Schele dodo in München
Mijn spirit animal? Na dit weekend ben ik er van overtuigd dat dat de dodo is. Ja die is uitgestorven en niet zonder reden (zie de film Ice Age). Ik zou me zo in dat rijtje kunnen scharen.
Want als mijn hoofd niet vast zat, zou ik hem verliezen en hoe suf kun je zijn om door je eigen dommigheid gewoon een kwalificatie voor het EK èn WK te verspelen! Nou, ik kan dat dus en dat is helemaal niet zo moeilijk! Daarvoor moet ik je even meenemen naar München.
[heading size=4 style=underline]München here I come![/heading]Dit weekend was de eerste race van de Spartan Race DACH-serie, de Sprint in München. Vrijdag namen we het vliegtuig, pikten mijn Duitse Spartan collega Denny op op het vliegveld en reden naar he Olympiapark. Werkelijk een fantastische locatie voor een Spartan Race! Alle ruimte, een vieze heuvel, een meertje en een stadion waar de Duitsers ooit onder de voet zijn gelopen door een oranje elftal.
Na mijn startnummer opgepikt te hebben, bekenden en onbekenden gesproken te hebben en de Hurricane Heat zien starten zetten we koers naar het Hilton voor een ontspannen avond, pizza en nog wat werk.
[heading size=4 style=underline]Keuzes…[/heading]De volgende ochtend moest ik me inhouden. Het ontbijtbuffet in het Hilton is zó ongelooflijk uitgebreid! Als je kan kiezen uit 8 soorten honing… siiiick! Ik hield het bij muesli met yoghurt en een berg fruit. Stiekem had ik ook wel wat zenuwen en had ik moeite om mijn ontbijt weg te werken. Deze race was namelijk de eerste serieuze mogelijkheid om me te kwalificeren voor het Spartan Race EK en WK. En als ik een doel voor ogen heb, dan gaat dat altijd gepaard met… startkak…
[heading size=4 style=underline]Een goede start…[/heading]Nadat de elite en de eerste bups aan age groupers gestart waren mocht ik het startvak in. Gelukkig had ik afleiding van Engelse collega Emily want ik vrat bijna mijn nagels op! Na de start mochten we meteen de bult op. Nu niet te hard van start gaan anders blaas ik mezelf meteen op! Ik ben nog nooit in zo’n volle heat gestart en dat leidde ook tot wat oponthoud bij de eerste obstakels. Burpees houden je nog meer op… Balans blijkt ook vandaag niet mijn ding. Op de evenwichtsbalk omhoog, dat ging nog, maar daarna zwaaien en ho ho ho hooooo roepen werkt niet om er op te blijven staan. 30 burpees verder en een hartslag van hier tot Tokyo kon ik mijn race vervolgen. Naar mij gevoel is de staart van de heat. Topbegin!! De slackline, niet veel verder in het parcours, leverde me ook al burpees op.
[heading size=4 style=underline]Way too hard![/heading]Het was warm en nadat we de berg afgeslingerd waren kon de verfrissende plons in het meer me niet snel genoeg komen! Maar eerst touwklimmen vanuit het water. Ook hier weer wachten tot er een touw vrij was maar dat ging aardig vlot want de meerderheid haalde de bel niet. Ik wel!
En zo racete ik ineens heel veel mensen voorbij. Via de cargo naar de multi rig en ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat duim een probleem zou zijn maar hier voelde ik hem op de monkeybars toch wel even.
Door naar het speerwerpen waar ik tot de ontdekking kwam dat of de speer lichter was, of ik sterker. Ik smeet de speer veel te hard en veel te hoog zo recht tegen de kop aan. Eigenlijk vind ik dat ik bonuspunten verdiende maar in plaats daarvan werden het toch 30 burpees. Maaaaaan, ongeveer halverwege de race en al 120 burpees aan de broek! Een goed klassement was in ieder geval bekeken.
[heading size=4 style=underline]Inhaalrace[/heading]Maar vanaf hier leek het beter te gaan. Mijn innerlijke duuratleetje kwam een beetje boven drijven. Ik begon zo waar weer mensen in te halen en merkte dat vooral de krachtonderdelen me wel heel makkelijk af gingen.
Bij een verlaten bouwplaats lag de Atlas stone te wachten, eitje. Vervolgens een kort rondje met de bucketcarry. Het gewicht leverde geen probleem op, het steile zand/grind klimmetje/afdaling wel. Geen risico met de duim en enkels en op de billen naar beneden. Vervolgens de Twister. Die heb ik pas één keer eerder in Spartan gehad en dat was tijdens het WK. Toen was ik helemaal leeg en lag ik er al snel uit. Het koste moeite, best wel veel moeite want de grepen waren van glad aluminium, maar ik haalde ternauwernood de bel! Terwijl het hele burpeeveld vol lag met mensen kreeg ik applaus van de vrijwilligers. Hoeveel dames had ik hier wel niet ingehaald? Dus ik zette mijn tocht voort richting het stadion.
[heading size=4 style=underline]Verprutst[/heading]Het werd een beetje kop over kop met een paar dames, die ik inschatte in mijn leeftijdscategorie. Spannend dus. De Hercules Hoist was een eitje en ik sloeg een gat met een dame. Dat gat werd groter toen we de chain carry ingingen.
Trappen af, en op, en weer af en weer op. Ik stond versteld hoe makkelijk dit eigenlijk ging: dribbelend naar beneden en best wel doorstoempend omhoog. Vergeleken met split squats was dit een peulenschil! Vervolgens zaten de benen wel even vol toen we verder naar boven toe liepen, maar in de afdaling kon ik een volgende dame inhalen. Maar helaas… ik had pech… Een 2e check voor de memory game! SHIT! Daar gaat de voorsprong. Ik zei tegen de vrijwilliger dat ik de verkeerde code had (“dat is dan 30 burpees!”), maar ik weet hem wel (“vooruit doe er maar 10”). Ik kon het bijna niet geloven, weer gematst! Maar in dit tijd dat ik 10 burpees deed, renden er wel 4 dames voorbij, waarvan zeker een paar in mijn age group! KAAAAK!
En we zaten nu zo dicht op de finish dat ik ze niet meer kon inhalen. Ik eindigde nog wel voor de dame die ik bij de Hercules Hoist voorbij was gegaan, maar de laatste burpees kostte me een 11e plek, waardoor ik nu 13e in mijn Age Group was. En laat met de roll down nu net de nummer 11 nog een kwalificatie voor het Spartan Ek en WK weten de bemachtigen… Ik kon mezelf wel voor de kop slaan! Schrale troost, mijn 13e plek leverde me wel een kwalificatie voor het WK OCR op. En een mooie DACH-serie medaille! Op naar Wenen voor de volgende race.
Foto’s: Harm Dommisse en Sportograf
