Wedstrijd

NK Veldloop gemeenten 2010

Jaarlijks organiseert een gemeente het NK Veldloop gemeenten. En ieder jaar doet de gemeente haar best om een zo pittig mogelijk parcours neer te zetten! Dit jaar was het de beurt aan de gemeenten Veere, Schouwen-Duiveland en Noord Beveland. En deze 3 gemeenten hebben met overmacht gewonnen!!

Om 5.15 ging de wekker, wat een tijd! Maar met een reden. Hans zou mij een uur later oppikken. Met de auto naar Doorn, waar we over zouden stappen op de bus om met de deelnemers en supporters van de gemeente Utrechtse Heuvelrug om naar het verre Zeeuwse zuiden af te zakken.
De weersvoorspellingen waren dinsdag al niet optimaal, windkracht 6 en regen, maar op woensdagochtend bleek de windsterkte nog heftiger te gaan worden… Aiaiaiii…
Na een flinke busrit en de stemming op schoolreisje (we verstopten ons nog net niet onder de banken bij aankomst) kwamen we zonder files (hoe is dat mogelijk!) rond 9.30 aan op de Neeltje Jans. Het werkeiland waar de pijlers voor de Oosterscheldekering zijn gebouwd was dit jaar decor van de veldloop met 3700 deelnemende ambtenaren, veel supporters, wind en marteling. En een enorme paarse feesttent, die een belangrijke rol zou gaan spelen.

We stapten de bus uit. En waaiden er bijna weer in! Wat een wind! Beaufort deed goed zijn best om de ambtenaren wakker te schudden, windkracht 8 loeide over ons heen! Het Delta Duel (Suske en Wiske, nummer 197) komt tot leven! Ploeterend naar de paarse feesttent waaiden de dozen broodjes bijna de zee in. In de tent aangekomen werd meteen een tafel geconfisqueerd, waar we onze bagage kwijt konden. De 6 km lopers gingen zich gereed maken. In 2 etappes werden ze weggeschoten en de mensen die niet liepen konden zo de jassen bij de start in ontvangst nemen en bij de finish weer uitreiken.
Mijn start voor de 9 km tot 45 jaar was om 12.00 uur en langzaamaan ging ik me klaarmaken. In de feesttent waren 2 grote kleedruimtes gerealiseerd, inclusief douchecabines. Die zou ik na afloop wel goed kunnen gebruiken! Met de extreme weersomstandigheden in het vooruitzicht wisselde ik mijn korte broek voor een 3/4 legging. Mijn zonnebril ging op tegen het stuivende zand, hoofdband er omheen omdat mijn zonnebril anders af zou waaien en handschoenen aan. O ja, t-shirt met startnummer niet vergeten! Garmin liet ik in mijn tas. Het zou totaal geen zin hebben om met deze omstandigheden je kilometertijden te willen weten en het is alleen maar ballast. Na een laatste pitstop tijd om in te lopen. Voor hoever dat mogelijk was… Met de wind in de rug kon je tenminste nog ontspannen lopen, maar de wind tegen… Dat was beukwerk!! Ik wist wel dat ik rustig moest beginnen om de 9 km een beetje vlak te kunnen lopen en dat ik echt NIET alleen moest komen te lopen. De eerste 1,5 kilometer was ook vol tegen de wind in en dat zou op meerdere plekken in het parcours zo zijn.

Op naar het startvak waar mijn dikke winterjas door de UH supporters werd aangenomen. Samen met een collega het snelle startvak in, beetje in het midden. Ik zou gek zijn om vooraan te willen starten met die wind! En knal! Weg waren we.
Ploeterend tegen de wind in iemand zoeken die een beetje mijn tempo liep en die me uit de wind zou kunnen houden. Hier en daar liepen we nog redelijk beschut tussen de duinen, maar al snel kwamen we bij een dijk waar we vol tegen de wind in liepen. De eerste kilometer ging vlot, waarschijnlijk te snel… Maar ik kon al wel een paar vrouwen inhalen. Bij de opgang naar de duinen riep een controlepost me iets toe: “Je ligt zw**aaaa (wind)!!”. Eh, was dat nou eerste of tweede? Als een langlaufer door het mulle zand het duintje op, slingerpaadjes, mul zand, wind, mul zand, duinafgang, nog meer mul zand en oooo wat was ik blij met mijn zonnebril! Het zand teisterde mijn gezicht. Ademhalen zoveel mogelijk door de neus, anders zat je mond vol. En we draaiden weer vol tegen de wind in om 500 meter te mogen beuken over het strand. De wind had hier vrij spel. Ik zag 2 mannen voor me lopen, kort sprintje om erbij te komen. Hier wil je echt niet alleen lopen! Met een goede muur voor me werden de slopende meters bedwongen. Lucht werd me ontnomen door de wind. Zand sloeg tegen mijn benen en in mijn gezicht. De koploper liep ons alweer tegemoet. Nu kon ik goed zien hoeveelste ik lag. Ook een mooie afleiding van dit zware beukwerk. En geen vrouw voor me te bekennen. Na 2 kilometer lag ik dus op kop! Met een bocht van 180 graden draaiden we vervolgens vol voor de wind om ruim een kilometer over het strand te vliegen. De vaart werd er meteen goed ingegooid en de meters vlogen echt onder me door. Mijn 1e positie werd bevestigd door de volgende controlepost, geweldig! Kreeg ik van die wind nog geen vleugels, dan kreeg ik ze wel van mijn koppositie! Het zand vloog zo mogelijk nog harder met ons mee. Wel een prachtig gezicht om het golvende zand langs te zien vliegen.
De dijk die 1 van de werkhavens omsluit, kwam in zicht. Het was een kort klimmetje naar het weggedeelte waar het over het asfalt verder ging. We zaten al op 5 kilometer! Ik was het bordje van de 4 niet tegen gekomen. Nog steeds de wind in de rug, maar dat zou gaan veranderen. Met een flauwe bocht veranderde onze positie ten opzichte van de wind. Gelukkig had ik weer aansluiting met een andere loper en ook achter me kwam iemand dichterbij. En dan zie je het gewoon gebeuren. De pier houdt op en er komt een scherpe bocht aan. Zet je schrap!! BAAAAAAMMM!!! Weer vol die wind tegen je aan!! Recht er tegen in en ook ik mocht hier flink aan de bak. Zo groot was de loper voor me namelijk niet. Het parcours maakte weer een bocht waardoor we de wind nu schuin tegen kregen. En dat was lastig lopen. Met hier en daar mul zand en de wind die je benen onder je lijf vandaan blaast was het moeilijk om op de been te blijven. Dit was niet meer lopen op souplesse, maar puur op kracht. Maar het publiek en de controleposten maakten alles goed! Van alle kanten kreeg ik te horen dat ik 1e lag, veel collega’s van de UH die langs het parcours stonden en me de laatste kilometers door schreeuwden. Fantastisch en wat een euforisch gevoel! En toen begon het te regenen. Striemende regen in het gezicht en tegen de benen, snijdend zand in het gezicht en de benen. Wind die je je lucht ontneemt. Er verscheen een grote grijns op mijn gezicht. Dit is pas lopen! Dit is pas werken. En dit is pas genieten! Laat het nog maar wat extremer worden, knap vrouwtje die me nu nog in wil halen! Ik lag eerste en zou deze positie vast gaan houden!
Na een kort stukje op adem te kunnen komen met de wind in de rug, nog meer bevestigingen van publiek over mijn positie, nog meer grijnzen op mijn gezicht, werd mijn verzoek verhoord. De laatste kilometer was de heftigste van allemaal! Via een heel smal dijkje van een paar 100 meter met aan beide kanten basaltrotsen en 2 meter lager veel koud water met grote schuimkoppen moesten we richting de finish. Nog meer regen, nog meer wind! Het was enorm moeilijk lopen hier. Ieder zweefmoment werden de benen onder me vandaan geslagen en het kostte me veel moeite om enigszins een rechte lijn te kunnen lopen. De wind kwam vanaf de zijkant, dus je moest er vol tegen in hangen om niet van de dijk geblazen te worden. Bij andere lopers uit de buurt blijven. Grote grijns op het gezicht. Een verkeerde beweging en je botst met een andere loper met als gevolg dat er iemand in het water kan belanden. Vreemd dat hier geen reddingsboten lagen voor het geval dat…
En dan eindelijk de finish in zicht. Een eindsprint zat er nauwelijks in, ik voelde mijn benen helemaal leeg lopen. Liep ik gisteren nog puur op techniek en souplesse 3000m op de baan, nu had ik 9 km beukwerk in de benen. En dat kost pas echt kracht!
En wat geweldig om dan de speaker te horen:” En daar! De eerste vrouw! Het is Andrea, Utrechtse Heuvelrug, Nederlands Kampioen op de 9 kilometeeeeeeeerrrr!!!!!” De handen gingen de lucht in en mijn smile werd zo mogelijk nog groter. I did it! Ik was niet alleen eerste in mijn leeftijdscategorie, maar overall op de eerste 3 categorieën! Overweldigend, euforisch en zoooo blij! Mijn inzet was dan wel 1e in mijn categorie, maar vooralsnog overall 1e… Dat had ik niet gedacht! Leverde een mooie tijd op van 40.47 en ook een paar mooie (ahun) foto’s!

Ik kreeg mijn jas van een collega en meteen ook minder leuk nieuws van de speaker. Door de storm was er een scheur ontstaan in de grote paarse feesttent. Feestje over. De tent werd ontruimd. Na onze 9 kilometer zouden er geen starts meer plaatsvinden. Alles voor de rest van de dag was afgelast. De tassen van alle deelnemers die nog in de tent stonden werden door de brandweer verzameld en buiten uitgestald. Op de startfoto is trouwens de scheur ook al te zien. Hieronder nog een foto.
Het Deltamuseum en bijbehorende restaurant werden open gesteld om alle mensen op te kunnen vangen. Gelukkig hadden wij de tassen op een grote hoop liggen en op het moment dat de tent ontruimd werd konden die door collega’s meteen meegenomen worden. Op 1 tas na, van een collega die hem in de kleedruimte had achter gelaten. Toen ook die tas boven water was gingen we, zoals zovelen, richting de bus. Het terrein werd verder ontruimd en niemand had er eigenlijk nog wat te zoeken.
Wat een domper. Ik ben al lang blij dat er geen ernstige ongelukken zijn gebeurd en dat er geen lopers tijdens de route gewond of te water zijn geraakt. Enorm balen voor de organisatie, deelnemers, supporter en iedereen die zich voor de veldloop heeft ingezet. Maar de natuur heb je niet in de hand.
Maar shit hee, dan word ik een keer 1e op het NK, dan wil je ook graag die erkenning. Van het publiek en de speaker kreeg ik die ook, maar graag heb je daar ook een “blijvend bewijs” van. Maar helaas: geen prijsuitreiking en bij navraag werden er zelfs grote vraagtekens gezet of de prijzen überhaupt wel nagestuurd zouden worden!! Om het nog mooier te maken: de uitslagenlijst bleek na afloop ook niet te kloppen. Ik stond als 2e! Nader onderzoek wees uit dat een man onder het nummer van een vrouwelijke collega heeft gelopen… (mmm… komt me bekend voor overigens…Maar hallo! Zet dat dan ff recht! Wel zo netjes! )/foutje bij de verwerking van de uitslagen. Dat wordt dus mailen en hopen dat de uitslagenlijst aangepast kan worden.

Met de bus weer volgeladen zijn we vervolgens richting Veere gegaan om al stinkend en bezweet aan de warme chocolademelk en thee te gaan. Mijn buik was door al het geschud aardig van slag, dus iets kouds en alcohol leek me niet zo slim. Oftewel: geen bier.
Tegen 5 uur reden we richting Vrouwenpolder om daar heerlijk veel Mexicaans te eten.
Volgestouwd, moe, euforisch en teleurgesteld zat ik op de terugweg in de bus. Genoten van een enorm gezellige dag met fantastische mensen. Een mix van emoties, welke voert nu de boventoon?

Laat een antwoord achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!