Strong Viking Brainfreeze Edition

Waar zal ik beginnen? Misschien met het uitspoelen van mijn oren waar de klonten modder nog inzitten? Of het schoonschrobben van mijn kleren en schoenen? Opwarmen onder een hete douche of de energievoorraden weer even aanvullen? Ik stuiter nog even na van een fantastishe editie van de Strong Viking Mud Edition. Een killer!

[heading size=4 style=underline]Zeg nooit nooit[/heading]Nog nooit heb ik het zo koud gehad, nog nooit heb ik in een obstaclerun te maken gehad met brainfreeze (en dat dan maar meteen twee keer), nooit eerder had ik gedurende een race kramp en nog nooit kleurde ik na een race blauw en nooit eerder was ik na een race zoooo blij met een “warme” douche. Zeg nooit nooit. Voor alles is een eerste keer!
De Mud Edition van Strong Viking kende een groot aantal nieuwe hindernissen op de route van 19 km, waaronder de Platinum Rig, waar we tijdens het OCR WC al kennis mee hadden mogen maken. Een leuk en uitdagend parcours stond ons te wachten. En heel slecht weer… De dagen voorafgaand waren regenachtig en koud en de zaterdag zelf stond nu ook niet echt bol van de positieve weersvoorspellingen… Ik was dan ook blij verrast toen ’s ochtends toen ik uit bed rolde het zonnetje scheen!

[heading size=4 style=underline]It’s on![/heading]Op naar Wijchen, bepakt en bezakt met een heleboel droge kleding. Want één ding was zeker: het zou heel koud en nat gaan worden. Aangekomen had ik mijn startnummer zo te pakken en volgde ik de zwart/oranje shirtjes om bij alle bekende en nog niet bekende moddermaatjes uit te komen. Snel omkleden, insmeren, toiletstopje en naar het startvak. Nog steeds in het zonnetje werden we weggeschoten en via de muren kwamen we op het parcours. It’s on! Doel voor vandaag: lol maken, tikkeltje sneller lopen dan bij Mud Masters om te kijken hoe mijn been zich zou houden (maar wel heel blijven) en kwalificeren voor het WK. Niet dat dat laatste nodig was na Mud Masters, maar leuk is het wel en ik zou graag een iets beter gevoel na de race willen hebben.

[heading size=4 style=underline]Easy start[/heading]Met Susanne liep ik het eerste stukje op. Touwklimmen, eitje. De eerste hindernissen waren een mooie opwarmer en we mochten al een beetje proeven aan de modder in de mud mile en al tijgerend. Een schuin muurtje met touw zorgde voor de eerste slappe lach van deze race. Met de voeten over de rand en de handen nog aan het touw zat ik vast. Een hand bracht hulp en nadat ik mijn modderkont over de rand had gewrikt kon ik weer verder.
Met het idee mijn been te testen had ik het tempo wat opgeschroefd en steeds kwam ik Marion tegen. Zo besloten we om samen op te lopen. Altijd handig om elkaar te helpen waar nodig, maar vooral gezellig. Nadat we als Vikingen met schilden hadden rondgezeuld volgde de Platinum Rig, die nu wel op standje simpel stond: 4 ringen, stukje monkey bars, 2 touwen en 2 lage ringen. Ok, ik gleed de eerste poging in de laatste ring weg door de modder, dus ff opnieuw en voila. Vervolgens een superleuke hindernis: de Castle Walls, die een stukje langer waren gemaakt en waar het boulderen van pas kwam. Deze walls hadden van mij nog meters door mogen gaan!

[heading size=4 style=underline]Brainfreeze!![/heading]Na een Vikingengevecht op het strand volgde de eerste echte beproeving: de Iceman. Een container gevuld met ijswater, waar je doorheen moest en ook nog eens kopje onder onder een wandje door moest. Wetende dat hier gefilmd werd zei ik nog tegen Marion “wel blijven lachen he”. Dat dat echt onmogelijk is kwam ik achter toen ik met een brainfreeze weer boven water kwam. Mijn ogen stonden scheel richting een neus en een oor, mijn mond stond wagenwijd open en met mijn handen greep ik mijn hoofd vast. Mijn finishfoto van Mud Masters was er niets bij! Waggelend gingen we verder. Er volgde een lang stuk lopen, wat eigenlijk niet vervelend was, want zo konden we onze lijven weer warm krijgen. De Log Road was geen probleem en druk babbelend tikten de kilometers onder onze voeten door. De route splitste zich van de 7 kilometer. Het volgende waterobstakel: de Watercage, waarbij je op de rug met het gezicht net boven water onder dranghekken door drijft. Langer met het hoofd in het water dan bij de Iceman wat weer resulteerde in BRAINFREEEEEZE!! Ik voelde me een ijslollie!

[heading size=4 style=underline]Half way[/heading]Gelukkig weer een stuk lopen om warm te worden. Terwijl een verkeersregelaar het verkeer voor ons tegenhield, werden we vreemd aangekeken hoe we zeiknat en onder de modder een spoor van prut en water op de weg achter lieten. Zo misten we bijna een verzorgingspost, waar we ons te goed deden aan de spekkies. En vol gas weer verder. We hadden een lekker tempo, kletsten de oren van elkaars hoofd, het been hield zich aardig en ook de klim de skiheuvel op ging vlotjes. De zon was ondertussen vertrokken en de eerste spetters vielen uit de lucht. De Hammer Banger was ook een nieuwe hindernis, waarbij we een boomstam met een hamer moesten rammen. De Walls waren er dit jaar in een andere vorm: twee schuine en een rechte, met netten er tussenin. Met behulp van wat heren kwamen we hier gemakkelijk, maar met wat blauwe plekken overheen. We werden er nog net niet overheen gegooid! We waren zo ongeveer een uur onderweg over de eerste 10 kilometer. Dat leek vlotjes te gaan.

[heading size=4 style=underline]Heavy shit[/heading]Weer een splitsing, nu werden de 13 en 19 kilometer van elkaar gescheiden. De hindernissen begonnen pittiger te worden, of wij werden vermoeid. Op een creatieve manier staken we een sloot over, voordat we naar de boerderij liepen en de koplopers ons tegemoet liepen. Dwars door de kuilgraskuil en door de koeienstal, even zwaaien naar de boer, over de balen kuilgras naar de Log Drag om met boompjes te slepen. Hadden we nou maar een koe uit de stal mee genomen. We bevonden op het punt het verst van de finish verwijderd. Nadat we het bosje uitkwamen liepen door de velden. Koud met die wind op de kop! De Log Lift eindigde bijna in een bloedbad, nadat Marion het handvat volledig van de boomstam afrukte. Gelukkig bleef ze heel en na onze 10 lifts gingen we door. Naar Gunnor’s Struggle. Een soort monkeybar, maar dan met een losse bar die je over twee horizontale balken moet bewegen om voorwaarts te komen. Op zich goed te doen, maar dan moet je wel vooruit in plaats van achteruit. Met een een schoolslagbeweging met de benen kreeg ik mezelf vooruit naar de overkant. Bij dat hier even geen camera stond! De zwaarste kilometers moesten nog komen… door het moeras, over slingerpaadjes tussen de bomen door, over bomen heen. Al zo gaar als een klontje nog de Dragon Tails: apenhang over het water heen. Aan het einde had ik het idee niet meer vooruit te komen. Gelukkig stond daar een verzorgingspost met Red Bull en vuurkorven, waar het een gezellig boel was en er even werd bijgetankt en opgewarmd. Daar kwam Sebastiaan ons achterop en gezamenlijk liepen we verder. Overal langs de route stonden mensen te rekken door kramp.

[heading size=4 style=underline]No mud no glory![/heading]En dan waar deze Mud Editie zijn naam aan te danken heeft: modder. Heel veel modder! Trenches als gouden bergen, steile glijbanen om vervolgens met de benen diep in de modder vast gezogen te worden. Glibberend weer omhoog, glij, en flots, weer vast. Hilarisch! Waren we net een beetje ‘droog’ en ‘warm’, we koelden in de modder finaal af. De trenches werden gevolgd door tijgeren door de plakkerige blub. De heuvels die je onder het prikkeldraad tegen kwam waren nog een dingetje: headfirst de blub in gevolgd door het niet meer de heuvel op kunnen komen! De slappe lach werkt dan natuurlijk ook niet mee… Nog een paar rioolbuizen door en we lieten de modder achter ons. Opnieuw doorweekt en koud en dat deed het looptempo geen goed. Alsof ik geparkeerd stond!

[heading size=4 style=underline]Aaaaaaauuuu!!![/heading]Meer modder, meer moeras, meer moeite om vooruit te komen. De kou had vat op mijn spieren. We werden stiller. De Raise the Anchor was epic. Geen idee hoeveel kilo ik aan mijn touw had hangen, maar ik moest als een plank steil achterover om het gewicht omhoog te krijgen. Ik kreeg een flash back naar mijn net-actie van de Mud editie van vorig jaar. Een simpel slootje door was de boosdoener. Ik voelde het toen ik afzette. Pats…. mijn rechterkuit. KRAAAAAAAAMPP!! Nee, nu ik ook al! Na wat gerek kon ik gelukkig zonder problemen verder. De finish was in zicht. Eindelijk. Nog de monkeybars, maar de bars waren zo glad van de modder en mijn handen waren zo koud… Dikke fail. Door naar de finish. Ik kon niet eens meer het eerste plateau opklimmen. Daar hadden Sebastiaan en Marion een fantastische oplossing voor: ze hesen mij aan de armen omhoog, terwijl ik uiterst charmant poseerde voor een camera alsof ik in het showballet zit. Das pas een finishfoto! We waren er! Terwijl een startgroep de warming up deed, kwam ook Sofie de finish over en dansten wij een vreugdedansje op de Walhalla Stairs tussen de vuurkanonnen. Thanks buddies!!

[heading size=4 style=underline]K-k-k-k-ooouuud![/heading]O wat had ik het koud! Snel het t-shirt en drinken in ontvangst genomen en in looppas de tas opgehaald. Alles om maar een beetje warm te blijven. Het regende ondertussen niet zachtjes meer, het plensde. De koude douches voelden gewoon warm aan, zo koud waren wij. Ik stond te rillen als een rietje en mijn meegebrachte warmtedekentje bracht uitkomst. Snel droge kleding aan. En dan zien dat je huid compleet blauw is uitgeslagen! Oeps… Ik kreeg het ook niet meer warm en had nog maar één behoefte: een tropische zonnetje. Sorry voor alle mudbuddies die ik niet meer gesproken heb, maar mijn auto met stoelverwarming was te aanlokkelijk. Thuis warmde ik na een hete douche en een berg eten eindelijk een beetje op. Doelen weer gehaald: lol, beetje hoger tempo, kwalificatie… maar dat been… Dat was het er een dagje even niet meer zo mee eens.

Fotografen bedankt voor de onwijs leuke foto’s! Meer zien?
Priscilla
Strong Viking
Jack Doorman