Wedstrijd

Spartan Race Valencia Super

Mijn laatste twee races van dit jaar. Dan zit het obstaclrun seizoen er voor mij echt op. In de winter race ik niet. Voor mij veel te koud! Ik moet het hebben van de wat hogere temperaturen. Dus Valencia in december? Doe maar!

[heading size=4 style=underline]Trifecta jacht[/heading]In Valencia zou ik mijn 3e Trifecta van dit jaar volbrengen, nadat het in Barcelona niet helemaal goed ging. Daar verstapte ik me tijdens de Beast in een afdaling en kon de volgende dag nauwelijks op mijn voet staan, laat staan nog een Super en Sprint lopen! Gelukkig kon ik mijn startbewijzen om laten zetten naar Valencia. En zo togen vriendlief en ik vrijdag naar het zonnige zuiden, waar het gewoon echt warm was! Die middag haalde ik de startnummers al op, zodat ik zaterdagochtend die stress in ieder geval niet had. Maar dat leverde wel de nodige wandelmeters op. Met 20 kilometer wandelen op de teller kon ik niet zeggen dat ik echt een rustdag had in aanloop naar Spartan.
img_20161202_200404
[heading size=4 style=underline]Gelukkig niet alleen![/heading]Zaterdagochtend vertrokken we in de vroegte met de metro naar de wijk Pantera, waar Spartan zijn kamp had opgeslagen en we vandaag een militair oefenterrein van dichtbij zouden zien. Mijn start was om 8.30, de elitewave. Al had ik nog enorm zitten twijfelen om niet-elite te gaan starten. Snelheid heb ik op dit moment totaal niet en ik had geen flauw idee wat de voet zou gaan doen. De afgelopen weken heb ik nauwelijks hard gelopen, want dat leidde constant tot stekende en doorstralende pijnen in de voet. Maar Huub bracht vorige week verlichting na een keiharde mylogenics behandeling. Het leek aan te slaan. Maar om dan meteen twee races volle bak te gaan lopen. Nee dus. Rustig aan, geen risico. Wat was ik blij dat ik daarom Tamara en Fransje tegen kwam, die ook zo hun redenen hadden om niet volle bak te gaan (iets met blauwe tenen, pijnlijke knieën en een mojo die niet mee wil werken). Zo besloten we met z’n drietjes de Super te volbrengen en puur te gaan voor de lol.
2016-spartan-valencia-11

[heading size=4 style=underline]In de blub[/heading]Nou, díe winst werd ons niet afgenomen! Het was veel te gezellig met z’n drietjes! We keuvelden wat af, zo nu en dan waren we even stil door wat gehijg, maar dat losten we goed op door het tempo even te laten zakken, zodat we weer verder konden ouwehoeren. Het parcours was zo plat als een pannenkoek, met een enkel hoogtemetertje. Waar de één wat langer over een obstakel deed, wachtten we op elkaar en we moedigden elkaar aan als één van ons burpees aan de broek kreeg. De obstakels van Spartan vallen over het algemeen mee qua moeilijkheidsgraad, je hebt vaak alleen maar een enkele poging om een obstakel te halen. Nu gingen de obstakels ons redelijk goed af. De eerste obstakels zijn dan ook niet van het kaliber moeilijk, ze halen alleen de snelheid er uit. Een waterbak, muurtjes, cargonetten, load carries en een te smerige barbed wire.
sportograf-89698742_lowresDe dikke kleverige modder zoog me helemaal vast en Fransje was al bijna haar broek kwijt! Met geen mogelijkheid kreeg ik mijn broek ook weer wat opgehesen, de modder zat als een gladde laag over me heen en iets vastpakken was nu onmogelijk. Ondanks dat de evenwichtsbalken glad waren lukte het me de overkant te halen, al lagen we bij de slackline smet z’n drietjes burpees te doen.

[heading size=4 style=underline]Walk in the park[/heading]Het terrein zelf was nu niet echt bijzonder. Voornamelijk vlak, met een zandgroeve achter op het terrein, maar in het niets verdween met de groeve van Tirol. De begroeiing die er was, was vrij laag. De ondergrond zo nu en dan verradelijk door losse keien en oneffen delen. Met het zonnetje was het eigenlijk best wel aangenaam qua temperatuur. We dribbelden lekker door, terwijl de load carries werden gewandeld. Alsof we gewoon een wandelingetje maakten, maar dan met een boomstam in de nek.
sportograf-89727416_lowresBij het speerwerpen had ik eindelijk weer eens mazzel: mijn speer zat er goed in! En zo kon ik Tamara en Fransje voorzien van aanmoedigingen bij hun burpees. Maar bij het touwklimmen was ik zelf ook weer aan de beurt. De touwen waren zo spekglad van de modder, dat ik een eerste voetklem wel aangelegd kreeg, maar vervolgens geen gripkracht genoeg had om het touw hoger vast te pakken. En aangezien ik geen risico wilde nemen, nam ik de burpees voor lief.

[heading size=4 style=underline]Verrekte bucket[/heading]We liepen nu richting het finishterrein. Een ‘nieuw’ obstakel lag ons wel. Van steigerpijpen een soort weaver, alleen moesten we er geheel onderlangs zonder de grond te raken. Appeltje eitje. De speaker was al duidelijk te horen. Wat we alleen niet zagen was dat er achter een heuveltje de bucket carry op ons lag te wachten! En die was toch echt even minder leuk. Mijn rug verzuurde naar mijn zin veel te snel en zo nu en dan moest ik even de emmer neerzetten en rekken. Tamara en Fransje kachelden ondertussen door en waren al ver uit mijn zicht verdwenen. Moesten we ook nog een achterlijk steile heuvel op met die emmer! En weer naar beneden, maar daar heb ik zo mijn maniertjes voor: op de kont zitten en glijden maar. Op het moment dat ik net bovenaan op de heuvel zit, komen daar mijn maatjes aangewandeld. Bezorgd omdat ze dachten dat mijn voet het niet gehouden had. Al glijdend jodel ik er een jooehoeeee uit. Alles in orde!

[heading size=4 style=underline]Finish in zicht![/heading]Achter de bosjes lag nog één waterdoorgang. Slim als we dachten te zijn wilden we onze handen droog houden voor de multirig. Jammer! De natte klimmuur maakte ons plannetje onmogelijk. Dan maar met veel stro en de beachflag de handen drogen. Soepeltjes ging ik door de rig.
sportograf-89704223_lowresNog de grote cargonetten, een schuine muur, een stukje crawlen onder de auto’s door en het finishvuur scheidde ons nog van de finish. Hand in hand na bijna 15 kilometer samen gelopen te hebben over het vuur en voila, de Super zat er op! Onwijs genoten met twee toppers en een  medaille dichterbij mijn Trifecta! Nadat we de mannen van de dames hadden opgespoord togen zij de stad in, terwijl ik me ging klaarmaken voor de volgende race.
sportograf-89689595_lowres
Foto’s: Harm Dommisse en Sportograf

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!