(No) Teamevent OCR WC
Hoe heerlijk is het om ’s ochtends op te staan met eigenlijk nauwelijks spierpijn van de twee races de dagen er voor! Stiekem had ik me een beetje gespaard voor het teamevent van zondag. Ik liep met twee Amerikanen, waarvan ik er eentje kende van het WK van vorig jaar.
[heading size=4 style=underline]Nervous[/heading]Zaterdagmiddag hadden we elkaar nog na de wedstrijd gesproken en had ik het startpakket opgehaald. We zouden Pro co-ed (gemixte teams) starten om 9.30. Alles duidelijk doorgesproken wie welk onderdeel zou doen (speed, strength, agility) en aangezien we er een hele verkleedpartij van zouden maken, zouden we elkaar zondagochtend vroeg treffen. Zondag dus wéér de wekker enorm vroeg en tegen 8.30 was ik ter plekke. Maar wat een kolere weer! Het regende al de hele nacht en ook voor overdag waren de verspellingen enorm slecht. Dat zou nog wat worden, want ik stond op agility ingedeeld en mijn grip is met zeikweer nou niet bepaald goed te noemen. Ergens was ik dus een beetje zenuwachtig, want ik wilde niet door mijn toedoen dat we ons bandje zouden verliezen.
In de Athlete Lounge stuurde ik een berichtje naar mijn teamleden dat ik daar zou verblijven en ik kon me vast klaar maken. De sfeer was vandaag nog relaxter dan de andere dagen. Het teamevent is altijd de slagroom op de taart. De meesten hebben zaterdag alles al gegeven en met een team over het parcours raggen is eigenlijk een extraatje.
[heading size=4 style=underline]Time keeps on ticking…[/heading]De klok tikte door en ik had nog geen reactie van mijn teamleden ontvangen, of ze gezien. Ik begon me een beetje ongerust te maken. Het zou toch niet gebeuren dat ze niet op kwamen dagen? Mijn grootste angst werd werkelijkheid. Om 9.20 startte de briefing van onze startwave, maar geen teaamgenootjes. Gelukkig wist Richard iemand die me graag uit de brand zou willen helpen, maar die moest nu wel onmiddelijk opgetrommeld worden. Ik meldde het hele gebeuren ook bij de wedstrijdleiding en ze keken me met open mond van verbazing aan toen ik drie bandjes eiste. Niet voor mij en mijn teamleden, maar voor mij alleen, omdat het er naar uitzag dat ik het hele parcours in mijn eentje kon gaan lopen. G*$&%%# wat had ik hier de balen van zeg! Totaal geen rekening gehouden met de onderdelen speed en strength en ook qua kleding en dit zeikweer kon het niet slechter… Het was tijd om het startvak in te gaan en met een hoofd dat op onweer stond hoorde ik de speech van coach Pain aan.
Verdomme…. ik realiseerde ook dat mijn voet niet getapet was. Dat zou ook niet nodig zijn geweest als ik alleen het stukje agility zou doen. Het onderdeel speed bestond alleen uit eerst 3 kilometer hardlopen! Gevolgd door strenght: met de wreckbag helemaal omhoog de heuvel op en weer terug.
[heading size=4 style=underline]Angry bird[/heading]Geen teamgenootjes te zien, een kleine kans dat ik bij de wisselpost een invaller zou hebben en ik moest in eens schakelen van een klein stukje techniek, maar een volledig parcours. We gingen van start en omdat dit de speed sepcialisten waren lag ik al snel in de achterste regionen. Het parcours was deels hetzelfde als de eerste kilometers van gisteren. En het was nat. Beter gezegd, het regende pijpenstelen. Ik was binnen drie stappen volledig doorweekt, nat tot op het bot en nog chagrijniger dan ik al was. Die verrekte Amerikaanse mafketels zouden mij alleen niet klein krijgen. Als ik het alleen moest doen, dan moest dat maar. Ik stampte woedend de heuvel op, nam de obstakels die ik tegen kwam, maar was o zo voorzichtig met afdalen. In tegenstelling tot de goed begaanbare paden van gisteren was het nu een grote glibberbende. Beter kon je op je kont gaan zitten om naar beneden te gaan, want op de been blijven was onmogelijk. De steigerpijpen waren ook zeiknat en het verbaasde me dat ik er in één keer doorheen kwam. Dat schepte moed voor het agility deel, waar ik dit nog een keer tegen zou komen. De Dragon’s Back was weer het punt waar ik mijn bandje af gaf. Maar dat boeide me vandaag nog minder dan de andere dagen: ik had dit onderdeel helemaal niet horen te doen!
[heading size=4 style=underline]Hero[/heading]Weer een stuk omhoog, uitkijken waar ik mijn voeten zet. Een moment van geen grip en dat met een niet getapte enkel zag ik niet zitten. Mopperend slingerde ik me weer een weg om hoog en gleed zo voorzichtig mogelijk weer naar beneden. Beneden aangekomen bij de Platinum Rig hoorde ik mijn naam. De grootste held van de dag Ricardo stond me daar op te wachten voor het strength onderdeel en zou de wreckbag de heuvel op sjouwen en weer terug. Ik vloog hem om de hals en was zó blij dat ik niet alles in mijn eentje hoefde te doen! Hij vloog door de Platinum Rig heen en verdween uit het zicht naar de wreckbag. In tegenstelling tot de afgelopen dagen moest die wreckbag nu dus wél helemaal naar de top en weer terug! En dat op een megaglad modderpad! Ik snelde me naar het volgende wisselpunt en kwam daar in gezelschap van een groep Nederlanders. Ik was helemaal doorweekt en begon het koud te krijgen, maar van Lisanne kreeg ik Dryrobe aan. Zooooo lekker warm! Ricardo had er een enorme spurt in en binnen no time kwam hij al weer in beeld. Het was een mooi gezicht hoe de lopers zo snel mogelijk naar beneden wilden komen, op hun kont gleden en nog sneller naar beneden kwamen!
[heading size=4 style=underline]Agility to the max[/heading]“Officieel” (wat kun je nog officieel noemen als je team je gewoon in de steek laat) zou ik nu het agility deel op me nemen. Maar what the hell, laten we dat gewoon samen doen! Wel zo gezellig! En zo ging ik voor de derde keer dit weekend door een serie van leuke obstakels heen. Dit keer dus met een dimensie ‘water’ erbij, wat het net even iets lastiger maakte.
Maar na wat gestuntel op de Urban Sky konden ook wij aan de grootste teamuitdaging van de dag beginnen: de wall, maar nu zonder lang touw. De gekste stunts werden uitgehaald door de teams en er was een behoorlijke ophoping. De teams, die dus uit drie mensen behoren te bestaan, lukten het lang niet allemaal om vlot de muur over te komen. Komen wij aan met z’n tweetjes! Maar gelukkig is Ricardo lang en klauterde ik via de schouders omhoog.
Of het mocht of niet (daar was achteraf behoorlijk wat discussie over, maar wij kregen niet te horen dat het niet mocht) kreeg Ricardo nog een voetje van een ander team en konden wij onze eindsprint in zetten. Man, wat was ik blij met Ricardo als teamie! Ook al waren we dik gediskwalificeerd, dat was niet onze schuld en wij hebben gedaan wat we konden. Meer zelfs. Ik vind eigenlijk dat we allebei twee medailles hadden moeten krijgen, omdat we allebei twee onderdelen hebben afgewerkt.
[heading size=4 style=underline]It’s over[/heading]Hoe blij ik ook was met onze duoprestatie, ik werd toch nog even vet pissig op de Amerikanen. Op mijn telefoon had ik een berichtje ontvangen om 9.28 uur (twee minuten voor onze officiële start) met de mededeling dat we de open wave van 10.15 moesten starten. Vervolgens om 10 uur een bericht dat ze gearriveerd waren… Lekker op tijd aanwezig! En waar denk je dat ik mijn telefoon heb om 9.28 als ik om 9.30 moet starten? Gevalletje verslapen of geen zin om in de regen te lopen, ik weet het niet. Een uitleg en excuus heb ik in ieder geval nog steeds niet ontvangen. Maar ik had geen zin om dit de dag te laten bepalen. Ik had mijn doelen voor dit weekend bereikt. En hoe! Ik kon me geen betere teamie wensen dan Ricardo en we hebben het hem toch maar geflikt! De derde en deze keer groene medaille was meer dan verdiend.
En dan zijn de wedstrijden voorbij. Er werd nog veel nagekletst, de huldiging van de winnaars konden we natuurlijk ook niet missen en ik wilde nog wat items scoren bij de kledingruilbeurs. Leverde me een mooi Battlefrog vest op! Veel te groot, maar dat boeit niet. Dit weekend ging veel te snel voorbij, maar ik heb genoten van ieder moment. Een onverwachts WK, dat voor mij niet beter kon verlopen.
Foto’s: OCR WC en Harm Dommisse
Filmpje: Mudrunguide
