Onverwachts 2e tijdens OmOdijk
Afgelopen zaterdag vond de allereerste editie van OmOdijk plaats. Een hardloopwedstrijdje in Odijk, het dorpje waar ik opgroeide. Ik hoefde natuurlijk niet lang na te denken: daar moest ik bij zijn.
[heading size=4 style=underline]Geen zin en toch wel[/heading]Ik had gekozen om weer eens ouderwets kort te gaan lopen: de 5 kilometer. Een afstand die ik al heel lang niet meer op tempo heb gelopen. Nu had ik in aanloop naar zaterdag even een energielekkage door enorm gezeik, dus ik stond niet heel fris en eigenlijk met heel veel tegenzin aan de start. Maar mijn ouders en vriendlief waren mee en al direct kwam ik Petra tegen. Aangezien we ongeveer dezelfde eindtijd in gedachten hadden besloten we om voorlopig niet meer van elkaars zijde te wijken. Zo gingen we inlopen en doken we behoorlijk vooraan het startvak in. Vlak voor ons torenden de lange mannen boven ons uit, dus alle bekenden die we vanuit het startvak toeschreeuwden (JOOOEEEHOOOEEEEEE!!) hebben ons met geen mogelijkheid gezien, maar wel gehoord.
[heading size=4 style=underline]Off we go[/heading]Het startvak was vrij smal, ging onder de startboog door en met direct een paar slingerbochtjes werden we na het startschot het parcours opgeschoten, 10 minuten na de 10 kilometer lopers. De eerste kilometer slingerde ons door de nieuwbouwwijk, waarna we via het wandelpad langs de Kromme Rijn kwamen te lopen. Ondertussen was er een gaatje tussen mij en Petra gevallen na een iets te snelle eerste kilometer. Een verwachte bottleneck bij het bruggetje, waar we de Kromme Rijn overstaken, bleef uit en passeerden we gemakkelijk.
Ik haalde nog een paar dames in. Geen idee hoeveelste ik nu lag, maar het was wel aardig voorin. En dat was kilometer 2! O jee, dit gaat snel voorbij! We liepen nu over de Singel, de randweg van het dorp en ik liep weer in op een andere dame. Het duurde wel even voordat ik haar had bijgelopen, maar mijn tempo was constant, wat betekende dat ze aan het inkakken was. Dat was duidelijk hoorbaar toen ik haar inhaalde. Ik heb dan eigenlijk een heel gemene eigenschap… Ik zorg dat als ik iemand inhaal nauwelijks hoorbaar ben in de ademhaling, alsof het me geen moeite kost… Of ik gooi er even een hele volzin uit in het voorbij gaan. Dat kost eerst even een paar happen zuurstof en vervolgens is de hartslag een aantal slagen hoger, maar ik vind het stiekem best grappig.
[heading size=4 style=underline]Turbo[/heading]Bij kilometer 4 was ik het tempo aan het optrekken. Ik hoefde nog maar 1 kilometer! Jeetje dit gaat echt heeeel erg snel voorbij. Dat is wel eens anders geweest… En ik denk terug aan de kilometers die vaak tergend langzaam voorbij kropen in de afgelopen jaren. Eigenlijk viel het me mee hoe constant ik deze kilometers had gelopen. Nou ja, dan maar even genieten nog van die laatste kilometer. Ik liep de staart van de 10 kilometer in. We draaiden het dorp weer in en met een laatste bocht was de start-0, nu finishboog al heel dichtbij.
Ik finishte eigenlijk best fris, want een eindsprint zou niet leiden tot het inhalen van de dame veel te ver voor me, of het lopen van een PR. Al deden die laatste meters toch wel pijn, maar dan vooral in de kuiten. Die stonden echt regelrecht op ontploffen. Asfalt… dat is dat zwarte harde spul, waar ik niet altijd op loop… Na de finish stond ik dan ook bijna direct geparkeerd, maar zo stond ik midden op het parcours! De doorgang was behoorlijk smal en waar je als 5 kilometer loper in de binnenbocht finisht om vervolgens het parcours over te moeten steken om in de buitenbocht het parcours te verlaten is niet zo handig met de 10 kilometers die nog een ronde moeten lopen. Maar het ging goed en vlak na me kwam Petra ook over de finish. Ze begon meteen te gieren van het lachen want ze liep een dik PR!
[heading size=4 style=underline]Surprise, surprise![/heading]Het was heel gezellig in het Dorpshuis, waar we nog even een drankje deden en nog wat na kletsten. Totdat we er achter kwamen dat er verschillende leeftijdscategorieën bij de prijsuitreiking waren, want betekende dat Petra vrijwel zeker in de prijzen was gevallen. Bij iedereen die naar voren werd geroepen lieten wij een oorverdovend gejoel horen. Totdat in eens ik naar voren werd geroepen…
Was ik 2e geworden in mijn categorie! De toko werd op z’n kop gezet en toen ook Petra 2e bleek te zijn in haar categorie was het feestje compleet. Dat hebben ze geweten in Odijk. Na de prijsuitreiking werd het tijd om huiswaarts te keren. Met onverwachts een 2e prijs, een heel leuke avond, spierpijn van het lachen en een mooie stabiele 5 kilometer. En ontploffende kuiten. Laten we die vooral niet vergeten.
Team OmOdijk heeft echt een super event georganiseerd. Een eerste editie en dan meteen 700 lopers! Een paar schoonheidspuntjes en volgend jaar staan er 1000 aan de start.
Foto’s: Harm Dommisse, Foto van Noort, René van den Brandt
4 reacties
Maaike
Haha geweldig!
Andrea
Ja he! Dat vond ik dus ook! 😀
Linda
Goed gedaan! Wel grappig op de tweede foto loopt achter jouw een vriend van mij !
Andrea
Haha cool!