Spartan Beast World Championships #1

Eigenlijk weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen. Alles wat ik hier zie, meemaak, opsnuif maakt zoveel indruk op me! De Spartan Beast World Championship van zaterdag spande tot dusver de kroon.

[heading size=4 style=underline]Indrukken[/heading]Al die indrukken. Alleen al als je ’s morgens de deur uitkomt en je spontaan in de kerstsfeer komt, omdat het hele stadje ruikt naar naaldbomen. Of dan de schitterende omgeving waar we zitten, de zoektocht naar beren en ander wild (nog niet gevonden, op wasberen ’s nachts op het dak na), struikelen over dennenappels zo groot als voetballen, het verblijven op hoogte (hallo bloedneus, daar ben je weer…), achter de bergen kennis maken met the Wild West en mobiele plee races, je ogen uitkijken in de sportwinkel waar een complete afdeling met alleen maar wapens is ingericht. Het kan hier allemaal. Only in America.

[heading size=4 style=underline]Strijdplan[/heading]Maar zaterdag dus. Was ik nu nerveus of niet? Eigenlijk viel me dat erg mee. Nadat ik het parcourskaartje had gezien (het parcours en de obstakels zelf waren verboden terrein voor de deelnemers op straffe van diskwalificatie nog voordat je was gestart…) had ik al snel mijn raceplan klaar. Aangezien Squaw Valley, het Olymische dorp van de Winterspelen van 1960, de locatie was voor deze wedstrijd had ik me mentaal al op zwarte pistes en voorbereid. De angst om ook nog beren tegen te komen was eigenlijk groter… De route bestond uit een lange klim de berg op van ongeveer 7 mijl met een maximale stijgingspercentage van 40% (WTF!! Gelukkig zag ik dit pas achteraf…). Vervolgens ging het parcours weer naar beneden met hier en daar een klein op en neertje en een plons in een meertje en een maximaal dalingspercentage van ruim 32%. Onderweg een stuk of 35 obstakels. Regel: 1 poging, faal je dan heb je 30 strafburpees. Cheaten wordt afgestraft met diskwalificatie, de camera’s registreren alles. Regel 2: zelfvoorzienend zijn, oftewel je eigen spul meenemen. Wat je mee neemt, neem je ook mee terug, ook je afval (‘littering means lifetime disqualification’), en geen hulp van buitenaf, dus ook geen medische hulp. Hulp nodig? Diskwalificatie. Regel 3: geen vrijwilligers meppen als er geen water meer op de posten is of als er geen medailles meer zijn aan de finishlijn (whut, serious?). Tot zover de regels die we vrijdags tijdens de briefing meekregen.

[heading size=4 style=underline]Waar is de beer?[/heading]Aangezien we al op een flinke hoogte begonnen, waar mijn lichaam totaal niet aan gewend is, was het idee om de eerste helft vooral in een rustige hartslagzone te blijven en te zien wat hoogte met mijn lijf doet en het tweede deel te gebruiken om naar beneden te jakkeren. Ok, parcours check, (verplichte) uitrusting check en in alle vroegte, terwijl het ijzig koud was, reden we vanuit South Lake Tahoe naar Squaw Valley. Ook nu weer geen beren op de weg. Al zouden ze hier toch echt moeten zitten. Ik voorzag al een encounter met zo’n harig monster daar ergens in de bergen, alleen en verlaten rennend voor mijn leven… O kak, zo’n rit van een uur is niet goed voor de zenuwen, die begonnen nu toch echt wel een beetje te komen.

[heading size=4 style=underline]Freezing cold![/heading]Aangekomen bij het Spartan terrein begon de zon net boven de bergen uit te komen. Het was hier zo mogelijk nog kouder dan in South Lake Tahoe! Het startnummer was zo opgehaald en ik maakte me klaar voor de race, terwijl vriendlief zich bij de media crew voegde. Ik wilde zo lang mogelijk al mijn extra lagen aanhouden. Ik was niet de enige. Dik ingepakte gespannen Spartan koppies drentelden over het terrein. De start van de heren was om 7.30 en de dames zouden een kwartier later starten. Zodra ik mijn extra lagen uit had en de tas had gedumpt begon ik maar meteen met inlopen, al was het maar om warm te blijven. Het gras was wit, het ijs stond op de rand van de startmuur. Wat was ik blij dat ik thuis op het laatste moment nog mijn handschoenen in de koffer had gestopt! Uiteindelijk moest ik toch echt richting de start, maar wat duurde het wachten lang!
Niet alleen omdat je staat te wachten op een startschot, die je van de laatste zenuwen verlost, je ondertussen staat vast te vriezen aan de ondergrond, maar ook omdat de startboog was ingestort en de heren dus noodgedwongen moesten wachten met starten. Als pinguïns stonden we tegen elkaar aan gekropen om warm te blijven tot we eindelijk via de muur het startvak in mochten. Na de peptalk begon het aftellen en weg waren we. De eerste paar 100 meter was nog redelijk vlak met een paar lage muurtjes en trenches. O kak!! Tot de middel het ijswater in! Koooouud!! Direct daarna een singletrack waar het helemaal vast liep. Stilstaan, wandelen, stilstaan, wandelen…. crap… Eindelijk kregen we een beetje ruimte en konden we langs de wandelende opstopping. Terug naar het startterrein, over een net en dan de monkey bars. Wat een slagveld! De hele burpee zone lag vol met burpeeende vrouwen en met bossen tegelijk vielen ze uit de monkeybars. Ik zag werkelijk waar geen enkele vrouw de overkant halen! Al snel kwam ik er zelf achter waarom niet… De bars waren op ongelijke hoogte. Dat is normaal niet zo’n groot probleem, maar als de bars ook nog eens nat zijn en draaien… dan val ik er ook uit. Daar lag ik dan in de meute mijn 30 burpees te doen. Hopende dat dit mijn enige burpee penalty zou zijn, want dit was ronduit klote. Niet alleen omdat ik alle obstakels wilde halen, maar ook omdat mijn hartslag nu de hoogte in schoot. Hoi altitude!

[heading size=4 style=underline]High in the sky[/heading]Vanaf hier ging het parcours omhoog en de temperatuur ook. De zon kwam door en verdreef de ijzge vrieskou. Ik deed het rustig aan, dribbelend op de plekken waar het niet te steil was en wandelend op de plekken waar het stijgingspercentage te groot was om dit op een redelijke hartslag vol te houden. Het klimmen was mijlenlang het enige wat we deden.
Zo nu en dan dook er een muurtje van minimale moeilijkheid voor ons op (waar sommigen echt serieus problemen mee hadden). Terwijl we in een lange sliert omhoog liepen doemde het volgende obstakel op: een gewicht omhoog trekken aan een touw en gecontroleerd weer laten zakken. Ook hier weer een wachtrij van vrouwen die stonden te sjorren aan het touw zonder het gewicht omhoog te krijgen… Gelukkig was ik er snel mee klaar en kon ik door, op naar het volgende muurtje. Verder omhoog. Hoe hoger we kwamen, hoe mooier het uitzicht werd. Via brede paden en smalle single tracks liepen we een prachtige route omhoog. Het liefst zou ik in het zonnetje neerploffen en van het uitzicht gaan genieten. De inverted wall was te leuk! Het liefst zou ik die over en over en over blijven doen! Maar ook daar was geen tijd voor. Ik moest door, waar een boomstam lag te wachten om een belachelijke route omhoog en omlaag gezeuld te worden! En het zwaarste deel van de klim zou er direct achteraan komen, een stuk van bijna 3 mijl alleen maar omhoog met krankzinnige stijgingspercentages.
Wel een korte stop hield ik toen ik vriendlief langs het parcours zag staan fotograferen. Even wat info uitwisselen en met de handen op de bovenbenen duwde ik mezelf naar boven, terwijl om me heen verscheidene mensen al kramp begonnen te krijgen. So far ging het met mij nog heel goed. De ademhaling en hartslag waren prima onder controle en ik liep vanaf de start alleen maar met een grote smile op mijn gezicht. Ook toen ik zag dat we na die bocht nog veel verder omhoog moesten! De lopers daar te zien lopen was prachtig, zo over de rug van de berg heen. De wind die me daar om de oren sloeg was wat minder. Koud tot op het bot was ik blij dat we in de luwte kwamen. Na een korte afdaling (hihaaaa alle remmen los!) moest ik vol in de rem om de volgende opdracht niet keihard voorbij te stieren. O ja, obstakels die hadden we ook nog, al was ik ze bijna 3 mijl niet tegen gekomen: met een zandzak een stuk omhoog en weer omlaag. Die zandzak was een eitje vergeleken met de boomstam en snel kon ik weer door. Dit was waar ik op had gewacht: het afdalen. Ik haalde tig mensen in terwijl ik met grote passen naar beneden racete. Ik had flink veel energie kunnen besparen tijdens het klimmen en dat was nu in mijn voordeel. Plus nu merkte ik ook dat het trailen hier in mijn voordeel was. Als bewoner van onder het zeeniveau deed ik hier voor de doorgewinterde Spartan niet onder.

What goes up, must come down. Morgen lees je het tweede deel van de race.

Foto’s: Harm Dommisse