On Endorfine

Etappe 1 van de Asics Xtrails series zit er op. De 25 kilometer van de Endorfine Trail op vrijdagochtend waren mooi en (gelukkig) minder zwaar dan ik had verwacht. Een derde van onze af te leggen afstand hebben we er al weer opzitten!.

[heading size=4 style=underline]We’re off![/heading]De ochtend begon met een uitgebreid ontbijt, met zelfs champagne op het buffet! Toch de champagne maar overgeslagen. Onze start was om 10 uur. Omdat deze eerste trail op vrijdagochtend is, waren nog lang niet alle deelnemers van het hele weekend aanwezig. De meeste aanwezigen lopen alle vijf de trails. Na een informele start zette een groepje van nog geen 100 deelnemers zich in beweging. Vanaf het hotel terrein slingerden we de gazons over omhoog en doken daar het bos in. Hier hadden we even een opstoppinkje, maar dat was de enige van de tocht. Al snel trok het veld lopers helemaal uiteen. In een rustig tempo zochten we onze weg. Het is zo leuk om op een niet afgezet parcours dwars door de natuur te lopen, op zoek naar je weg door pijltjes en lintjes te volgen! Het is een soort spoorzoekertje voor volwassenen.

[heading size=4 style=underline]Genieten[/heading]Het parcours kenmerkte zich door single tracks en karresporen door glooiende velden en bossen. Zo nu en dan werden de paadjes heel smal en zochten we ons een weg tussen de struiken en bramen door. Omdat het lopersveld zo ver uiteen liep, liepen vriendlief en ik grotendeels met ons tweetjes. Enkele lopers kwamen we steeds weer tegen. Die haalden ons in om vervolgens door ons weer ingehaald te worden. Die glooiende paden werden afgewisseld met steile klimmetjes en mooie lange afdalingen. Bij kilometer 13 stond een voedingspost, waar ineens een kudde lopers vanuit het niets samenschoolde. Cola, energydrank, winegums, bananen en wafels lagen er om het energiepeil weer een boost te geven.

[heading size=4 style=underline]Mud race?[/heading]Na een korte stop gingen we weer op weg. Smalle graspaadjes met veel jeukende planten (heerlijk die uitslag op de armen) en modder! De afgelopen dagen heeft het hier veel geregend en vooral het tweede deel van de route kende veel grote plassen, die we probeerden te ontwijken. Liefst hou ik mijn schoenen toch droog, ik moet nog vier trails lopen. Toch ontkwam ik er niet aan om dwars door een modderpoel te lopen. En als ik daar nog geen natte voeten van over had gehouden, dan had ik die zeker gekregen toen ik met mijn voet dwars door het gras zakte en vast kwam te zitten in de prut!

[heading size=4 style=underline]1st stage: done[/heading]Het venijn zat in de staart. Nog even een pittige klim in de laatste twee kilometer, maar we moesten ook nog naar beneden! Wat een pad! Heel steil en met net wat te weinig grip onder de schoenen gleed ik naar benee. De laatste haarspeldbochten werden glijdend op de kont genomen en zo kwam ik toch nog als een obstacle runner over de finish. Direct bij de finish konden we bijtanken met drinken, meloen, winegums en chippies en de verhalen van de andere trailrunners. Dit maakt trailrunning nog het leukste. Die heerlijke saamhorigheid!
De benen voelden nog ok aan na deze eerste etappe. Eigenlijk voelden ze perfect aan! Ik stond te stuiteren! De naam Endorfine voor deze trail hadden ze niet beter kunnen bedenken! Met 1/3 van de af te leggen kilometers van dit weekend achter de rug ben ik benieuwd wat er nog komen gaat…

[heading size=4 style=underline][/heading]Terug naar het hotel. Opfrissen, een wasje doen in het bubbelbad en even een bord pasta in het dorp naar binnen werken. Uitbuiken werd gedaan met een wandelingetje door Houffalize en een ijsje halen. Om vervolgens een opstopping in het dorp te veroorzaken omdat eerst loopmaatje Tom met pa langs komt rijden en vervolgens Rik en Ilonka ook arriveren. Terug in het hotel ben ik op de kamer op bed gaan liggen en in slaap gekukeld. Het lichaam heeft even rust nodig. Op naar de Petzl Night Trail!