Partners in crime

En Houffalize stroomde voller en voller. Zaterdagochtend was het flink druk aan de start van de Team Trail des Pins.  Al was duidelijk te zien wie er vrijdag al twee trails hadden gelopen.

[heading size=4 style=underline]Heavy load[/heading]Maar de ochtend begon in het hotel. Het eerste wat ik voelde toen ik wakker werd waren mijn benen. Daaaamn, die waren behoorlijk stijf! Met tikkende achillespezen en stramme peesbladen probeerde ik uit bed te komen. O jee, dit zou nog wat beloven voor vandaag… Eerst maar eens naar het ontbijt. De trap liet me even weten dat de benen echt stijf waren, ik leek wel een bejaarde! Zijn rollators ook toegestaan op het parcours? Het ontbijtbuffet was enorm uitgebreid, maar ook nu bleef de champagne onaangeroerd. De benen waren zonder een avondje doorzakken al zwaar genoeg.

[heading size=4 style=underline]Buddies![/heading]Na een stevig ontbijt zetten we koers naar de start bij hotel Ol fosse d’Outh. Het parkeerterrein was al een stukje voller dan de dag ervoor. Veel nieuwe gezichten die mee zouden doen aan de Team Trail des Pins. Een trail van 30 of 15 kilometer die je in duo af moest leggen. Voor de stelletjes was er zelfs nog een lovers-category. Wat was ik blij dat we ‘maar’ de 15 kilometer hoefden te lopen! Strompelend liepen we richting het startersgebied, waar we onze maatjes Lennard, Eric, Annette en Herbert tegen het lijf liepen. Niet zo moeilijk, zo groot is het niet. Ook Michelle en Klaas Hille liepen deze trail en waren vergeleken met ons nog opvallend fris met minder kilometers in de benen.

[heading size=4 style=underline]Slow start[/heading]We verzamelden ons bij de start en na het aftellen schoten de frisse lopers er vandoor, terwijl de Xtrailers even wat opstartproblemen hadden. Hier een daar kraakte het, hoorde ik een zucht of een vloek, maar bovenal veel gepuf en gekreun. Na 200m stonden we al weer stil omdat we de single track omhoog moesten. Langzaam en gestaag klommen we omhoog, waarna de benen een beetje opgewarmd waren. Lennard was ondertussen onze partner in crime geworden en al druk kletsend slingerden we ons door het landschap heen. Niet alleen heel gezellig, maar zo konden we elkaar in een dipje ook even de mental support geven.
Het was vandaag iets koeler dan gisteren en minder benauwd. Maar toch gutste het zweet binnen de kortste keren van mijn hoofd.

[heading size=4 style=underline]En route[/heading]De knie van Lennard was nogal dwars en bij de bevoorrading hadden we even stil gestaan om ons vol te stouwen met chips, energyrepen, winegums en drinken. De knie stond volledig vast. Lennard gaf aan dat we door moesten gaan, maar direct na de verversingpost moesten we omhoog. Lekker rustig aan, want ik zat nog een handvol winegums weg te werken en nog geen paar minuten later sloot Lennard weer aan. Na de knie toegesproken te hebben was er maar één mogelijkheid: doorgaan. We waren nu halverwege en ook deze stage zouden we uitlopen. Al moesten we elkaar over de finish heen slepen.
Door de straten van Houffalize liepen we omhoog. Een fantastisch uitzicht. En als je goed keek, zag je de trailrunners aan de andere kant van het dal over de paden omhoog slingeren als een colonne mieren. We keken recht uit op de mtb-track waar we vrijdagnacht in het donker overheen liepen! Dat zag er behoorlijk indrukwekkend uit. Na een flinke klim en een steile daling stonden we zelf aan de voet van de mtb-track. Hoe kun je hier in godsnaam met een fiets overheen? Wij hadden lopend al moeite om op de been te blijven. Omhoog, omlaag, haarspeldbocht naar links, en naar rechts, over een bruggetje, er onderdoor, nog meer haarspeldbochten, pukkels, op en neer en veel losse keien.
Een stuk asfalt voerde ons door het dorp en ineens was het finishgebied dichterbij dan we dachten. Met nog een versnelling naar de finish over het vlakke laatste deel van het parcours kwamen we in 2.03 uur over de finish. Tja, die tijden laat je hier wel los. Onder deze omstandigheden en hoogtemeters in de routes wil je eigenlijk je kilometertijden niet weten. En dat is toch even wennen als doorgewinterde wedstrijdloper, waarbij alles draait om tijd. Zo’n weekend als dit is wat dat betreft best wel rustgevend. Al ga je dan toch zitten kijken naar de tussenstanden en dan blijkt dat je tweede staat bij de mixed teams!

[heading size=4 style=underline]Eat it[/heading]Na de finish was het weer snaaitijd! Ik kijk steeds meer uit naar de bevoorradingsposten en de finish, want ik kan ongegeneerd mezelf te buiten gaan aan watermeloen, snoep en chips. Het lichaam vraagt niet, maar eist zoveel mogelijk calorieën.  En rust. Dus nadat ik met Michelle nog even de snaaischalen confisqueerde, reden we terug naar het hotel voor een frisse duik onder de douche en het bubbelbad, een bord pasta in het restaurant van ons hotel en een middagje werken op de laptop met de benen in standje gestrekt. Voelden ze nu (nog) stijver aan dan de ochtend? Dat zou ik vanavond wel merken…