Spartan Ireland – Super

Of ik zenuwachtig was deze race? Dat was een understatement. Gek genoeg kwamen die zenuwen pas in de ochtend, normaal gesproken loop ik al een paar dagen mezelf in de weg. Maar aangezien ik donderdag en vrijdag de toerist aan het uithangen was en de nodige afleiding had leek het of alle zenuwen zich opgestapeld hadden om er in één keer zaterdagochtend uit te komen.

[heading size=4 style=underline]Dutchies in Ireland[/heading]De eerste race van het weekend op het platte parcours van racecourse Punchestown was de Super. Vanaf de tribune kon je bijna het gehele parcours aanschouwen dat zich van links naar rechts over het terrein slingerde. Leuk dus voor Flip om ons te kunnen volgen.
Er waren behoorlijk wat Nederlanders aanwezig dit weekend. Niet iedereen liep vandaag, omdat morgen, op zondag, de belangrijkste race van het weekend gepland stond. De Sprint is namelijk de 2e race in UK & Ireland serie en telt mee voor WK-kwalificatie. Daarom was mijn doel voor vandaag ook om lekker ontspannen te lopen en vooral mezelf niet over de kop te lopen en heel te blijven. Hierdoor zou ik het voordeel hebben het parcours te kunnen verkennen, de lastige punten in kaart te kunnen brengen en strategische keuzes te maken voor de race van morgen. Mijn grote voordeel: de zware Hercules Hoist zat helemaal op het einde van het parcours. Kracht is voor mij geen probleem, maar voor de tengere, snelle meiden een garantie op burpees en dus tijdwinst voor mij.

[heading size=4 style=underline]A horse is a horse… off course…[/heading]Eindelijk was het tijd om het startvak in te gaan. In onze heat alleen de dames 35-39 en 40-44, al had ik het idee dat ze wel allemaal mijn Age Group waren. We gingen van start en 1 dame was direct uit zicht. Omdat de eerste paar 100m erg smal waren en ik me niet onnodig klem wilde lopen, liep ik in 2e positie. Niet lang want toen we de ruimte hadden liet ik het gas wat los. Met vier meiden liepen we de volgende kilometers en obstakels redelijk dicht bij elkaar. Over het A-frame, OUT, muurtjes, Stairway to Sparta, zigzaggend over de graslanden met hier en daar een hindernis uit de cross country waar normaal gesproken paard en ruiter overheen gaan. Gisteren mocht ik hier al wat gekkigheid uitproberen.

[heading size=4 style=underline]From buckethell to winning heaven[/heading]We liepen nu de verste lus met obstakels die we morgen niet in de Super zouden hebben. Onder andere de bucketcarry, die nog zwaarder leek dan anders omdat de buckets nat en glibberig waren. Ik verloor meteen een paar plekken in het veld! Wat overigens nu lastig in de gaten te houden was, want ondertussen waren we de staart al ingelopen van de heat voor ons. Gelukkig maakte ik op de Olympos weer wat goed en was ik gelukkig behouden van start gegaan, waardoor ik mijn looptempo vast kon houden en zo ook nog een dame inhaalde. Ondertussen waren we weer op de Sprint route aangekomen en realiseerde ik me plotseling dat ik geen andere dames meer voor me zag… Lag ik nu serieus 2e?? Terwijl mijn verstand me nog probeerde tot reden te brengen (DENK AAN MORGEN!!), waren mijn benen al lang vertrokken. Ik schroefde het tempo op. Die 2e plek laat ik niet meer lopen! O oooo… als dat maar goed gaat…

[heading size=4 style=underline]Eindsprint[/heading]Ik moest nog een paar kilometer en liep nu ook mannen uit de heats voor de dames voorbij. Waar ben ik mee bezig? Met mezelf het snot voor de ogen te lopen! Dit was zo niet het plan… Maar het voelde zo verdomde goed! Ook al beukte mijn hart zich een weg naar buiten. Nog even touwklimmen en wiebelen op de balance beam waar Nayibe als marshall stond.
Ook de monkey bars kwam ik foutloos door ook al waren ze wat nat. Wat een opsteker! Normaal glij ik er met één druppel water al uit. Nog één lusje waar ik dan toch nog burpees te pakken had op de Spear Throw (ik gooide veel te hard!). Ik ramde door de burpees heen. Hartslag nóg hoger.
Snel door naar de Z-wall en daar was ie dan: de Hercules Hoist. Eitje voor mij en alleen de Inverted wall stond nog tussen mij en de finish.

[heading size=4 style=underline]Silver it is![/heading]BAM! De eerste medaille is binnen. De blauwe finishermedaille van de Super.
Maar ik was zo nieuwsgierig naar mijn resultaat. En ik had het inderdaad goed gezien onderweg: een mooie 2e plek in mijn Age Group, maar ook de 2e tijd overall bij alle Age Group dames! Whut!? En ik voelde me nog eens kiplekker ook. Ok, dat kan ook de endorfine geweest zijn… Het was een tijd wachten op de prijsuitreiking dus in de tussentijd vermaakte ik me prima met aanmoedigen  bij de Hercules Hoist (de mannen Hoist is ontiegelijk zwaar en er werden de gekste capriolen uitgehaald om het gewicht omhoog te krijgen). Ondertussen kwamen ook Trudy, Paul en Samantha binnen en konden we met z’n allen de prijsuitreiking bijwonen.

[heading size=4 style=underline]Dutch party[/heading]Wat een feestje was de prijsuitreiking, waar niet alleen ik maar ook Robin en Nikki op het podium stonden bij de heren en dames 18-24 jaar. De Nederlandse vlag wapperde vrolijk!
Tijd om vervolgens richting ons huisje te gaan om de rest van de dag even flink te relaxen met de benen omhoog en een berg eten. Beste herstelvoer: bacon, eieren en toast.