Spartan Sankt Pölten • Run Andrea Run

De tweede race van de Spartan DACH-serie was de Super in Sankt Pölten. Een nieuwe locatie voor Spartan Race, een uurtje rijden ten oosten van Wenen. Geen idee wat ik kon verwachten. Ik was nog steeds een beetje ondersteboven van mijn 1e plek in München.

[heading size=4 style=underline]Rösti![/heading]Dit keer een kort tripje. Vrijdagochtend heeeeul vroeg vloog ik naar Wenen, pikte mijn huurauto op en tourde naar Sankt Pölten. Omdat het voor mijn gevoel al halverwege de middag was had ik trek. Het was feitelijk pas 11 uur maar ik was blij dat ik een wegrestaurant tegen kwam. En wat voor eentje! Nog nooit zo’n groot buffet gezien en omdat het nog vroeg was werd alles net vers klaar gezet. Ik kon alleen mijn blik niet afwenden van een typisch Alpen gerecht: rösti. Een pan vol piepers en ui, dikke klodder zure room erop, beenham erbij en wat geraspte kaas erover. Glas vers gemaakte citroenlimonade om het compleet te maken en mij hoorde je even niet meer!

[heading size=4 style=underline]Flash back[/heading] Ik had alle tijd van de wereld vandaag. Pas in de loop van de middag kon ik inchecken in het hotel (dat op 2,5 km van het Spartan terrein af lag) en dus reed ik eerst naar het festival terrein om de boel te verkennen. Omdat de Kids Race die middag al zou plaatsvinden en ’s avonds de Night Sprint werd het al snel drukker. Het was een flinke wandeling van de parkeerplaats naar het festivalterrein, maar dat gaf me mooi de kans om een deel van het einde van het parcours te verkennen. Nieuw dit jaar is de Ape Hanger: via een touw klim je naar boven om via een instabiele touwladder als monkeybars naar de overkant te komen. Benieuwd hoe deze zou gaan. Ik heb hem één keer eerder gedaan tijdens het Spartan World Championship 2017 en dat liep niet helemaal goed af…
Verder kwam ik oog in oog met Tyrolean Traverse, Hercules Hoist, touwklimmen, een sandbag carry in de vorm van de Spartan helm, de multirig, een stukje tijgeren onder een militaire tank en prikkeldraad. De spear throw en een lage muur maakten het compleet alvorens te finishen.

[heading size=4 style=underline]Chill modus[/heading] Na een tijdje rondgedwaald te hebben en hier en daar al wat bekenden sprak kon ik mijn startnummer oppikken. En toen was het ook de tijd om in te checken in het hotel. Toevallig bleek iedereen die Spartan liep hier geboekt te hebben, dus dat kon nog een gezellige boel worden.
Ik had een eenpersoonskamer geboekt, maar schrok eigenlijk van wat ik aantrof. Dat was gewoon een volwaardige en ruime tweepersoonskamer met grote badkamer en balkon! Met keuze dus in welk bed ik ging liggen… mmm lastig.
Eerst een fijne douche om vervolgens om de hoek wat boodschappen te halen en ik liep er tegen een leuk eettentje aan. Omdat het voor mijn gevoel al avond was besloot ik maar meteen een hapje mee te pakken. Zo kon ik de rest van de avond (die al om 18 uur begon) heerlijk relaxt op de hotelkamer doorbrengen met de benen omhoog! Top voorbereiding zo.

[heading size=4 style=underline]Raceday[/heading] Ik sliep al vroeg en heb in coma gelegen. De kamers waren zo goed geïsoleerd dat zelfs dichtklappende deuren of pratende mensen op de gang niet te horen waren. Enig nadeel: het was stikheet op de kamer, dus heb ik de halve nacht met een open balkondeur geslapen.
Ik besloot aardig op tijd naar het festivalterrein te gaan, aangezien de aanrijroute filegevoelig is en je nog een stuk moest lopen. Maar alles verliep heel soepel en zo was ik lekker vroeg aanwezig. De Spartan Brand Ambassadors hadden de mogelijkheid om te meeten in een speciale tent die ook meteen voor de bagage gebruikt kon worden. Ideaal. En het werd serieus nog lekker weer ook! De voorspelde bewolking bleef weg en de temperatuur steeg al snel richting de 20 graden. Mijn shirtje wisselde ik dus nog even om voor een hemdje alvorens ik naar de start ging. Maar eerst nog even langs het toilet. Ik had ondertussen al 1,5 liter water op met zout toevoeging. Gisteren had ik ook al aardig wat gedronken, dus ik was goed doorgespoeld.

[heading size=4 style=underline]Seit Ihr bereit![/heading] Alle dames startten vandaag weer tegelijk en het was een leuk weerzien met de meiden die ik regelmatig tegen kom en ondertussen Spartan familie van me zijn. We racen niet tegen elkaar, maar met elkaar. Mijn raceplan voor vandaag? Eehm… had ik die? Finishen en zo hard mogelijk lopen. Maar ik had geen idee hoe het parcours eigenlijk zou lopen. Het enige wat ik wist dat het begin en einde van het parcours van 14 km hoogtemeters had en de rest redelijk vlak was. Daar kon ik winst maken, want mijn loopvermogen op vlakke delen is beduidend beter dan op glooiende stukken.
We gingen van start: heuvel af en direct weer op om door de trenches te gaan en over de muren. En vanaf daar doken we de bosjes in en begon het klauteren en dalen en klauteren en dalen en… kak… de evenwichtsbalk. Ik nam hier de tijd voor want wilde proberen zonder burpees hier doorheen te komen. Dat lukte!
Om vervolgens weer een inhaalrace op de singletrack uit te voeren. Bosjes weer uit en via een vet glibberige Z-wall (nog nooit slipte ik zo veel weg) over de Slippery wall en toen… was het plat. Zo plat als een pannenkoek. Ik had gedacht dat we op het militaire terrein achter het dorp zouden blijven maar we gingen precies de andere kant op. Via grindpaden, asfalt met hier en daar wat obstakels (neeee…. niet wéér die klere slackline… hoi 30 burpees…) werden we oostwaarts gevoerd richting een riviertje, de Traisen. Maar we gingen er niet door heen… Huh? Achteraf bleek dat het water te hoog stond en dit deel van het parcours er uit was gehaald.
Ondertussen had ik eindelijk een beetje ritme gevonden na 5 kilometer. Mijn benen voelden als lood! Ik had het idee niet vooruit te komen en weer was de hartslag de eerste kilometers veel te hoog. Ik ben echt een dieseltje en kom na 5 kilometer pas een beetje in een ritme lijkt het wel.

[heading size=4 style=underline]Inhaalrace[/heading] De obstakels volgden elkaar mooi op vanaf hier. De chain carry, Olympus, een carry met een munitiekistje, gevolgd door de Twister.
Alles ging prima en ik begon weer dames in te halen. We liepen de latere starters tegemoet, leuk om elkaar zo onderweg aan te kunnen moedigen. De brug voerde ons weer terug naar het militaire terrein via de Bender. En vanaf hier begonnen we weer wat hoogtemetertjes te pakken. Maar zulke steile stukken dat hardlopen onmogelijk was en je met handen en voeten naar boven moest. En daar waren ze dan: de cluster aan obstakels richting de finish. Ik wist nu dat ik er alles uit moest gooien wat ik nog in me had. Al had ik geen idee op welke positie ik me bevond. Er was alleen een vrouw die me constant keihard voorbij kwam racen om weer bij het eerst volgende obstakel burpees te moeten maken. Ik vroeg me serieus af hoeveel obstakels ze wél had gehaald… De Ape Hanger zou haar ook weer burpees op gaan leveren, maar… geen Ape Hanger? Hij was afgesloten! Geen druppel water in de waterbak eronder te bekennen. Wat bleek nou… Mensen hadden de avond ervoor, terwijl het obstakel afgesloten was, toch dit obstakel gedaan en daardoor het grondzeil vernield. Al het water dat vanochtend dus in de bak gepompt was stroomde dus vrolijk weg… Niet veilig dus en alle dagen werk om dit obstakel te bouwen voor niets. En bedankt stukken ongeduld! We slingerden omhoog naar de Hercules Hoist waar ik zo snel de band omhoog trok dat ik ook hier weer een vrouw in kon halen. Die snelle meid had ik op de Tyrolean Traverse weer bijgelopen, waar ze (je raad het al) uit het touw donderde en weer eens burpees mocht doen. Nu zaak dat ze me niet meer voorbij mocht komen! Dus ik zette alles op alles om haar voor te blijven. Slingerde me weer omhoog, sprong in het touw en klom voor m’n leven omhoog en weer naar benee.
Pakte een zandzak en rende de ronde door de Spartan helm, sprintte door naar de multirig. Geen tijd om adem te halen, maar meteen erin en slingeren maar. Een leuke versie deze keer met ringen, monkeybars, ringen, monkeybars en dan een muur om overheen te klauteren.
Sprinten naar de tank, rolde me driedubbel dronken onder het prikkeldraad door en rende naar de speer. Duim duim duim dat ik hem nu eens raak gooi, maar KAK! Niet dus! Dit was zo’n slechte worp! Snel naar de burpee zone met nog een paar dames erin. Als een malle knalde ik de 30 burpees er doorheen. Mijn hartslag steeg tot ongekende hoogte. Maar ik kon de burpee area verlaten met weer een paar plekken winst. Een cargonet en een muurtje leverde precies dezelfde eindsprint op als in München met Dagmar, die weer vlak na me finishte (maar in een andere Age Group zit).

[heading size=4 style=underline]Hup hup Holland[/heading] Géén idee waar ik zat in het veld, al duurde dat niet lang! Want Oli wist de uitslag al
(net zoals in München ), toen ik bij de uitgang van de finishstraat kwam. Ik was 3e! Say what?? Loop ik nu gewoon weer podium in de DACH-serie? Hoe bizar is dit! Ik kon het gewoon niet geloven!

Oftewel het feestje vandaag was geslaagd! De sfeer was so wie so al fantastisch met heel Oostenrijkse en Duitse Brand Ambassadors, maar de prijsuitreiking was bij zowel de elite als de Age Groupers nog nooit zo uitgelaten! Het was hilarisch! Het was fantastisch! En wat was ik blij met een late uitcheck uit het hotel. Zo kon ik na wat foto’s gemaakt te hebben snel nog even douchen voordat ik terug reed naar het vliegveld en weer veilig terugkeerde op Nederlandse bodem.