Smelten op het Spartan European Championship

De ingrediënten: prachtige bergen, een parcours op hoogte en een temperatuurtje waar een houtoven jaloers op zou zijn. Dit Spartan European Championship had alles in zich om mij finaal te slopen. Zou het me lukken te smelten, of misschien zelfs wel te verdampen?

[heading size=4 style=underline]Bijstellen[/heading]Maar dat was ik niet van plan. Van te voren had ik dus mijn raceplan al in mijn hoofd. Gewoon lekker lopen, genieten van de prachtige omgeving en vooral heel blijven. Half juli staat voor mij nog een belangrijke wedstrijd in de planning en die wil ik wel goed kunnen lopen. Maar dat ik zelfs dit plan bij moest stellen had ik vooraf niet in kunnen denken.

[heading size=4 style=underline]Queenspot[/heading]Even terug naar een paar dagen eerder. Kelly en ik kwamen aan in Alleghe, waar ons appartement zich op de meest fantastische locatie ever bevond. Namelijk direct aan de skilift omhoog naar het startterrein. Perfect dus! Na een paar dagen van relaxen, genieten van de mooie Dolomieten, eten, een stukje parcours verkennen, met andere atleten meeten, de Nation Parade, de laatste voorbereidingen en het weer in de gaten houden waren we zaterdag zo goed als klaar voor onze race.
Ingesmeerd met factor 50, waterzak tot de nok gevuld met water, zouten en electrolyten en genoeg voeding om een dagje bergen te overleven stapten we onze deur uit en de lift in naar boven.

[heading size=4 style=underline]Survival[/heading]Onze start was om 9.10 uur en het was al pittig warm aan het worden. De voorspelling: een schamele 35 graden… Aan mijn raceplan werd met grote letters toegevoegd:  OVERLEVEN! Want eigenlijk is het toch niet echt een goed idee om een parcours van 23 km, 1600 hoogtemeters in de volle zon met deze temperatuur te lopen. Ook al hadden we de laatste week in Nederland ook flink hoge temperaturen, dit is niet het klimaat waar ik lekker bij gedij. Tel daar bij op dat we al op 1500m hoogte zaten en doorstegen naar 2100m. Enig voordeel: de temperatuur neemt ietsje af als je stijgt. Maar dat voordeel weegt voor mij niet op tegen het effect van hoogte op  mijn gestel. Daarnaast staat voor zondag ook nog eens het Team event in nagenoeg dezelfde temperaturen te wachten. Ik mag dus twee keer de hitte trotseren.
Aangezien ik het prima kon vinden met dit raceplan maakte ik me ook totaal niet druk wat de rest van de atleten zou doen. Dit was mijn race en tijd en klassering had ik volledig los gelaten. Al hoopte ik stiekem dat ik binnen de 5 uur kon finishen. Maar daarvoor moest ik wel eerst 23 km afleggen.

[heading size=4 style=underline]Mindset[/heading]Na een kopje koffie op het terras van de berghut met fantastisch uitzicht op de Monte Civetta was ik nog steeds eng rustig. Normaal gesproken gieren de zenuwen door mijn lijf. Waar waren ze? Gesmolten door de hitte? Misschien deels maar wat mij enorm heeft geholpen zijn de Columbus- en Mandelatraining van Corinor (geïnteresseerd? Stuur me een berichtje voor meer info), waar ik de laatste weekenden druk mee ben geweest. Dit heeft voor zoveel helderheid en berusting in het koppie gezorgd, echt bizar! Maar ik maak er volop gebruik van, want deze mindset bevalt me prima.
Bijna alle Nederlandse en Belgische dames starten tegelijk en zo staan we gezamenlijk in het startvak onder de brandende zon terwijl Spartan Phil ons opzweept. Ik heb er zin in! Zin om mezelf uit te putten, van de omgeving te genieten, de obstakels te nailen en die mooie medaille binnen te slepen.
We worden weggeschoten en het parcours loopt licht omhoog. Aangezien mijn kracht niet ligt in het omhoog rennen van bergen begin ik al snel met wandelen. Ik ben zeker niet de enige en zo begint onze eerste beklimming van de berg, die ons 500m hoger zou brengen met nog wat ups en downs onderweg. De klim omhoog kende nog niet de lastigste obstakels. Muurtjes, OUT, nog een muur. Vooral de warmte, waardoor het zweet van mijn hoofd stroomt, maakt het zwaar. De verfrissing komt in de vorm van een sneeuwkanon dat aan staat en een frisse neveldouche op me laat neerdalen. Dan komt de Z-wall en vanaf hier haal ik de eerste dames in die burpees hebben, of zich vanaf de start al direct over de kop hebben gelopen. Ik hou mijn hartslag goed in de gaten, wetende dat hoe hoger ik kom, hoe lastiger ik het krijg. We klimmen en klimmen, de zon brandt en ik stoemp me een weg omhoog, zweet stroomt van me af. Bij de plate drag staat een flinke rij bij de damesversie. Ik heb geen zin om daar op te wachten, vraag aan de vrijwilliger of ik de mannenversie mag doen en weet zo in één klap ruim 30 dames achter me te laten. Ha, dat geeft vleugels. We bevinden ons op een wat vlakker stuk en ik kan weer een stuk hardlopen. Het loopt zelfs wat af en het tempo gaat er op. Heerlijk om de wind te voelen. Nog fijner is het om onder de sneeuwkanonnen door te lopen die aan staan! Ik neem even de tijd om een beetje af te koelen en ga weer door. Weer verder omhoog. De eerste Carry van de dag is de sandbag. Een paar 100m met wat glooiing maar ik schrik er niet echt van. Door naar de volgende en die doemt toch ineens wel plotseling voor me op: de Ape Hanger. Ooit één keer eerder gedaan tijdens het WK van 2017 maar toen niet gehaald en in St. Pölten was ie uit het parcours gehaald om veiligheidsredenen. Een strategie om naar de overkant te komen had ik dus niet. Wel  merkte ik dat de steigerpijpen, waar mijn handen niet geheel omheen kunnen klemmen) glad waren, doordat je vanuit een waterbak via een touw omhoog moet klimmen. Natte boel is bij mij geen grip. Maar om bij de eerste sport er uit te lazeren is ook geen optie. Zijwaarts lijkt me de beste manier totdat ik merk dat de steigerpijpen droog zijn en ik een voorwaartse swing kan maken. Dat is nodig ook, want ik moet ineens een flink stuk omhoog grijpen. Hier pleurde ik een paar jaar terug eruit, maar dit keer heb ik hem! En zo slinger ik mezelf door naar de bel. Did it! En weer een flink aantal vrouwen voorbij.

[heading size=4 style=underline]Kraaaaaaaamp![/heading]Na de trenches, die verfrissend waren, volg ik een modderspoor verder omhoog. Naar de touwen. Ja hoor, lekker dan! Spekglad van de modder het touw in klimmen! Die touwen zijn dus ook flink glad en met enige moeite kom ik bij de bel. De moeite komt vooral doordat zowel in mijn hamstring als kuit lichtelijk de kramp er in schiet. En ik ben nog niet eens op de helft van het parcours. Met nog steeds wat lichte krampen in de benen moet ik het afdalen vanaf dit punt dus flink behouden doen om te voorkomen dat de kramp er verder inschiet en ik zet het weer op een drinken. De afdaling gaat via steile skipistes, van echt hardlopen is hier geen sprake. Ik zigzag mezelf een weg naar beneden, probeer zo weinig mogelijk weerstand te creëren en ben blij als ik beneden sta op het festivalterrein. Halverwege. Het parcours dan.
De Inverted Wall, Bucket Carry (die echt peanuts is vergeleken bij de UK), Hercules Hoist (copy-paste de peanuts), Slippery Wall (heerlijk dat ijskanon!), Dunk Wall (heerlijk dat koude bad, kan ik hier niet blijven?), door een droge rivierbedding, A-frame en daar mogen we weer: de volgende klim omhoog en deze stijgt door naar 2100m. Een lange weg omhoog te beginnen met Barbed Wire.

[heading size=4 style=underline]Stoempen[/heading]Voetje voor voetje stoemp ik omhoog. Zo nu en dan draai ik me 180 graden om om achteruit te lopen en verwonder me over het uitzicht over het meer van Alleghe beneden me en de bergen die er achter liggen. Het is prachtig!
Het is een lange klim waar geen einde aan lijkt te komen. Met hier en daar een obstakel, zoals de Log Carry en Bender. En tot nu toe burpee vrij. Tot nu toe… Want deze tweede berg pak ik er genoeg mee! De slackline gaat natuurlijk weer helemaal mis. Ik raak er aan gewend. Die 30 ellendelige burpees gaan in een rustig tempo, maar ik kom er vrij makkelijk doorheen. De Olympos gaat makkelijk al zijn de grepen heet van de volle zon en dat vindt mijn velletje niet zo grappig. Door naar boven, waar de Twister op me wacht. Ook hier onverwacht burpees! Ik glijd uit het derde deel van het obstakel! Whut!!?? Balen want normaal gesproken heb ik hier geen moeite mee… Begin ik nu uitgeput te raken?

[heading size=4 style=underline]Eind in zicht[/heading]De weg naar beneden wordt eindelijk ingezet. Nog steiler dan de eerste afdaling en van hardlopen is nauwelijks sprake. Maar dat dit meer een hike dan een race is heb ik me al lang bij neergelegd. Ook het feit dat ik de 5 uur niet meer ga redden, jammer dan. De weg naar beneden is wel een welkome afwisseling na het lange klimmen en kost me beduidend minder energie. Wel een boel focus. Via een single track slinger ik mezelf een weg omlaag om uit te komen bij de Stairway to Sparta. De finish is nu in zicht! De Spear Throw levert me weer 30 burpees op (ik gooi de laatste tijd veel en veel te hard!) en dan last but not least de Multi Rig. Met korte touwtjes. Kak… Nou, op goed geluk dan maar.
En het geluk en een laatste beetje kracht, is met mij! Want ik kom glansrijk door de korte touwtjes, hang een feestje te vieren in de ringen, voordat ik de bel aanraak en over het finishvuur jump. WAT EEN RACE! Ik ben zo blij dat ik gefinisht ben. Tranen prikken in mijn ogen. Deze race ging precies volgens mijn plan, met een koppie dat er goed op stond, alleen 20 minuutjes langzamer dan gehoopt. Boeien! Ik ben over de finish, voel me goed en heb een onbedwingbare behoefte aan ijs!

[heading size=4 style=underline]Mindset[/heading]Ik ben er. Gefinisht. Bek af. Stoom bijna uit de oren. Zo warm. Ik haal mijn tas op, kom Kelly daar tegen en duik onder een tafel van de bagdrop in de schaduw. Heerlijk! Een milkshake gaat er goed in. Want zoals we al hadden uitgedokterd de afgelopen dagen: an icecream a day keeps the doctor away! En dat geeft me weer een beetje energie voor een dansje.

Nadat we bijgekomen zijn, gehergroepeerd zijn met onze Lage Landen maatjes, ons weer enigzins van vocht hebben voorzien en van slappe vaatdoekjes weer getransformeerd zijn tot mens zetten we koers met de lift naar beneden voor een frisse douche en eten. Er moet goed bijgetankt worden, want morgen hebben we nog het Team event op het programma staan. De weersverwachting is zo mogelijk nog erger dan voor vandaag…