Pyramidetrail

Wat doe je als je eigenlijk een onwijs vette trail in België had willen lopen, maar het door een dwarse achilles niet aandurft om 39 kilometer te gaan lopen? Dan put je je op een andere manier uit. De Pyramidetrail in mijn achtertuin paste daar perfect bij!

[heading size=4 style=underline]Stijve hark[/heading]Maar eerst werd ik ’s ochtends wakker met een stijve kuit na de Mylo-Neuro-Mechanics behandeling van de dag ervoor. Huub moest de kuit even pijnigen omdat daar waarschijnlijk de achillesklachten uit voort komen. Ik strompelde naar beneden en dacht: nou, als ik niet kan gaan rennen, dan ga ik wel naar Crossfit Amersfoort om aan de mobiliteit werken. Zo gezegd, zo gedaan. Lekker aan het squaten en mezelf verbazen over de mobiliteit.
Om vervolgens de Wod op het bord te zien staan. Die kon ik best wel meepakken. Ondertussen was de kuit al wat soepeler. Ik knalde lekker door de Wod heen. Letterlijk… mijn hand sloeg plots nogal hard tegen de box aan waar ik mijn boxjumps op aan het doen was. Niets aan het handje, dacht ik, en ik ging lekker door. Onwijs fijn getraind! En de kuit werd steeds soepeler. Wat rekenwerk later bleek dat als ik na de Wod snel naar huis zou gaan ik precies genoeg tijd zou hebben om op de fiets richting de Pyramide te fietsen en me in te schrijven voor de Pyramidetrail van 11 kilometer. En te lopen uiteraard.

[heading size=4 style=underline]Lamme pink[/heading]En zo spurtte ik richting de Pyramide. Het was flink warm, maar er stond een pittig windje. Fiets geparkeerd bij het restaurant en wandel lekker naar boven, naar de ‘echte’ Pyraimde, waar ik dacht dat de inschrijving was. Niet dus! Als een raket weer terug naar beneden naar het restaurant, waar ik me nog precies op tijd in kon schrijven. En toen moest ik plassen. Op het toilet zat ik naar mijn pink te kijken, die tegen de box aan was geklapt. Ik begon er een beetje aan te pielen, beetje knijpen en trekken. En toen schrok ik me rot! Ik hoorde, ja HOORDE, het kraken! Ik gilde het nog net niet uit! Niet van pijn overigens, maar van schrik. Hoorde ik dat nou goed? Nog een keer een beetje voorzichtig pielen. Weer geknetter! AAAAAARGGG!!! Gelukkig hoef ik met een pink niet hard te lopen, dus zette ik weer koers naar boven, naar de start.

[heading size=4 style=underline]Lekker relaxt[/heading]Zoveel bekenden! Jantiene stond er met een stand. Althans, ze hing aan de stand en rekken, want de wind was aan het klieren. En daar lag het kledingrek op de grond in een moment van onoplettendheid. Nog geen 5 minuten later lag het rek weer op de grond en hingen wij met man en macht aan de partytenten, omdat die begonnen op te stijgen. Die werden dus maar meteen opgeruimd.
Loopmaatjes uit het dorp, Crossfitbuddies en mede Trailweekvakantiegangers, het was een gezellige boel. Lekker relaxt maakte iedereen, wel 70 man en vrouw, zich klaar voor de start. Heerlijk die kleinschaligheid! Dat was overigens maar goed ook, want in het parcours zaten de nodige single tracks. Mijn plan was om er een ontspannen duurloop van te maken, vanwege de warmte en de kuit.

[heading size=4 style=underline]Uitzichtje[/heading]We zouden eerst een lus van 8 kilometer lopen en daarna een lus van 2,8 kilometer met een doorgang over de Pyramide. Dat betekende dus de trappen op en af. En een mooi uitzicht. In al die jaren dat ik in Woudenberg woon ben ik nog nooit (shame on me) de Pyramide op geweest!
Nadat Napoleon het startschot had gelost gingen we van start en slingerden ons door de bossen. Brede paden, slingerende singletracks, de afwisseling was enorm. In plaats van dat we eerst de 8 kilometer liepen, zaten we toch op de kleine ronde. Binnen no time doemde de Pyramide voor me op en klauterden we omhoog. Daar maakte ik maar meteen van het moment gebruik om van het uitzicht te genieten.
Met de trap weer naar benee om door de gracht onze weg te vervolgen met… obstakels! Een paar dwarsbalken zorgden voor voetes van de vloer. Nu de grote ronde op. Wonder boven wonder deden de benen best goed hun werk! De kuiten waren in tijden niet zo soepel geweest. De achilles liet zo nu en dan een heel klein beetje gepiep horen. Vooral heuvelop dus even voorzichtig en wandelend omhoog.

[heading size=4 style=underline]Napoleon high fiven[/heading]Het veld was lekker gespreid en zo liep ik weer met die en dan weer met een ander. Gezellig dus, want in dit tempo kon ik makkelijk uren ouwehoeren. Of op zoek naar een bril van een medetrailloper die hem was verloren. Ondertussen was het lekker warm en stroomde het zweet uit mijn oren. Ik ben nog echt niet gewend aan lopen in deze temperaturen!
Slingerend door de bossen vervolgde ik mijn weg naar de finish, waarbij we steeds kleine lusjes maakten en daardoor andere traillopers op een ander deel van het parcours zagen lopen. Vlak voor het einde ‘de kuil’ waar ik nog een mooie inhaalmanoeuvre maakte (iemand dacht daar een deel van het parcours af te steken) en met een paar passen ijzersterk omhoog nog een loper voorbij ging. Ik kon de speaker al horen en met een laatste ronde om de Pyramide finishte ik easy peasy met een smile van oor tot oor en high fivend met Napoleon, die alle finishers op stond te wachten.
Direct stroomde het zweet in mijn ogen, zag ik geen reet meer en werd ik door Jantiene naar mijn tas geleid waar een doekie in zat om mijn ogen te legen. Ha! Ik kon weer zien.
Dus sloot ik me aan bij de dorstigen om wat water te tappen en bij te kleuren in de zon. De prijsuitreiking maakte ik niet helemaal mee, omdat ik moe en voldaan na zo’n dagje weer op de fiets terug naar huis zat voor een etentje.

Foto’s: Jaap van de Broek