Spartan Race Mallorca – Super

Het is hier fantastisch! Dat vat zo ongeveer het hele weekend samen van mijn eerste Spartan Race reis van dit jaar. Ook al verliep het verre van soepel, het was genieten van begin tot eind!

[heading size=4 style=underline]Acclimatiseren[/heading]Donderdag arriveerden we met een groep van Nederlandse Spartan Brand Ambassadors op Mallorca. Van een gevoelstemperatuur van -15 naar een temperatuur van zo’n 18 graden! Dus dat was meteen in t-shirt, terwijl het halve eiland rondloopt in winterkleding. Aangezien we niet direct het appartement in konden werden de koffers gedropt bij het verhuurkantoor en vertoefden we de middag in het stadje Palma. First priority: food!  Bij The Boathouse was het erg goed lunchen en zonnen en veranderden we al lichtjes in roze kreeftjes, terwijl we tussen de palmbomen zaten met uitzicht op zee.
Uiteindelijk konden we de spullen ophalen en het appartement in om vervolgens het lokale Hardrock Café te testen met in totaal 18 Nederlanders. Supergezellig, maar kapotmoe en op tijd naar bed.

[heading size=4 style=underline]Day before[/heading]Vrijdags startten we rustig op en wilde ik een rondje gaan hardlopen. Samen met twee Spartangenootjes besloten we naar het festivalterrein te gaan, zodat we vast konden zien waar we moesten zijn. Het terrein zelf kwamen we niet op, omdat het militair terrein is. Maar toch even een piepklein stukje parcours meegepakt. Het is hier wel fantastisch mooi!
Er werden wat boodschappen gedaan en de startnummers konden vandaag opgehaald worden op een locatie bij een Crossfitbox. Daar troffen we ook mijn Duitse Spartan collega Denny en consorten aan en mijn Nederlandse Crossfitbox maatjes. Supergezellig en de plannen voor de Sprint de volgende dag met de Duitsers werden al gemaakt.
Na een middagje werd een beetje werkend doorgebracht. In tegenstelling tot gisteren regende het de hele middag. Daarnaast konden de beentjes ook wel een beetje rust gebruiken.

[heading size=4 style=underline]Raceday![/heading]En dan… zaterdagochtend… Hele huisje in beweging en de meesten hadden wel wat kriebels. Wat stond ons vandaag te wachten? De korte reis naar het festivalterrein verliep voorspoedig, het was er behoorlijk modderig door de regen van vrijdag en binnen de kortste keren stond er al een rij voor de bagage drop. Maar ik had een beetje mazzel en kon de mediatent in en daar mijn tas achterlaten. Ik startte om 9.30 in de Age Group heat en kon dus de Elite en de andere Age Group heat zien starten. Jammer genoeg startte Denny een groep eerder, dus konden we niet samen lopen.
In het startvak kwam ik Wim en een paar Amersfoortse Crossfitmaatjes tegen. Gezellig! Helemaal alleen was ik dus niet in deze heat! En daar was ik achteraf ook erg blij om… Na heel veel Spaans gebabbel waar ik geen bal van begreep werd er afgeteld. De start was heuvelop en ik probeerde rustig aan te starten. De eerste bottleneck waren de muurtjes waar we de dag ervoor nog foto’s hadden gemaakt. Daar kon ik gelukkig even op adem komen. Volgens mij ging dit een hele zware race worden en we waren nog geen kilometer onderweg!

[heading size=4 style=underline]To race or not to race?[/heading]Het begin van het parcours glooide een beetje, had wat brede paden en slingerende singletracks met korte klimmetjes. Binnen mum van tijd had ik het al weer voor elkaar dat de knietjes open lagen. Hoe leuk, bedacht ik me. Ik had net Spartanpleisters gekregen! De trenches stelden niet veel voor en leverden alleen natte voeten op, het venijn zat hem vooral in het terrein met die korte steile klimmetjes. De eerste burpees had ik te pakken bij de Olympus. Ik kwam tot halverwege maar gleed weg met de benen en voordat ik het wist raakten mijn tenen de grond. Dertig burpees aan de broek en met een kneiterhoge hartslag de berg op. Om niet veel later weer burpees te mogen doen bij de slackline. Kak! Hoe verder ik kwam in het parcours hoe meer ik last begon te krijgen van vervelende balans-storingen, een onwijs hoge hartslag en het gevoel geen lucht te krijgen… Die griep en verkoudheid hadden er goed in gehakt. Of ik had last van de enorm felle zon, waardoor ik slecht zicht had. Of mijn energiesysteem was weer verstoord. Of… Tja wat het ook zal zijn geweest, van racen kwam dus  niets terecht. Na nog geen 5 kilometer was het voor mij al duidelijk dat dit zeker niet mijn beste race zou worden. En het zwaarste moest nog komen. Nog een berg aan burpees ook… Gelukkig kwam ik samen te lopen met Wim en werd het vooral een heel gezellige race.

[heading size=4 style=underline]Samen wel zo fijn[/heading]De volgende serie burpees mocht ik nota bene doen bij een load carry! Met een pannenkoek een parcours volgen, door de modder en vervolgens over spekgladde balance beams! Niet te doen.
Nog leuker: direct daarna een wel hele steile berg op. Dan denk je de top in zicht te hebben, maar draait de route linksaf. Nòg verder omhoog. Ondertussen had ik serieus problemen met mijn zicht en balans. Ik kon niet goed zien waar ik mijn voeten zette en viel zo nu en dan half om! Ik was blij dat Wim in de buurt was.
En door te blijven kletsen kon ik op deze manier goed mijn hartslag onder controle houden. Het werd dus een flinke wandeling daar boven op de berg, want de ondergrond bestond uit losse stenen en gras waardoor je totaal niet zag waar je je voeten neer kon zetten. Eindelijk kwamen we in een afdaling met een breder pad en konden er weer meters gemaakt worden. En burpees. Want ik kreeg er nog een lading aan de broek toen ik de speer veel te hard en te hoog smeet. Maar Wim had ze ook, dus we namen het er van. Genieten jonguh!

[heading size=4 style=underline]Kop is eraf![/heading]We waren al uren onderweg voor mijn gevoel (en volgens Garmin ook) tot we eindelijk het finishterrein in zicht kregen. Al dacht ik eerder dat dit een mindfuck was en we nog ergens een lus moesten maken. Ik had namelijk best wat obstakels gemist in dit parcours… Maar nee, het ging rechtstreeks naar beneden! Daar stonden Alrike en Angelique aan te moedigen, vloog ik soepel door de multirig, het touwklimmen, de hoge muur en de cargo.
Nog even een stukje water en de slippery wall om al kruipend onder de Mercedessen door te gaan richting finishvuur. Dat was de Super. En wat een hell of een race was dit! Om over mijn lijf nog even niet te spreken. Ik ben al lang blij dat de voeten geen problemen gaven, maar nu mag ik conditioneel even goed aan de bak om weer enigszins op niveau te komen… Deze Super zal ik maar zien als training. En met dat in het achterhoofd was het een fantastische race!