No words

Ik heb er eigenlijk geen woorden voor. De Berlijn Marathon, waar ik al een jaar naar uitkijk en maanden lang keihard voor getraind had. Wat had moeten eindigen als een euforisch PR is geëindigd in een letterlijk tranendal. Dat tijdens een marathon alles op zijn plaats moet vallen om perfect te kunnen verlopen, is mij niet onbekend. Maar dat je mentale gesteldheid zo veel invloed kan hebben op je prestaties…

Ja ik ben gefinisht, maar vraag niet hoe. Een uitgebreid verslag volgt zo snel mogelijk, maar eerst heb ik even andere dingen aan mijn hoofd. Deze marathon zal voor mij als ‘onvergetelijk’ de boeken in gaan… Zij het niet op een positieve manier. Begrijp me niet verkeerd. Dit weekend met Hardlopenisleuk.nl en de organisatie van de marathon zijn werkelijk perfect. Maar als het onmogelijk is om je voor de volle 100% te focussen op wat je moet doen, dan werkt het niet. Helaas, sommige, de meeste, dingen hebben we niet in de hand. Daar hoort ook de dood bij. Mijn lieve oom is vanochtend, terwijl ik aan het lopen was, overleden aan de gevolgen van kanker. Ik ben kapot. Zowel mentaal als fysiek. Ik ben blij dat ik ondanks alles wat ik vandaag tegen ben gekomen toch nog gefinisht ben. Ik heb meerdere keren op het punt gestaan te stoppen. Uiteindelijk ben ik toch wel een beetje trots op mijn medaille: ik heb voor geen enkele zo hard moeten vechten als voor deze. Met mezelf.