Spartan Race Mallorca – Sprint
Ik had ruim een uur de tijd om me klaar te maken voor de Sprint. Aangezien het heerlijk weer was, hoefde ik alleen van t-shirt te wisselen en mijn lolbroek aan te trekken. Samen met Denny, Ollie, Mario en vriendlief begaf ik me vervolgens naar het startvak. Harm had besloten ook de Sprint mee te gaan lopen. Met camera…
[heading size=4 style=underline]OCR united![/heading]Denny en Ollie uit Duitsland kende ik al vanuit ‘het veld’. In Tirol liepen we een deel van de Beast en de volgende dag de Super. Ik heb nog nooit zoveel spierpijn gehad. In mijn buik. Van het lachen. Die gasten zijn gestoord! In een mix van Duits en Engels ploeterden we over het parcours en sindsdien proberen we zo vaak mogelijk samen te lopen. Dit was welgeteld de 2e keer. Soms gaat er iets mis met de agenda’s. Maar het voornemen is er om dit vaker te doen.
Ok, het startvak dus in met dit keer nog meer Spaans gebrabbel. In ene beginnen ze om ons heen rondjes te rennen en oefeningen te doen in het startvak, terwijl wij er als een eilandje in het midden recalcitrant staan te zijn. O jee, dit belooft nog wat! Dan maar snel naar de zijkant voor een groepsfoto met een berg mensen van wie ik de helft niet kende. Love it! OCR united to the max!
We wringen ons naar voren bij de start om de grote meute voor te zijn en na het startschot schieten de Duitsers weg. He… en ik dan…? Ik waggel er achteraan, want de heuvel op bij de de start lijkt nu nog zwaarder dan tijdens de Super. Ik kom nu ook weer in de bottleneck terecht bij de eerste muren en pas na de trenches zijn Harm en ik weer bij.
Het tempo ligt mij veel te hoog op dit moment. Mijn hartslag ook. Of komt dat door idioterie. Really, als ik de foto’s terug kijk sta ik op geen enkele foto ook maar enigszins serieus! Gelukkig wordt het tempo wat vertraagd. Volgende bottleneck: Stairway to Sparta. Mensen staan er een partij lang te wachten. Maar Denny heeft me iets geleerd. De ‘Denny way’. Iets wat wij in Nederland voordringen noemen. Maar met z’n 5-en zijn wij sneller over dit obstakel dan 1 enkele loper.
[heading size=4 style=underline]Heavy load[/heading]We snijden een grote lus van de Super af en komen al snel bij de load carry met munitiekistjes, waar zo’n lange rij staat dat ik me maar aanbiedt om mij te dragen. Komt aardig in de buurt van dat munitiekistje… Harm slingert me in brandweergreep over zijn rug en gaat met me op de loop, camera bungelend aan de zij. Nu is het de beurt aan mijn Duitse buddies om even gek op de neus te kijken. Gierend van het lachen zoeken we onze weg door de loopgraven en hots ik alle kanten op. Blij dat we de loopgraven uit zijn en ik weet met twee benen op de grond sta! Niet veel later komen we bij de load carry met pannenkoek en de balance beams. Omdat we open heat lopen, mogen we elkaar hier helpen en komt iedereen en zonder burpees vanaf.
[heading size=4 style=underline]De bergen op…[/heading]Maar dan… Die verrekte heuvel, die we in de Super ook op moesten ligt nu weer te loeren! Deze had ik even niet verwacht! Maar ook Mario doet hem rustig aan omhoog en boven aangekomen ging deze klim beter dan tijdens de Super.
Misschien kwam dat ook wel doordat de zon nu achter wat sluierbewolking verstopt zat en ik minder last had van de felle zon in de ogen. Maar de balance beam op hoogte vond ik toch even niet fijn. Dus ik als ‘persfotograaf’ foto’s maken van vriendlief die de evenwichtsbalk neemt met een turnuitvoering. Vooral het gezicht van de wachtende loper achter hem was hilarisch.
Eenmaal boven betekent dat ook dat weer naar beneden moeten! Terwijl we lekker naar beneden rollen duikt ineens rechts van ons de Hurricane Heat op met de Brand Ambassador coördinator Martin, die toch wel heel erg moet lachen als wij als een stel halve zolen aan komen lallen. Want serieus… we zijn dus echt nog steeds niet serieus…
[heading size=4 style=underline]Zo weer voorbij[/heading]Eigenlijk loopt het nu toch wel een stuk soepeler dan de Super, maar wellicht komt dat ook door het gezelschap en heb ik nu meer last van mijn lachspieren dan van andere ongemakken. Naar mijn zin komt al veel te snel het finish terrein in zicht.
Maar eerst mogen we nog even de betonnen tankbaan omhoog. Dat is met modder niet te doen, dus ik ontwijk de modderpoel die er voor ligt, zodat ik nog grip houd met mijn schoenen. Het laatste klimmetje van vandaag, want nu is het alleen nog vlak richting de finish.
Niet dat we zo gefinished zijn… We maken er vooral een dolle boel van. Als aapjes zwaaien we door de multirig om vervolgens in het touw te klimmen om nog even rond te blijven hangen.
In de Super zat ik met Wim nog op de muur, nu doe ik het dunnetjes over met Ollie. Vandaag lijk ik iets met muurtjes te hebben.
We maken de meest verschrikkelijk fout getimede firejump om vervolgens de Sprint medaille in ontvangst te nemen. Maar wat een hilarische race was dit! Eentje om niet te vergeten. De kop van het Spartan race seizoen is er af! Op naar… München! En ik beloof dat ik dan iets serieuzer zal zijn…
Foto’s: Harm Dommisse