Race to honor – Kate ter Horst

Mijn eerste en waarschijnlijk ook meteen mijn laatste obstacle race van 2020. Race to honor – Battle of Arnhem 1st edition, ter ere van de engel van Arnhem Kate ter Horst, stond zaterdag op de planning. Tot het laatste moment hield ik er rekening mee dat ook deze race geannuleerd zou worden.

Over historische gronden

Maar de berichtgeving van afgelasting kwam niet. Gelukkig! Wel een bericht vanuit de organisatie dat ze door de strengere maatregelen op het laatste moment een deel van het parcours moest wijzigen en het kajakonderdeel uit de race verdween. Kajakken? Zat dat er in dan? Eigenlijk was dit nog de grootste teleurstelling die ik te verwerken kreeg, want de laatste keer dat ik in een kajak zat was al veel te lang geleden! Zaterdag dus op weg naar het nabij gelegen Arnhem. Bijna een race in de achtertuin. En wat voor eentje. Met 75 jaar vrijheid in coronatijd zijn bijna alle activiteiten rondom 75 jaar bevrijding dit jaar afgelast. Hoe mooi is het dan als je toch een beetje in de voetsporen kunt treden van de historie? Het parcours voerde namelijk door het gebied waar operatie Market Garden plaatsvond, over de John Frost Brug over de Rijnkade richting Oosterbeek naar het huis van Kate ter Horst en weer terug naar Strand Zuid. Kate ter Horst speelde in de WWII een belangrijke rol bij de verzorging van gewonde Britse soldaten. Race to Honor stond dan ook in het teken van deze engel van Arnhem. Het lopen van deze race krijgt door het karakter een totaal andere dimensie. En daar helpt het dragen van een weightvest ook aan mee. Om het nog leuker te maken: bij ieder gemist obstakel moet je een kilo zandzak aan je weightvest toevoegen. Met een beetje pech zeul je je dus een breuk.

Eigen plan

Aangekomen in Arnhem was het een superfijn weerzien met zoveel mensen uit de OCR die ik al tijden niet gezien had! Met maar 350 deelnemers verspreid over de dag was de opzet dusdanig ruim dat je niet over de koppen liep. Om 9 uur was mijn start. Dus rustig aan maakte ik me klaar, wurmde me in het weightvest en ging het startvak in…
Daar stond ik toch even vreemd op mijn neus te kijken, dat ik de enige vrouw was in de heat die eigenlijk de competitieve heat had moeten zijn! Nu begreep ik wel dat dit één van de redenen was dat de competitie er uit was gehaald. En eerlijk gezegd was ik daar binnen een minuut na de start ook totaal niet rouwig om! Na een indrukwekkende startceremonie met een minuut stilte voor Kate ter Horst moesten we vijf hoge muren over. Normaal geen probleem, mits ik de bovenrand kan vastgrijpen en geen weightvest om heb… Maar de bovenrand was breed en het vest zorgde er voor dat ik wel heel veel moeite moest doen om met een muscle up op de muur te komen… Gelukkig kreeg ik bij de andere muren even een voetje, wat dus tijdens een wedstrijd echt not done is. Maar nu vond ik het wel prima zo. De route van 20-25 kilometer zou al uitdagend genoeg zijn, omdat ik de laatste weken toch weer wat last heb van de aanhechting van de hamstring. Het was me ook niet helemaal duidelijk of we nu een single loop, of twee rondjes zouden lopen. Want bij twee rondes kon ik nog de escape nemen en eerder uitstappen mocht dat nodig zijn. Dus nog een aanpassing voor mij: geen extra gewicht meenemen bij een gemist obstakel.

Een nieuwe dimensie

De eerste obstakels waren een kennismaking met de bewegingsbeperking die een weightvest met zich meebrengt. Op de balken probeerde ik me vooruit te schuiven, maar doordat je totaal geen contactgevoel hebt met de balk was dat een behoorlijk wiebelige onderneming. Hangend in de weaver kwamen nog net mijn ogen boven het vest uit en kon ik mijn armen nauwelijks voor mijn lijf krijgen. En tijdens het lopen schudde het vest toch aardig heen en weer. Daar was wat aan te doen door hem nog wat strakker aan te snoeren. Het startterrein achter me latend volgde ik mijn route het gebied Meinerswijk in. Ik liep alleen, wat ook niet zo gek was. Het hele veld was door de eerste obstakels direct uit elkaar getrokken. Ik kon zo lekker mijn eigen tempo pakken. Alleen lopend met een weightvest om leverde ook bijzondere gesprekken met voorbijgangers op toen ik mezelf onder hekken doorwurmde en over hekken heen gooide.

In honor of Kate

Het eerste lusje bracht me in 45 minuten terug bij het startterrein, waar ik net de start kon zien van Celine, Joris en Daan. Aangezien ik toch mijn rustmomentjes moest pakken onderweg was dit een mooie gelegenheid voor een volgend praatje. En zo werkte ik me in een soort van interval van de ene vrijwilliger naar de volgende om na een praatje de route weer te vervolgen. Via de John Frost brug over de Rijnkade richting Oosterbeek. Een heel lang stuk asfalt waarbij ik me soms afvroeg of ik nog wel goed liep. Helemaal toen ik tegemoetkomende lopers tegen kwam! Maar een pijltje linksaf gaf aan dat ik nog de juiste route volgde. Ik liep de uiterwaarden in, eindeloos lange paden leken het wel. Ook best een beetje saai, zeker omdat ik stukjes wandelde om de hamstring zo nu en dan even te ontlasten. Totdat Leon me achterop kwam lopen en we samen onze weg vervolgden. Bij camping Oosterbeeks Rijnoever werden we met gejuich ontvangen en stond een aantal obstakels (eindelijk) op ons te wachten. Een fijne afwisseling na kilometers gelopen te hebben.
Nog een klein stukje naar de Grote Kerk en het huis van Kate ter Horst. Daar mochten we geen geluid maken tijdens de 1,5 minuut dead hang en op het grondgebied van het huis. Een bijzonder moment om daar nu te lopen, wetende wat hier tijdens Market Garden heeft plaats gevonden.

The end is near

Met al flink wat kilometers op te teller begon het me wel te dagen dat we een single loop zouden lopen en dat er van mogelijk eerder stoppen geen sprake zou zijn. Daarom pakte ik wat meer wandelkilometers en zei ik Leon gedag die op zijn eigen tempo verder liep. Vanaf het huis van Kate ter Horst liep ik nu een kortere route terug naar Arnhem en was ik nu degene die tegemoetkomende lopers tegen kwam. Dat leverde weer de nodige gezellige ontmoetingen en kletspraat op. Voor mijn gevoel ging de terugweg zo ook veel sneller en kwam de John Frost brug weer in het zicht. Deze over voor een laatste ronde vol obstakels op het startterrein.
Eigenlijk moest deze laatste loop met zo’n 20 obstakels twee keer gelopen worden, maar ik vond het wel goed met die dwarse hamstring/bil die ik toch best wel voelde na 20 kilometer. Die obstakels zo dicht op elkaar waren ook best een uitdaging, maar vooral erg lollig. Wat was het heerlijk om weer ouderwets rond te hangen en te zwaaien! Een laatste muurtje was de finish, waarna ik een hele berg aan goodies in ontvangst mocht nemen en waarna ik me bij Melissa voegde, die vandaag aan het fotograferen was voor Sportograf.

Until the next!

Mijn eerste en waarschijnlijk meteen mijn laatste obstacle race van 2020. Wat een raar jaar, maar wat ben ik dankbaar voor deze mooie dag, waarbij ik alleen maar lachende gezichten heb gezien. Next stop? De volgende Race of Honor in Bastogne staat in ieder geval op de agenda!

Foto’s: Sportograf/Melissa Nauta