Onverwachts OmOdijk

Zal ik wel, zal ik niet? Die vraag hield me de afgelopen dag bezig. Meedoen met OmOdijk. Ineens was het al bijna 11 maart en was ik eigenlijk een soort van verrast dat deze leuke wedstrijd nu al weer was! Ik ben daar nog helemaal niet klaar voor!

[heading size=4 style=underline]Out of the comfortzone![/heading]Ok, het lopen ben ik weer lekker aan het oppakken en de duurlopen gaan best ok. Soms wat mindere trainingen, dan vinden mijn voeten het weer nodig om te klieren. Maar donderdag liep ik een onwijs lekkere training. Zal ik dan toch? Het was wat schuiven en plannen, maar het werd een ‘ja, ik ga!’. Want met mijn eigen #bucketstuff challenge om deze maand eens even ‘lekker’ uit de comfortzone te gaan, was dit een optimale gelegenheid. Op naar Odijk! Ook dit jaar koos ik weer voor de 5 kilometer. Een beetje een taktische keuze. Wat zou een jaar van gerommel in de trainingen en toename van spiermassa voor gevolgen hebben gehad en wat zou het verschil worden met de 5 kilometer die ik er vorig jaar liep? Stiekem hoopte ik een beetje in de buurt van die tijd te kunnen komen. Maar ik kan pas tijdens het lopen bepalen wat het plan wordt. Houdt het wel spannend zal ik dan maar zeggen…

[heading size=4 style=underline]Startkak[/heading]Met mijn ouders toog ik naar Odijk. Heerlijk weertje, dus vandaag ging ik in korte broek en singlet. Dat was nog een beetje fris toen we naar de sporthal wandelden, maar uiteindelijk bleek het een perfecte keuze. Al snel kwam ik Linda met team tegen. Ook zij zou vandaag uit haar comfortzone moeten gaan, want ze was er op gebrand om een pr op de 5 kilometer te gaan lopen. Na tig startkakjes, onwijs veel drinken en een berg aan zenuwen (goh, die heb ik echt lange tijd niet, ik herhaal NIET gemist!) was het tijd om het startvak in te gaan. Het leek dit jaar wel erg rustig. Ook niet gek, want vandaag was ook de 3Bergenloop en morgen de CPC in Den Haag. Ik stond dus zonder gedrang helemaal vooraan! Oeps…

[heading size=4 style=underline]Too fast or not too fast[/heading]BAM! Startschot. De mannen vlogen al direct langs me heen, maar er kwamen maar verbazingwekkend weinig vrouwen langszij! Welgeteld twee, waarvan ik er eentje binnen een kilometer al weer achter me had zitten. We slingerden eerst door een woonwijk en de eerste kilometer klokte ik in 4.11 min/km. WTF?? Kan dit lijf nog zo’n tempo lopen? Das een tempo dat ik zelfs vorig jaar tijdens OmOdijk niet op de klok heb gehad! Daar kan ik dus maar één conclusie aan verbinden: dit is te hard. Maar geen last van de voeten of andere lichamelijkheden, dus dit gaat een race worden die ik lang niet heb gelopen… Zeg de comfortzone maar gedag! Een beetje het tempo laten zakken en ik merk dat de nummer 1 op het parcours ook iets terugzakt, want het gat met haar wordt niet groter. Vlak voor kilometer twee word ik door een vrouwelijke sneltrein ingehaald. Djeez, waar komt die vandaan? We raken even kort aan de praat en ik geef aan dat de nummer 1 vlak voor ons loopt. “Erop en er over!” roep ik haar na. Zo blijven we met z’n drieën in een treintje aardig dicht bij elkaar lopen. Maar het gat krijg ik niet dicht. Maar ook de nieuwe nummer 1 vergroot haar afstand niet. Het tempo is trouwens een flink stukje terug gelopen. De tweede kilometer gaat al in 4.33 maar ik vind dat een stukje comfortabeler aanvoelen. Nu consolideren.

[heading size=4 style=underline]Vastbijten[/heading]Ik ben trouwens blij met mijn kledingkeuze. Op een stuk waar we de wind in de rug hebben, lijk ik tegen een muur van warmte te lopen! Ik ben dit lenteweer nog helemaal niet gewend! Het tempo zakt ietsje terug en het gat met nummers 1 en 2 wordt wat groter. Aan de ene kant baal ik er van, want ik hoop stiekem op een stevige eindsprint, maar anderzijds had ik al totaal niet verwacht zo ver vooraan in het damesveld mee te lopen! Als ik de 3e plek maar kan behouden wordt mijn doel. Ik moet er wel even aan trekken. De 4e kilometer is niet de meest inspirerende en een mentaal dingetje. Maar he, ik ben er al bijna! In dit tempo is dit gevecht binnen 10 minuten al weer voorbij! We draaien parallelweg langs de provinciale weg op. Nu is het aftellen. Ik kom weer ietsje dichterbij door iets te versnellen, maar ook de twee dames voor me ruiken de stal. Het gat blijft gelijk en ik heb er prima vrede mee. De laatste kilometer zet ik nog wat aan, maar een eindsprint is zinloos. Dus met een smile van oor tot oor en een high five met de vrijwilliger die de finishers en de lopers voor de tweede ronde van de 10 km de juiste kant op stuurt finish ik.

[heading size=4 style=underline]Whut????[/heading]Vervolgens sta ik een beetje verbaasd naar mijn klokje te kijken. Ik ben wat te laat met uitdrukken, maar de tijd valt me verre van tegen en lijkt zelfs dicht in de buurt van de tijd van vorig jaar te liggen! Hoe kan dat nou? Een jaar lang van geëmmer met de looptrainingen, een beetje meer spiermassa, geen specifieke snelheidstrainingen en dan nagenoeg dezelfde tijd lopen? Dat is nog even iets wat ik nader ga onderzoeken. Ik vind het in ieder geval ronduit grappig. Nog grappiger vind ik dat ik 3e ben geworden!
Ik voel alleen de spieren in de benen protesteren en wil bewegen. Samen met Rudi, die ook al was gefinished loop ik terug het parcours op om Linda te onderscheppen. Die komen we al snel tegen en ze ligt op PR ramkoers! Maar dan moet er nog wel even tempo gemaakt worden. We moedigen haar aan en een flinke eindsprint wordt ingezet. Ik kijk achterom, spoor haar aan, zie haar wit wegtrekken terwijl haar maag zich samen trekt. Kom op nog een onwijs klein stukje! Ik vlieg het parcours af, terwijl Linda over de meet schiet. En yes, ze doet het! Verbreekt ff haar PR met een tijd van 29.37 min! Voor ons allebei dus een geslaagde race en allebei zijn we even flink uit de comfortzone geweest. Ook nog eens een geslaagde #bucketstuff challenge dus!

[heading size=4 style=underline]Winnaarsroesje[/heading]Team Linda gaat naar huis, terwijl ik met pa en ma de kantine induik om even bij te komen en op de prijsuitreiking te wachten. Riny sluit zich bij ons aan. Ook al weer veel te lang niet gesproken! En met al dat gebabbel komen we er net op tijd achter dat we niet in de juiste zaal zijn voor de prijsuitreiking! Oeps! Snel naar de grote zaal, waar zowel Riny als ik op een mooie 3e plek zijn geëindigd. Met een mooie prijs mag ik vervolgens naar huis. Meer dan tevreden over vandaag! In een roesje zit ik dit nu te typen. Ook aardig moe van zo’n korte inspanning! Die hakt er in… En dan mag ik morgen aan de bak met 17.3…. Nu al zin in… NOT!