Spartan European Championship Morzine

Hoe snel kan de tijd gaan! Het is alweer bijna twee maanden geleden dat ik in Morzine deel nam aan het Spartan European Championship Morzine. En ik kom nu pas met mijn blog…. oeps! Beter laat dan nooit!

[heading size=4 style=underline]Losse schroeven[/heading]Mijn deelname aan het EK stond nogal op losse schroeven. Want om deel te kunnen nemen moet je je wel kwalificeren! En dat liep dus in het voorjaar van 2018 een beetje heel erg in de soep… In München door mijn eigen stomme schuld, in Wenen doordat we 3 kilometer verkeerd liepen omdat iemand een bord had verwijderd en in Andorra omdat ik me hondsberoerd voelde door de hoogte. FOK!! Een uitnodiging om last minute mee naar Engeland te gaan was mijn laatste kans en zo kwalificeerde ik me op 23 juni ein-de-lijk voor het EK! Alles op alles gezet om mijn deelname aan het EK veilig te stellen en ach, als je dan toch alles aan het regelen bent, dan kun je je net zo goed ook inschrijven voor het Spartan Team European Championship! Samen met Sjoukje en Angela vormde ik een team voor onze deelname op zondag.

[heading size=4 style=underline]On y va![/heading]Op naar Morzine! Wat ook niet zonder slag of stoot ging, want nadat ik donderdagochtend had ingecheckt kreeg ik doodleuk de melding van de KLM dat de vlucht geannuleerd was en mijn vlucht naar Lyon was omgeboekt naar… Milaan! WTF! Uiteindelijk, na veel gestress en gebel met de KLM, zaten Leon en ik dan toch in een vliegtuig naar Lyon, auto opgepikt op het vliegveld en nog een rit naar de venue. Officieel was de verplichte briefing om 17 uur, maar gelukkig was dat verplaatst naar iets later. We waren dus zelfs ruim op tijd om aan te schuiven in de rijen om de startnummers op te pikken en ondertussen bij te kletsen met de andere Nederlanders. De verplichte briefing? Die geloofden we wel. Honger! Nadat we ingecheckt hadden bij ons hotel (last minute konden we kamers overnemen van iemand die niet meer ging en dat hotel lag dus op loopafstand van de start! Geniaal!) zochten we een restaurant op om last minute nog even flink te stapelen.

[heading size=4 style=underline]Raceday[/heading]Wat was dat lekker slapen in de berglucht. Uitgerust stond ik op en schoof aan aan het ontbijt. Dat was door het hotel vervroegd omdat het hele hotel vol zat met Spartans. Spullen bij elkaar rapen en we wandelden relaxt naar de start. Wat een luxe. Daar aangekomen had ik alle tijd om de laatste voorbereidingen te treffen en de elite dames van start te zien gaan. Drie Nederlandse meiden liepen in de elite mee. En toen was het de beurt aan mijn age group. De zenuwen gierden nu toch wel door de keel. Mijn age group was bijna de laatste age group van het EK. Na ons zouden de open heats starten.

[heading size=4 style=underline]What am I up to…?[/heading]Startschot en we gingen op weg. De voorste dames schoten er vandoor. Ik liet me niet gek maken en koos mijn eigen tempo. Ik heb altijd eerst 5 kilometer nodig om op te warmen, maar om nu voor een Beast afstand zo’n lange warming up te doen is zonde van de energie. Opwarmen doe ik dus wel in de eerste kilometers. De eerste kilometers liepen door het dorp Morzine, een muurtje hier en daar, trap omhoog en vervolgens door de winkelstraat waar ze alle houten afschotten (of hoe noem je die dingen) midden op de weg hadden geplaatst als een oneindige rij hordes. Slingerend tussen de huizen door en daar begon een onverhard pad, dat ons (hier nog vlak), van de bewoonde wereld wegvoerde. De Castle Wall was zo genomen, de eerste natte voeten waren een feit met het doorwaden van een riviertje en de eerste klim begon.
Dit was weer zo’n klim als ik ze van Spartan gewend ben: steil omhoog. Maar eigenlijk liep ik best wel lekker omhoog te stoempen. Mijn gedachten dwaalden alle kanten op: wat zou ik nog tegen komen vandaag, hoe zou de Super morgen gaan en he… wat als ik nou ook de Sprint zondag mee pak… Dan loop ik dit weekend het Trifectaweekend… Stiekeme plannetjes werden gesmeed. Als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb, dan gaat dat er niet zo maar weer uit. Dat betekende ook dat ik deze Beast met een iets andere mindset liep dan ik vooraf had gedacht. Als ik dit weekend inderdaad drie races wilde gaan lopen, moest ik gaan doseren. Laat ik daar nu best goed in zijn… Iets met comfortzone.
In tegenstelling tot Andorra stond mijn kop vandaag onwijs goed op de romp. Fluitend, neuriënd en zingend trappelde ik mezelf een weg omhoog, waar een barbed wire me even uit mijn ritme haalde. Wat hing het prikkeldraad laag! Vanaf hier ging het nog steiler omhoog. Ik moest mijn tempo een beetje aanpassen omdat ik toch weer een beetje last van duizelingen kreeg, maar het ging een stuk beter dan in Andorra.

[heading size=4 style=underline]What goes up…[/heading]Wat een klim, er leek geen einde aan te komen. Na iedere bocht ging het verder omhoog. En HOE HOOG! In totaal stegen we zo’n 1000 hoogtemeters in 6 kilometer! En daar sta je dan. Op de top van de Nyon stond nog een A-frame ook. Met nog 3 meter extra hoogte hadden we een waanzinnig uitzicht. Het was helder en de Mont Blanc was prachtig mooi te zien. Daarna begon het afdalen. Voorlopig dan. En dat betekende ook meer obstakels onderweg: onder andere de log carry met een verfrissend stukje file zwemmen, de Twister en de Bender. Ik kwam overal soepel doorheen, gelukkig. Dat scheelde toch aardig wat burpees.
Tijdens het lopen kon ik aardig tempo maken. Sommige stukken volle bak naar beneden. Daar zou ik nog wel eens spijt van kunnen krijgen. de bovenbenen kregen aardige klappen te verduren. En zo gebeurde het dat ik Leon weer in het oog kreeg, die mij al voorbij was gegaan en dat ik ineens mijn naam achter me hoorde toen ik bij een obstakel stond te wachten op mijn beurt. Schijnbaar was ik ergens Sabina voorbij gelopen en zo stonden we samen te wachten op onze beurt. Vorig jaar tijdens het EK hebben we samen gelopen en we besloten zo ook dit EK samen te gaan finishen. Wel zo gezellig ook!

[heading size=4 style=underline]Samen verder[/heading]Samen op pad, het was net een deja vu. Dachten we de ergste klim gehad te hebben, deze was zo mogelijk nog steiler. En ik kreeg nog balast mee ook! Een vlindertje landde op mijn arm en was niet van plan om op eigen kracht die berg op te gaan. Eigenlijk leidde dat mijn aandacht af van het steile klimmen en vond ik het vooral grappig dat de vrijwilliger bij de chain carry bang bleek te zijn voor vlinders toen ik vroeg of hij het vlindertje wilde overnemen terwijl ik de ketting oppakte. Het was maar een klein stukje met de ketting en daarna daalde we weer af.
We hadden al weer zicht op Morzine, beneden in het dal. En alles wees er op dat we binnen een paar kilometer zouden finishen. Tot we een Nederlandse supporter tegen kwamen die doodleuk wist te melden dat het nog wel 5 kilometer was en we nog een carry voor de boeg hadden… KAK! ‘Gelukkig’ een sandbag carry en geen bucket. Maar die klim met zandzak ging zo steil omhoog, dat ik een paar keer een pauze moest inlassen.
Maar de winst voor vandaag was dat mijn rug dit prima trok en ik het afdalen zelfs rennend kon volbrengen. Ik moest even wachten op Sabina, maar zat heerlijk in de schaduw met een prachtig uitzicht op de parapenters die tussen de bergen op de luchtstromen rondzweefden. We konden weer verder. Nu gingen we dan echt terug naar het dorp. Maar wel met een berg obstakels op ons pad. In het centrum troffen we de slackline, die me de eerste burpees van deze race opleverden. What a surprise!
Vervolgens de klim over de Cargo en de Hercules Hoist. Via de trap gingen we naar beneden naar het park, waar we de Spear Throw keihard nailden. Door het riviertje baggerden we de naar de laatste 100m van de race.
Mijn 2e set van burpees kreeg ik bij de rig te pakken, waar ik door een domme fout uit de korte touwtjes gleed. Nog een hoge muur en daar doemde het finishvuur voor ons op. En in een tijd van nèt onder de 6 uur finishte ik deze Beast met een grote smile op mijn gezicht. One down, two to go!

[heading size=4 style=underline]The end[/heading]En het gekke… ik was niet eens moe, zat nog vol energie. Mooi zo, want ik zou zondag ook nog twee races moeten lopen. Enige wat ik wel een beetje voelde waren de bovenbenen en billen van het keiharde afdalen.
En zo werd de middag doorgebracht in het zonnetje. Omdat we zo dichtbij in het hotel zaten konden we eerst nog even opfrissen voordat we met een groep Nederlanders gingen eten. Hoe gezellig het ook was, op tijd weer onder de wol. Morgen weer een dag!