Revenge is sweet

Hoe dicht liggen angst, vreugde, verdriet, teleurstelling, frustratie en trots bij elkaar? Revenge, daar draaide het om tijdens het OCR WC. Niet om en ander, niet om het podium, maar just me, myself and I. En dan toch hoop je stiekem dat je hoog in het klassement kan eindigen. Maar eerst revenge. Hoofddoel van vandaag. Van al die weken dat ik in de VS zit, van een jaar keihard trainen, van een jaar vol met heel veel downs en gelukkig ook weer ups. Een jaar dat om meedere redenen in mijn hoofd gegrift staat. Een jaar dat ik nu wil afsluiten.

[heading size=4 style=underline]Freezing[/heading]De wekker gaat om 6.00 uur. Na een stevig ontbijt met een paar andere Dutch Mud Men in het hotel, die ook eigen vervoer hebben, rijden vriendlief en ik richting King’s Domain. Het is stervenskoud, het ijs staat nog niet niet op de ruiten van de auto, maar naarmate we richting het wedstrijdterrein rijden daalt de temperatuur steeds verder. We besluiten na het gedoe met het parkeren en het shuttlevervoer van vorig jaar op het terrein zelf te parkeren. Hebben we meteen alles wat we nodig hebben dicht bij ons in de buurt. Terwijl we naar het terrein lopen komen we team Swagmen tegen, waar de knuffels worden uitgedeeld en na de eerste hoognodige toiletstop begeef ik mij in het gewoel van de Dutch Mud Men tent. Op het terrein hebben teams hun eigen verzamelpuntje, herkenbaar aan alle vlaggen en kledingstukken die aan de tenten hangen. Voor de Nederlandse tent staat een kampvuur te branden. Heerlijk, want het ijs staat op het gras en de obstakels.

[heading size=4 style=underline]Face fear[/heading]Het wordt tijd om me klaar te maken. In de tent maak ik mijn startklaar. Ik sta te rillen. Is het van de kou of van de zenuwen? Ik weet het niet. Wel zit er een blok in de maag. Het huilen staat me nader dan het lachen. Tijdens het inlopen weet ik wat het is. Al het gevoel van vorig jaar komt ineens terug: pijn, angst, teleurstelling, frustratie. De tranen prikken achter mijn ogen en ik duik een dixie in. Voordat ik naar de VS vertrok kreeg ik een heel lief berichtje van Sterre, die mijn interview in de Metro had gelezen. Zij bood me aan om me middels de behandeling EFT te helpen om van mijn angsten af te komen. Want sinds de val heb ik valangst ontwikkeld en vind ik zelfs een glijbaan ‘niet leuk meer’ (understatement van de dag). EFT is een behandeling die je ook zelf toe kunt passen, dus zat ik op het toilet mezelf tegen het hoofd te tikken, alle negatieve gedachten neutraliseren, zodat er weer ruimte is voor rust en positieve energie.

[heading size=4 style=underline]Motivation[/heading]Zo, klaar voor de start. Ik zag het een stukje rooskleuriger. De startgroep was niet heel erg groot en ik startte samen met Pascale en na een dikke knuffel en fantastische motiverende woorden van coach Pain (Dewayne) klonk er geen kanonschot (huh?) maar renden we wel allemaal het parcours op. Ok, de eerste paar 100 meter waren hetzelfde als vorig jaar. Klein stukje vlak maar dan meteen omhoog. Eerste obstakel kan ik geen obstakel noemen, een soort van loopplank. Pascale en ik liepen nog bij elkaar, op een relaxed tempo, maar al snel liet ik haar gaan. Deze heuvel was er eentje van velen die nog zouden volgen. Een paar lage muurtjes en de eerste monkeybars om vervolgens een zandzak van 25 kilo een parcoursje over te zeulen. Onder meer langs de slide omhoog, die eigenlijk in hoogte best wel meeviel. Er gleed op dat moment nog niemand naar beneden, dus ik had geen idee hoe hard hij zou gaan. Een paar buizen waar we doorheen kropen en vervolgens draaiden we voor een lange lus het bos in.

[heading size=4 style=underline]Revenge is sweet[/heading]Het parcourskaartje liet al zien dat dit een redelijk vlak stuk was. Prima dus om tempo te maken. Ik liep lekker, haalde loopsters voor me in. Drie keer moesten we het water door en na het stuk zwemen bij Spartan viel dit me enorm mee. Vol goede moed en vooral zin rende ik verder, haalde op het klimnet een andere loopster in. Via de droge rivierbedding, die vol losse stenen en boomstammen lag bereikte ik weer het startgebied. De speaker was van verre al te horen. Een hele rits aan obstakels wachtte nu op me. Allereerst de Castle, de grote klimtrap (of hoe noem je zoiets), gevolgd door de veelbesproken Destroyer: een muur waarvan het onderste deel schuin naar achter staat en pas rond een meter van de grond begint. Na veel discussie was hier nog een extra steunpunt aan de onderzijde aan toegevoegd. “What are you going to do with this wall Dutchie?” vroeg de vrijwilliger me. “Just get over it?” antwoordde ik. “Well get the f*** over it then!” Eeeeeh… ok… Zonder problemen kwam ik over de muur heen en die woorden was ik al weer vergeten toen ik bij de Dragon Back kwam. Ook Pascale stond er en we keken elkaar vertwijfeld aan. Kak, dit is een angst van mij: springen en reiken. Zonder bril, waardoor ik afstanden door mijn focusafwijking niet goed kan inschatten, vind ik dit soort obstakels enorm moeilijk. Maar mentaal ook. Ik kroop erop, keek naar de overkant en kroop er weer af. Ik ging met de voetjes eens meten wat de afstand nu eigenlijk was van het platform naar de buis die we moesten grijpen. Dat lag op nog geen 2 meter, dus dat is met een kleine sprong al te halen. Met die gedachte klauterde ik weer omhoog en sprong. Niet de mooiste sprong en technisch niet helemaal handig uitgevoerd, want ik klapte met gestrekt lijf tegen de houten plaat aan. Maar ik was er! De volgende sprong ging een stuk mooier en kwam ik mooi met de voetjes tegen de plaat. 1-0 voor mij! Revenge is sweet! Deze heb ik in de pocket. So long angstpieperd!

[heading size=4 style=underline]Or even sweeter[/heading]Een paar onder-overs scheidden mij met de Ierse Tafel. Bij de elite heren had ik hier iemand gezien die enorm veel moeite had om er overheen te komen, maar eigenlijk was deze makkelijker dan ik gedacht had. En weer een dame voorbij. De Inverse Monkeybars waren zeiknat. Ik koos voor veilig naar de overkant in 1 poging en gebruikte handen en voeten om eerst naar beneden te komen en daarna weer naar boven.
Ook weer gehaald. In de waterbak ging ik kopje onder toen ik uitgleed op het natte zeil, gierend van het lachen vervolgde ik mijn weg. Ik begon mannen van de startgroep voor me in te halen. Dat was kicken en gaf me meer energie. Door de rivierbedding de heuvels op. O jee…. dit was het pad naar de Sternum Checker. Iedere bocht dat ik “nu gaan we het krijgen”, maar nee. Eerst weer omhoog en omlaag en omhoog en weer omlaag, weer een netklim, een inverted wall (die vind ik tè leuk), balansbalken. En daar, doemde hij op. De Sternum Checker. Er stonden mensen te wachten voor hun volgende poging, dik ingepakt in isolatiedekentjes. Na de waterdoorgang was het noodzakelijk om in beweging te blijven. Als er iemand aan komt, die nog geen eerdere poging gedaan heeft, heeft diegene voorrang. Maar sta je te wachten, dan koel je snel af. Het mooie was dat iedereen elkaar keihard stond aan te moedigen. Ik liep op de Sternum Checker af. “Hi asshole, we meet again”, zei ik in gedachten. Maar in gedachten was dat ding ook hoger… Is dit alles? Ben ik hier een jaar lang zo bang voor geweest? Dit jaar lag er ook veel meer stro onder de het obstakel. Ik stapte op de eerste balk en vanuit squat sprong ik op. Iets te voorzichtig. Een “oooooooooo” van de omstanders. Ik kwam niet hoog genoeg en liet me weer omlaag glijden om geen kracht te verspillen. Na een paar first attempters voor gelaten te hebben deed ik nog een poging. Met een flinke sprong kwam ik ruim op de boomstam te liggen. Ik joelde het uit en met mij iedereen die daar stond, gooide mijn been over de boomstam en bleef er even knuffelend op liggen “I love you!”. Na ook de vrijwilliger een knuffel gevend huppelde ik vrolijk verder. Het stond nu 2-0 voor mij op de revengepoll. Hell yeaah, f*** you Sternum Checker! Huppelend daalde ik af, zag vriendlief en gilde keihard “Ik heb de Sternum Checker genaild!” En daar stond de volgende uitdaging: de Platinum Rig. Dit keer bestaande uit een touw, horizontale bar, lage ring, hoge ringen, een irritant buisje aan een ketting en nog een paar hoge ringen.
Geen idee hoe, maar in eens was ik bij dat hoge buisje aan de ketting, waar ik de tip kreeg de ketting zelf te pakken en niet de buis. Meteen door naar de ringen en ik realiseerde me dat ik de Platinum Rig, dat gedrocht dat me vorig jaar mijn bandje kostte, gewoon in 1 attempt gehaald had! Ik joelde het uit, terwijl ik aan de laatste ringen hing. De opmerking: “je moet nog even achter het lijntje landen” haalde me uit mijn feestvreugde en met een ferme zwaai, een mooie afsprong (echt ik moet gaan turnen) en een diepe buiging naar het publiek kon ik weer een streepje zetten op mijn revenge-lijstje: 3-0!

[heading size=4 style=underline]I’m an alien…[/heading]Het centrale terrein liet ik achter me toen ik het bos weer in slingerde. Mijn dag kon niet meer stuk! Ik genoot met volle teugen van de obstakels die ik een voor een nailde en tot dusver had alleen de Sternum Checker me twee pogingen gekost. De kilometers gingen niet snel. Het parcours had zulke steile klimmen en afdalingen, doorgangen door rivierbeddingen met losliggende keien en boomstammen waar je als mikado doorheen moest zien te komen, die het tempo enorm drukten. Regelmatig gleed ik op de billen naar beneden, klauterde weer omhoog. Tot we bij een obstakel kwamen dat ik vorig jaar, vanwege mijn rugblessure, niet kon doen: de Weaver. Terwijl om me heen mensen met bosjes tegelijk er van af vielen redde ik ook dit obstakel in mijn eerste poging. Tot bij de volgende Platinum Rig. Dit keer een aantal ringen, een hangende paal die je kon overslaan en lage monkeybars. Het kostte me 4 pogingen, omdat ik de juiste swing niet had, maar toen kreeg ik de benen om de monkeybars en was ik er doorheen, weer een aantal dames achter me latend. Geen idee hoeveelste ik lag, dat interesseerde me weinig, maar omdat ik zo lekker ging werd ik er wel steeds nieuwsgieriger naar. De Bucket Carry was het volgende obstakel. Ook hier faalde ik vorig jaar omdat ik de emmer niet zonder hulp op de schouder kreeg. Maar het was dit keer een eitje. Zeker vergeleken met Spartan, waar we een zwaardere emmer ook nog eens een heel stuk omhoog moesten zeulen. Dit was een vlak kort stukje. Weer geslinger door het bos. Op de kont naar beneden en met handen en voeten weer omhoog. Bij een steile helling daalden we af langs een touw. Er zat nog een flink aantal obstakels in het parcours die ik nog wist van vorig jaar. De hoge muur was echter veranderd, die baarde me vooraf zorgen, maar er waren sleuven en blokjes geplaatst, zodat ik er met gemak overheen kwam.Een 50 kilo zware zak omhoog hijsen kostte me wat moeite omdat het touw bovenin gedraaid zat. Vrijwilliger gaf aan dat het wel goed was zo. Maar nee, omhoog is omhoog, tegen de katrol aan. Met een paar ferme rukken trok ik het gewicht door de draaiingen heen, keek vrijwilliger me met grote ogen aan, om vervolgens bezorgd naar zijn zak in de hoogte te kijken, terwijl ik het gewicht weer liet zakken. Op en door naar het touwklimmen. Vanuit het water was ik in drie slagen omhoog om de bel te klingelen. Eeeeh waar is de bel… O die lag boven op de balk. Terwijl vrijwilliger toeriep dat het wel goed was (nee het is niet goed!), was ik er op gebrand om die bel daadwerkelijk aan te raken. En als je hem dan toch vast hebt, hang je hem toch meteen weer goed? Regels zijn regels. ring the bell is dan ook ring the bell. Na een lekker modderig pad (oeps toch bijna de schoen kwijt) volgden de trenches. Weer door het koude water en ik kreeg een isolatiedekentje aangeboden. Die nam ik toch maar met dank aan en ingewikkeld en zo zilver als en marsmannetje (zijn die zilver?) rende ik door het bos. Haalde nog een zilver knisperend iets in, Klauterde omhoog, waarbij ik natuurlijk overal achter bleef haken, en gebruikte mijn zilveren dekentje als slee om (iets te hard) weer van de heuvel af te roetsjen. Oeps…

[heading size=4 style=underline]Too easy?[/heading]Begon ik overmoedig te worden? Ik versloeg alle obstakels met gemak! Ik liep de race van mijn leven! Ondertussen had ik zo’n 7 mijl gelopen en gaf mijn Garmin een tijd van 2.28 aan. Dat was supernetjes! Een tijd onder de 3 uur zou ik niet gaan redden, maar ik lag toch wel heel mooi op schema om binnen de 3.45 te gaan eindigen. En vrolijk stuiterde ik door. Na een donker tunneltje moest ik even wachten op mijn beurt tot ik de Indianenbrug over kon. Het dekentje had ik ondertussen achterop mijn rug gebonden met de Spibelt, want hij zat mega in de weg. Op de Polish Traverse, de horizontale boomstam waar we vorig jaar nog onder moesten hangen om aan de overkant te komen en achter een balk moesten landen met de voeten, hoefden we dit jaar enkel op de bips naar de overkant te hupsen en de bovenbalk aan te raken. Stiekem was ik hier wel blij mee, maar ik had ondertussen al wel door dat voor veel obstakels van vorig jaar dit jaar de regels een stuk soepeler waren.
Het waren nu lange stukken lopen tussen de obstakels, maar door de ondergrond gingen de kilometers maar langzaam voorbij. De verrekte losliggende stenen en al die boomstammen die de weg versperren. Ik kreeg er een punthoofd van! Ik was blij met mijn dekentje, die me beschermde tegen de wind en me warm hield. Eindelijk weer een obstakel. Bij de apenhang wapperde dekentje vrolijk onder me, weer vastgebonden op de rug, terwijl ik net zo vrolijk van plateau naar plateau apenhangde (eehm, dit is geen werkwoord, maar je begrijpt wat ik bedoel). Ik kom bij de steilste muur ever. Net als vorig jaar moeten we de Pinnacle bedwingen. Niet zo maar een klim, maar als je onderaan staat lijkt het wel een ravijn waar je onderin staat. Het stijgingspercentage is iets van 80%! Met touwen klauter je dus omhoog. Niet gezekerd en dit jaar vond ik ook geen enkele hooibaal onderin (vorig jaar lagen er welgeteld drie, niet dat die ergens toe dienden, maar het was goed bedoeld). Terwijl ik klom, werd er gewaarschuwd voor vallende stenen, die langs me heen gleden. Nu dacht ik vorig jaar toch iets minder moeite te hebben met deze klim, maar wat was ik blij dat ik boven was. Loslaten is absoluut geen optie, want dan kletter je naar beneden. Met de armen nog wapperend om er weer bloed in te krijgen stond ik plotseling al oog in oog met een volgende angst: de slide. Het dekentje kon ik hier niet gebruiken, dus die liet ik achter. Ik borg nog even mijn startnummer op en gaf het speldje aan de vrijwilliger, ging zitten en gleed naar beneden. Dat gevoel van niet kunnen ademen, dat mijn strot dicht wordt geknepen, dat ik altijd heb, bleef uit. Ik vond het zelfs eigenlijk wel leuk! Ging ook een stuk minder hard dat ik had verwacht, maakte weer een ‘mooie’ draai op de rechterkant, werd gelanceerd en plonsde in het water (kneep ik nou echt mijn neus dicht?).
Zonder dat de kleding dit jaar op de meest rare plaatsen zat kwam ik met een grote lach boven water. Keek naar voren en zag de slide, realiseerde me dat dat de richting  was waar ik net vandaan kwam, zocht de weg de andere kant op en klauterde met een big smile uit het water. Ik ben van de glijbaan af! Mega angst, nailed you!! Het staat 4-0 voor mij!!
Nu was ik er bijna. Er stonden alleen nog obstakels op het centrale terrein die mij scheiden met de finish. Ik rook de finish en dacht aan een zegetocht over het terrein te beginnen. Ook de schuine muur, de Reunion, was mine. Tot nu toe alleen de Sternum Checker en tweede Rig meerdere attempts nodig gehad. Ik was dolblij. Vanaf hier liep vriendlief mee langs het parcours. Op zijn vraag of ik mijn bandje nog had zwaaide ik vrolijk mijn arm de lucht in. De tweede Sternum Checker was ook zo weer genomen, de finish was nog dichterbij! Wat kon er nu nog mis gaan? Alles…

[heading size=4 style=underline]Meer informatie over EFT?[/heading]Op 7 november vindt er een landelijke EFT-dag plaats. Je kunt korte sessies of een workshop volgen bij een EFT-therapeut bij jou in de buurt. Een vrij simpele techniek, die met de juiste toepassing er voor zorgt dat je je angsten, stress, verslaving, etc. neutraliseert en ruimte biedt voor rust en positieve gedachten. Dus is de praktijk van Sterre te ver weg (ze biedt overigens ook behandelingen via Skype aan), dan is er vast een plekje elders in het land waar je terecht kunt.

Foto’s: Harm Dommisse