Strong Sisters on the run! • Run Andrea Run

Vrouwenloopjes… ik ben er niet zo’n hele grote voorstander van. Maar dit weekend was de StrongSisterRun een eye-opener. De eerste obstaclerun alleen voor vrouwen! En eerlijk is eerlijk, ik heb van ieder moment genoten!

[heading size=4 style=underline]Allemaal meisjes![/heading]StrongSisterrun is eigenlijk het zusje van de Strongmanrun, die een dag later in de agenda stond. Het parcours van 7 km (bleken er uiteindelijk 8 te zijn) en de obstakels die we tegen zouden komen zou ik de volgende dag nogmaals voor de kiezen krijgen.
Zaterdag vertrok ik al op tijd richting Hellendoorn. Alhoewel de start om 15.00 uur was, parkeerde ik de auto al 2,5 uur eerder op een van de grote parkeerplaatsen in de omgeving. Vervolgens een stukje lopen en er tot je verbazing achter komen dat ongeveer al die 3300 vrouwen al aanwezig zijn! Wat een drukte! Van vrouwen in tutu’s tot een groep minions: aan de oproep zo gek mogelijk verkleed het parcours over te gaan werd duidelijk gehoor gegeven. Het startnummer was zo opgepikt, maar voor de shirts stond een rij die met de minuut alleen maar langer werd… Dat zou ik na de loop wel fiksen dacht ik zo. Vervolgens staan twee dames voor me de boel te blokkeren. Het zijn de Hiphardloopmeisjes en na een dikke knuffel (op z’n dag moet die minimaal vergezeld gaan van schril gegil) besluiten we ons maar eens om te gaan kleden en te plassen. Volgende rij… man man, o nee, vrouw, vrouw, wat een file van zeikerds! Deze rij ontkwam ik echt niet aan… wat een rampenplan! Vervolgens even omkleden in de kleedruimte annex doucheruimte. Aangezien mijn plan was om een beetje voorin het veld te finishen verwachtte ik wel een schone en warme douche na afloop aan te treffen…

[heading size=4 style=underline]Let’s start![/heading]Met nog ongeveer een uur tijd te gaan dumpte ik mijn bagage bij de garderobe en verplaatste me naar het startterrein, waar van alles te zien en te doen was. Veel bekenden kwam ik jammer genoeg niet tegen. Dus dacht ik, laat ik wat nuttigs gaan doen, ik ga vast het startvak in. Ik was niet de eerste, maar kon hierdoor wel vooraan starten. Wat gelet op de nieuwe wijze van dosering ook helemaal niet verkeerd was. Een sluis met 2 poortjes zorgde er voor dat de deelnemers niet allemaal tegelijk het parcours op zouden stieren. Of zeg je in dit geval koeien? Het was fris, het waaide, zo nu en dan viel er een plonsje regen. Na een eeuwigheid in onze beleving, werd de wamring uo gestart, die zelfs voor meiden met een dansachtergrond al aardig fanatiek was. Tel daarbij op dat we hutje mutje stonden en het een hele uitdaging was om niet iemand anders te raken… Warmin up klaar, hadden we nog 15 minuten! Maar toen, eindelijk! Begon het aftellen.
We werden weggeschoten door zwaar geschut van het Korps Mariniers, alleen was iemand vergeten de poortjes open te zetten. Eerste obstakel was dus om over de poortjes heen te klauteren. Vervolgens de Skyfall. Via de gladde steigerpalen naar boven klauteren en naar beneden roetsjen in de bak water. Zeiknat door de modder, waar behoorlijk wat meiden flat face gingen en ik nog net een hoofd onder mijn voeten kon voorkomen, over de startlijn. Ja nu begon het pas! Doordat ik vlot door de start was, lag ik 3e.

[heading size=4 style=underline]Change of plans…[/heading]We verruilden de modder voor een stukje verhard, waarna we dwars door het dorp koers zetten naar het bos. Nummer 2 begon wat in te kakken en toen ik haar voorbij ging merkte ik dat zij haar kruid al verschoten had. Kak… nu lig ik 2e… Die plek wil ik eigenlijk niet meer afstaan, maar het was eigenlijk ook niet de bedoeling vandaag al te intensief te gaan lopen… Keuzes.
Die was eigenlijk al vlot gemaakt. Die 2e plek zou ik niet meer afstaan. Gas er op dus. Dwars door de diepe zandkuil, waar ik bijna fout liep en weer terug de kuil in wilde terwijl ik rechtdoor moest. Toch wel raar als er niemand voor je loopt en je op moet letten niet van het parcours af te wijken. Weer de zandkuil in en een stukje kruipen onder een hekwerk door. So far so good. Door de mikado stokjes, lekker naar beneden rollen over het brede zandpad de knallen tegemoet. Op de hotspot was een hele rits aan obstakels gesitueerd waar we werden opgewacht door het legergroen. Tijgeren, door een buis, de banden opklauteren. En dat terwijl ze lekker aan het knallen waren.
Het modderbad lag te wachten. Onder de balken door was de opdracht. Tja, dat betekende kopje onder want er was geen ruimte tussen de dikke, stugge modder en de balken! De modder was zo taai dat die je omhoog probeerde te drukken. Dat is niet handig als je er net probeerd onder heen te wurmen! Je moest jezelf aardig onder de balk door trekken om niet vast te komen zitten. En wat zag ik er uit! Althans, dat begreep ik van omstanders die slap van de lach over de grond lagen te rollen, maar toch echt geen knuffel van me wilden… Flauw! Zo’n 10 kilo zwaarder van de modder dribbelde ik verder. De modder verstijfde mijn lijf bijna en er vielen dikke klodders van mijn hoofd af. Bij een plasje water maakte ik mijn handen schoon zodat ik in ieder geval iets van modder van mijn gezicht af kon halen en mijn ogen weer vrij waren.

[heading size=4 style=underline]Till the end[/heading]Maisvelden hebben iets mysterieus. Die hoge staken, die je al het zicht ontnemen, het geruis van de wind die al het andere geluid overstemd. Het enige dat je hoort is je ademhaling en het geritsel van de bladeren. Het heeft iets horrorachtigs, zo afgesloten van de wereld, zoekend naar de weg. En toch was dit iets dat ik al mijn hele leven stiekem een keer wilde doen! Dus toen dat maisveld voor me op dook, stierde ik er als een dolle mina doorheen, nog net niet jubelend van pret! Armen kruislings voor het gezicht om de bladeren niet in de ogen te krijgen. En toen was ik er al weer uit. Bijna aan het einde van het parcours.
Nog een lekker schuimbad, over rijen banden en hooibalen, een muurtje over en daar was de langverwachte Regge. Het eerste wat ik deed was mijn gezicht schoonspoelen, want die opdrogende modder begon aardig te jeuken. Onder het hekwerk door en nog een stukje zwemmen. De container ontnam het zicht aan de Skyfall die ik nog een keer over moest naar de finish. Maar in plaats daarvan werd ik er omheen geleid? De Skyfall was vanwege veiligheidsredenen gesloten. Jammer, maar beter zo! Als tweede vrouw kwam ik over de finish. Dat was in ieder geval niet rennend, want de modder bij de finish was zo spekglad dat ik moeite moest doen op de been te blijven! Marian stond ons na de finish op te wachten en niet veel later kwam ook de nummer drie over de lijn.

[heading size=4 style=underline]No showers, but flowers[/heading]Omdat de prijsuitreiking al vrij vlot zou zijn, zouden we het niet redden om even snel te douchen. Die modder zat echt overal, vooral in mijn oren en neus! Dat zou minstens een uur schrobben kosten… Die douche waar ik zo naar had verlangd ging dus aan mijn neus voorbij. De prijsuitreiking vond plaats op het VIP-dek, waar we een mooi overzicht hadden op de nog binnenkomende strong sisters.
Voor vele de eerste keer dat ze kennismaakten met obstacle running maar aan de gezichten te zien was een nieuwe verslaving geboren! Met een fantastische scooterband als award en een grote bos bloemen probeerde ik me vervolgens richting de auto te begeven. Misschien nog de zwaartse uitdaging van de dag. StrongSisterrun was in ieder geval een superleuke obstaclerun, zeker voor beginnende obstaclerunners die het gedrang tussen mannen net wat te veel van het goede is. Alle obstakels waren met en zonder hulp goed te nemen.
Snel naar huis, douchen, schrobben, schuren, eten en slapen voor de volgende dag: Strongmanrun…