Spartan Race Beast London West

Toch was ik er niet zo gerust op. Daarom maakte ik voor mezelf een plan om heelhuids, liefst met alle races gefinisht en bovenal veel lol uit dit weekend te komen. Het A-tot-Z-Trifecta-weekend plan was geboren. Met plan A: racen voor het podium als vanouds, waar ik direct een streep doorheen zette, tot plan Z waarbij ik niet eens van start zou gaan, maar als vrijwilliger langs de lijn zou staan. Ik kon dus alle kanten op, waarbij mijn voet allesbepalend zou zijn.

Big surprise…

Op donderdagavond reed ik al richting België waarna vrijdagochtend de rit richting de UK met Sandy en Ronny aanving. We hadden een appartement in Reading gehuurd, waar we helaas even met de neus op de niet zo frisse feiten en slooppraktijken van andere huurders werden gedrukt. Van schimmel op de übergammele eettafel tot een rolgordijn in m’n slaapkamer dat van het plafond af was gerukt. Na ons geïnstalleerd te hebben dook ik vroeg onder de dekens. Zaterdag de eerste race van het weekend, de Beast.

To Beast or not to Beast…

Zaterdagochtend hadden we vlot onze startnummers. Terwijl de regen uit de luchtsluizen stroomde, ging de elite van start. Hopelijk zou het nog droog worden, want op gladde obstakels zat ik vandaag niet te wachten… Eigenlijk zou deze race bepalend zijn voor hoe de rest van m’n weekend zou verlopen. De grootste uitdaging was nog wel mijn mindset. Als ik in het startvak sta wil ik racen, kapot gaan en vechten voor een podiumplek. Dat moest ik loslaten. De start was vlak met een aantal muurtjes en het cargonet als eerste obstakels, waarna we de eerste heuvel opgingen. Zat ik mezelf nu bang te maken, had m’n Achilles een opvlieger of dacht ik het maar? Ik besloot eigenlijk al direct dat ik de Beast grotendeels wandelend af zou leggen.

En aangezien Angelique vlak achter me liep sloot ik me bij haar aan. En zo gingen we op pad. Ons een weg omhoog en omlaag slingerend door het prachtige, groene heuvellandschap, terwijl boven ons de rode wouwen af en aan vlogen. Muurtjes, barbed wire, dunk wall en een trenchje waren de eerste makkelijke obstakels voor de lol begon. Ringen, ik hou ervan! Dus kon weer even lekker apen. Vervolgens de Stairway to Sparta, die deze keer een extra toevoeging had. Normaal gesproken smijt ik me er recht tegen aan, trek me dan omhoog en klim erop. Maar nu moest ik bouldergrepen zien te pakken. Probleem 1: ik ben klein. Probleem 2: de grepen hingen hoger dan de rand die ik normaal pak. Probleem 3: durf ik wel te springen met die Achilles? Het kostte een paar pogingen, maar ik kreeg het vertrouwen in m’n voet terug en kon me uiteindelijk omhoog werken. Zal me toch niet gebeuren dat ik een boulderobstakel moet missen!

Monkeybusiness

We vervolgden onze zeg, kletsend, lachend, soms even in gedachten verzonken. Voetje hield zich aardig kalm, terwijl de kilometers aan ons voor ik gingen. Klimmetjes via single tracks omhoog, langs velden vol blauwe wilde hyacinten, prachtige uitzichten, glooiende paden weer omlaag. Over de Tyrolean Traverse, die over het water hing. En weer opnieuw omhoog tot we op een open veld stonden bij de Twister. Ik besloot hem maar weer eens voorwaarts te doen in plaats van zijwaarts. En ook Angelique wist de Twister op deze manier te nailen. Vervolgens de Bender (blijft leuk) en de vrij nieuwe Beater (ook leuk). Als ik maar kan zwieren en zwaaien ben ik blij. Ook al zijn m’n armen na zo’n weekend 5 cm opgerekt.

Laatste kilometertjes

Ok, verder dus. We zaten op 17 km en hadden nog maar een paar kilometer voor de boeg. Ook al vermoedde ik dat het parcours altijd een paar bonus kilometers heeft. Bij 21 km waren we exact 4,5 uur onderweg. Maar we zaten nog ergens midden in het bos. Nog een laatste klim en we keken uit over het finishterrein. Bijna thuis! Nog de laatste obstakels pakken (Balance beam, Bucket Carry, Slip wall, Castle walls) en over het heuveltje naar de spearthrow. Helaas allebei mis, dus de penatly loop in. Deze race had verbazend veel penaltyloops, waardoor het aantal burpees sowieso drastisch omlaag ging bij iedereen. Met burpees op de Apehanger en deze penaltyloop was het een nette wandeling.

Alleen de inverted wall scheidde ons nog van de finishline, waar ik met een grote lach overheen ging. Deze afstand had niet beter kunnen verlopen! Ook al heb ik er vijf uur over gedaan, de Achilles is niet opgefokt, de obstakels gingen over het algemeen prima al had ik er niet op getraind en buiten dat ik honger had kon ik niet zeggen dat dit me echt energie had gekost.

Er werd nog even heerlijk in het zonnetje gehangen, we werden vol gestouwd met blikjes drinken. Van iced coffee en vitamine water tot bier en nog een ander drankje. Als je nog geen hernia zou hebben, krijg je het wel van al die blikjes! De sfeer zat er in ieder geval goed in. Mijn hoofd stond ook al de hele dag op standje blij. Want het vooruitzicht was gunstig: als reactie in de Achilles uitblijft sta ik de volgende dag aan de start van de Super en de Sprint en heb ik mijn Trifectaweekend volbracht. Vooralsnog had ik hier nog niet van durven dromen!
Het beste hydratatiewerk was echter nog wel vlakbij ons appartement, waar een ijssalon onder zit… Dacht ik even vijf bolletjes te nemen…. M’n avondeten paste er nog maar net achteraan…