4 style=underline]Vewachting[/heading]Rond 20.00 uur vertrokken we richting het hotel. De laatste spullen werden klaar gelegd voor zaterdag. De voorspellingen waren een stuk minder rooskleurig dan het weer dat we vrijdag hadden. Een ijskoude nacht met een frisse dag stond ons te wachten. Zo erg als tijdens de Spartan Race World Championships kon het toch niet zijn?