Spartan European Championship Verbier

Mijn eerste Spartan race sinds bijna twee jaar! Zaterdag stond ik aan de start van het Spartan European Championship in Verbier, Zwitserland. Geen enkele race ter voorbereiding, dus ook geen enkele verwachting. Finishen en genieten. Dat was mijn doel.

Ole naar Verbier!

En wie mijn instagram volgt weet dat dat wel gelukt is! Maar wat wil je ook als je eindelijk weer met je Spartan maatjes kunt reizen. Kelly en ik reden donderdag in alle vroegte richting België om bij Ronny en Sandy in de auto te stappen, op weg naar Verbier. Dat was een flinke rit maar eind van de middag kwamen we aan bij ons waanzinnige appartement, dat ook nog eens heel gunstig lag ten opzichte van het evenemententerrein! Je rolt zo de straat naar beneden, loopt een paar 100m en that’s it. En het appartement zelf…. Ik had het via airbnb gehuurd maar het was irl nog beter dan op de foto’s! Overcompleet ingerichte keuken, tot klimaatkast en zeven pakken rijst aan toe. De kamers waren prima, Kelly en ik deelden een stapelbed, waarvan de bedden 1,40m breed waren! Heerlijk! Ook de badkamers (waarvan ééntje in de master bedroom) waren top en de twee balkons boden een mooi uitzicht. Dit wordt een weekendje genieten! Na wat rond wandelen en boodschappen doen was het tijd om te eten, te chillen en vroeg het bed in te duiken. Clint en An waren helaas vertraagd, dus die zouden we morgen bij het ontbijt ontmoeten.

Dagje vrij

Wakker worden in de Zwitserse bergen met heerlijke frisse berglucht. Vandaag hadden we een ‘vrije dag’ en die wilden we nuttig besteden. Allereerst kennismaken met Clint en An en dat was een supergezellige klik met de nodige mooie en ontroerende verhalen, koffie en kilo’s bonbons! Na het ontbijt maakten we ons klaar om even een stuk met de auto naar boven te gaan om een stukje parcours te verkennen, foto’s te maken en even los te lopen. Al is loslopen op ruim 2600m even iets andere koek dan op zeeniveau… Toch liepen we een heerlijke 5 kilometer met maar 14 hoogtemeters, genoten we van prachtige uitzichten en sprintten we dwars door een berg heen.
Na even opgefrist te hebben was het tijd om ons startbewijs op te halen en de merchandisetent leeg te shoppen. Superleuk om ook weer andere Nederlanders tegen te komen. Het voelt weer zo vertrouwd! Na een vroeg diner sloten we ons aan bij de briefing en aansluitend de Nation Parade. Ook al waren we maar met weinig Nederlanders, het was wel retegezellig!

Raceday

Zaterdagochtend. De wekker stond niet eens vroeg, want we hoefden pas tegen half 10 te starten. Maar de zenuwen begonnen nu toch door mijn lijf te gieren. Na een iets te uitgebreid ontbijt (je kunt er maar beter van uit gaan dat je gedurende 10 uur op een berg zit zonder eten) was het tijd om naar de start te gaan. Het was nog een beetje kil maar het beloofde een hele mooie dag te worden. Anders dan voorspeld scheen vandaag een fel zonnetje.
Spartan Phil leek nooit weg geweest te zijn en toen het startschot klonk verdwenen de zenuwen als sneeuw voor de zon. Letterlijk.

Sky high

Het parcours kende maar één klim. Maar wel eentje van 1400 hoogtemeters over 12 kilometer. Mijn plan was dat dit me zo’n drie uur zou gaan kosten en dat ik daarna gas kon geven in de downhill. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kwam in 2.57 uur op het hoogste punt. Inclusief de obstakels die we tegen kwamen, hele snelle genietmomentjes van de prachtige uitzichten en zo nu en dan een dribbeltje op de wat minder steile stukken.
Ik baalde alleen dat ik mijn telefoon niet mee had om foto’s te maken. Het aantal fotografen onderweg was wel erg karig en op de mooiste punten waren ze niet te vinden. Tot dusver was het een prima race, waarbij ik de obstakels (die ik al twee jaar niet meer had gevoeld) allemaal nailde. Monkeybars, twister, spear throw, het waren een paar punten waarvan ik vooraf een beetje twijfel had. Maar doordat ik tot dusver een cleane race had haalde ik steeds dames in die burpees lagen te doen. Vlak voor de top konden we nog even genieten van de log carry rondom een meertje en de atlas stone, waarna we nog een laatste steile klim hadden naar onze top.

What goes up…

Na drie uur omhoog kon ik eindelijk naar beneden. En dus hardlopen! Via een single track slingerde ik me een weg omlaag, proberend de voeten onder mijn lijf te houden. Zo nu en dan de voeten niet hoog genoeg optillen leverde me bijna een paar valpartijen naar beneden, dus alle focus nodig om op de been te blijven. Ik schoot steeds meer lopers voorbij, waaronder ook berggeiten. Ga ik dan zó hard naar beneden? Ja dus. Dat merkte ik toen ik Kelly in de rug liep en we samen verder opliepen en de hoge muur over moesten. De benen schoten finaal in de kramp! En vanaf dat moment was het een cramping rampage naar de finish, die nog vijf kilometer verderop lag. Ieder obstakel moest ik voorzichtig nemen omdat bij het uit de hindernis stappen mijn voeten door de kramp een totaal andere kant op stonden. En daar kwamen nog wat burpees bij op de beater en de slackline. De laatste paar 100 meter voor de finish was een grote verzameling van obstakels. Olympus, Hercules hoist, bucket, atlas stone, A-frame, Tyrolean traverse, spear throw, Z-wall, inverted wall, touwklimmen, slippery wall en dan de multirig.

Ondanks de vermoeidheid en de verkrampingen haalde ik al deze obstakels (op de speer na) en brak ik niets. Ik moest nog wel even een paar keer geholpen worden met de kramp uit mijn kuiten te stretchen, maar uiteindelijk mocht ik na ruim 4,5 uur mijn medaille in ontvangst nemen en ik mocht ik een 15e plek opeisen op dit EK.

Op naar meer!

Wat een race! Wat heb ik dit gemist! Het was zo heerlijk om weer de wedstrijdspanning te voelen, met z’n allen in het startvak te staan en af te zien om toch zo snel als mijn benen wilde me die berg op te laten stoempen en er weer af te raggen. Jammer genoeg bleef het allen bij de Beast in plaats van een heel Trifecta weekend. Ik had door het harde afdalen toch wat last van mijn rechterkuit gekregen, waardoor ik na 1,5 kilometer in de Super helaas uit ben gestapt. Jammer, want er lag vandaag…. sneeuw! Iets minder jammer: het regende de hele ochtend al pijpenstelen.
Gelukkig was ik de rest van de dag in goed gezelschap van andere Spartans, heb ik nog mooie foto’s kunnen maken en superlekker gegeten. En toen was het maandags al weer tijd om richting huis te gaan. Het eerste raceweekend in bijna twee jaar was een goeie start. Op naar Zandvoort!