
Strong Viking Brothers Edition
Wat doe je als je het vorige weekend nog onderkoeld op een WK staat te blauwbekken met een geklutst hoofd? Dan doe je gewoon mee met de Strong Viking Brothers Edition. Slim? Geen idee. Maar twee keer achter elkaar dezelfde fout maken tijdens een wedstrijd en op je hoofd stuiteren is ook niet slim. Zo ben ik.
[heading size=4 style=underline]No pressure[/heading]De afgelopen week heb ik maar bar weinig gedaan. Ik genoot heerlijk van het even niets doen en een jetlag. Mijn koude avontuur van vorige week heeft me alleen een koortslip opgeleverd en het lijf voelde verder goed genoeg om zaterdag dan toch mee te doen met de laatste Strong Viking van dit jaar. Er stond een beetje druk op de ketel, want deze laatste editie uitlopen leverde me mijn Varjagan medaille op. Verder geen doel, gewoon genieten. En omdat dit de eerste wedstrijd was met officials vanuit OCRA zou het leuk zijn om mijn bandje zo lang mogelijk te behouden. De uitdagingen van de dag? De Monkeybars, omdat mijn linkerarm als ik die overstrek een dwarse pees laat voelen, en de Fjord Drop. De vorige keer ben ik jankend naar beneden gelopen… ik durfde echt niet. Zou toch mooi zijn dat ik na al die overwinningen op mezelf tijdens het WK toch even deze angst ook tackle?
[heading size=4 style=underline]Easypace[/heading]Eigenlijk had ik zaterdagochtend niet heel erg veel zin, maar wetende dat ik heel veel bekenden tegen zou komen en het als vanouds heel gezellig zou worden reed ik naar Spaarnwoude. Het was best een beetje fris maar bijna tropisch vergeleken met de kou van het WK. Met die gedachte troostte ik mezelf: zo koud als vorige week zou ik het niet meer krijgen. Eigenlijk ging de tijd zo vlot dat ik tijd te kort kwam om bij te kletsen toen ik al het startvak in moest. In eens duikt Nienke voor me op en na een dikke knuffel is het aftellen en starten we met de klim over de muur. Niet veel later kom ik samen met Nienke te lopen en eigenlijk bevalt ons dit beiden goed. We hebben genoeg bij te kletsen, willen allebei lekker relaxed lopen en hebben vooral eigenlijk helemaal geen zin. Jeetje het is echt tijd voor een rustperiode, waarbij de ocr’s even niet meer het belangrijkste zijn. De obstakels die volgen zijn niet zo zwaar, maar kosten genoeg energie. Carry the Shield doen we dan ook op een wandeltempo tot we worden gevraagd met een groepje de berg af te komen stormen voor de aftermovie. Daarbij geven we alles. Vooral Nienke die struikelt en nog net niet op het schild naar beneden roetsjt. Ook al gaat het de eerste kilometers voor de wind, ik merk dat mijn lichaam echt nog niet hersteld is.
Het bijlgooien levert me strafburpees op (schijnbaar geldt het niet als de steel recht in de grond verdwijnt…) en bij het tijgeren door de gladde prut de berg op ben ik stiekem blij dat ik word aangeduwd door de Belgische delegatie. Thanks guys!
[heading size=4 style=underline]Arme armpjes[/heading]Na een lusje komen we op het grote veld, waar we de Viking Battle (net als de Buddy Carry) over mogen slaan. Het eerste obstakel waar ik moeite mee heb en ik pas echt goed merk dat mijn armen een eigen leventje leiden is de quarter pipe van Storm the Castle. Het kost me een paar mooie glijpartijen, drie pogingen en wat helpende handen om boven te komen. En dan ben ik eigenlijk ook best leeg. Kak! Ik ben nog niet eens op de helft! We gaan over de rotsblokken heen en het duurt niet lang voor we de eerste ronde van 7 kilometer hebben afgelegd en de Monkeybars in zicht komen. Ik probeer eerst hangend aan twee handen te voelen wat die linkerarm doet, maar de pees houdt zich koest. Heel voorzichtig slinger ik me voorwaarts om tot mijn grote verbazing droog de overkant te halen… O shit… Ik heb mijn bandje nog… Heeeee bekenden! Dus even gedag zeggen. Nog meer bekenden dus nog meer gedag zeggen. “Je tijd!”. O ja… ik heb mijn bandje nog. Nu moet, ik MOET (zei ik van de week niet “alles mag en niets moet”?) ik van die verrekte Fjord Drop… Maar niet voordat we door de sneeuwhal zijn gegaan. Eerst kruipen we door de buizen, waardoor de onderarmen ijskoud worden. Vervolgens nog een nieuw obstakel: liaantjes. Normaal kosten die geen moeite, maar de ijsafzetting op de touwen maakt het een flinke uitdaging om er niet uit te glijden. Maar ik haal de overkant zonder voetjes aan de vloer. Als we de hal uitkomen voelt het buiten subtropisch aan! Wat een rare klimaatovergang!
[heading size=4 style=underline]Mietje[/heading]We moeten een stuk lopen en het lood zakt me steeds verder in de schoenen. De Fjord Drop komt dichterbij. Het lijkt wel of het beetje energie dat ik nog in de benen had er volledig uitloopt. Met elastieken pootjes en een hartslag van hier tot Tokyo naderen we de Fjord Drop. Ik vind het zo niet leuk en Nienke probeert me moed in te spreken. Ik klauter naar boven, sta te shaken op de benen en zeg met bibberend piepstemmetje dat ik niet durf. Meteen word ik doorverwezen naar de mietjesexpert. “Kijk in mijn ogen” schreeuwt hij. “Je gaat dit gewoon doen! ZIT! Handen gekruist op de borst, kin op de borst, benen kruisen”. Terwijl hij dit zegt jammer ik in gedachten terwijl anderzijds ik mezelf wel voor de kop kan slaan. Vorige week heb ik zo’n berg aan angsten en onzekerheden overwonnen. Dit is peanuts vergeleken met wat vorige week doorstond! Hier ga ik nu mijn bandje toch niet op verliezen? Plus de Fjord Drop is een heel stuk korter dan de slide van het WK (wel veel steiler). Voor ik er erg in heb krijg ik een duw in de rug en val ik het diepe gat in. Ik gil zo hard, dat ik aan de andere kant van het terrein te horen ben en mijn eigen oren er van toeteren! Maar ik plons netjes in het water zonder mijn nek te breken en kom lachend weer boven. Weg spanning, weg angst. Was dit nou alles? Mietje… Maar ik heb mijn bandje nog!
[heading size=4 style=underline]Energy boost[/heading]Met hernieuwde energie (die benen zijn plots niet meer van elastiekjes) huppel ik met Nienke weer door. Allebei blij dat we dit ‘overleefd’ hebben en eigenlijk zie ik geen spoken meer op de weg om met bandje te kunnen finishen. Wat betekent dat een EK en WK kwalificatie wel heel dichtbij is… Ik vergat even dat we nog de Platinum Rig moesten nemen. De handen zijn nat en koud en de combinatie is best pittig. Touw, hoge ring, lage ring, monkeybars en hoppa, daar glij ik er af. De monkeybars zijn spekglad van de modder. Modder? Hoe komt dat daar…? Ik vraag aan een vrijwilliger of de benen gebruikt mogen worden. Ja dus! Aha! Eureka! Zo wordt het een stuk makkelijker en zonder verdere problemen haal ik, nog steeds met bandje, de overkant. Maar ik verbaas me over mijn handen, die echt nauwelijks kunnen knijpen. De kracht is ver te zoeken. Van ‘geen zin’ is bij ons beiden geen sprake meer. We gaan lekker, hebben de grootste lol en zijn blij dat we elkaar als gezelschap hebben.
[heading size=4 style=underline]You lose![/heading]De muren leveren nog even een probleempje op. Ze zijn spekglad, wij zijn nat en de bovenrand is breed. Maar gelukkig zijn er op zo’n moment altijd behulpzame heren. Zo’n sterke die me ongeveer helemaal naar boven tilt alsof ik op een lift sta! Dank u! Onder het net door, waar zodra degene voor me er onderuit gekropen is, het net me plat met mijn snufferd de blub in duwt. Ik worstel me er onder uit, terwijl Nienke verbaasd vraagt wat ik aan het doen ben. Dat vraag ik mezelf ook af. Volgende muurtje komen we ook netjes (zonder kleerscheuren) over heen en hebben vervolgens een lang stuk lopen voor de boeg voordat we bij de Flying Ragnar komen. Maar hier gelden in eens andere regels “je hebt 4 pogingen om de bel te raken, zo niet, bandje kwijt…” WTF! Er is een Ragnar die wat lager is en die ik zonder problemen kan halen. Ik slinger mezelf door de lucht, strek me uit en plons in het water zonder ook maar in de buurt van de bel gekomen te zijn. Voor mijn gevoel kom ik meters te kort. Nog een keer, maar voor mijn neus wordt de dames Ragnar gesloten. Ik kan kiezen: of mijn pogingen verspillen met mis springen op de hoge Ragnars, of in de wind staan wachten tot de dames Ragnar weer open gaat. De grootste kans om mijn bandje te behouden is als ik bij de dames Ragnar blijf. Dus sta ik in de wind, zeiknat, koud te worden… Ik krijg een flash back naar de week ervoor. Ik sta te shaken, probeer een beetje warm te hupsen. En wacht. En wacht. Eindelijk na een kwartier gaat ie weer open. Ik waag weer een sprong, rek me zo mogelijk nog verder uit en raak weer de bel niet… Dit is voor mij onmogelijk. Plus ik heb het koud. Plus ik baal als een stekker. De Ragnar als cut off obstakel? WTF! Na twee pogingen hou ik het voor gezien en geef mijn bandje af. We willen zo snel mogelijk hard lopen om warm te worden en ik heb geen zin om nog een keer onderkoeld te raken. Eén koortslip is meer dan genoeg!
[heading size=4 style=underline]Fok it[/heading]Ik ril aan een stuk door, de goede zin is totaal verdwenen. Het is dat we nog moeten finishen, maar van mij had die finish ook hier recht voor mijn neus mogen zijn. Gelukkig gaan met de lange stukken lopen de kilometers nog best vlot voorbij. Bij de weaver krijg ik alleen kramp in de heupen terwijl ik half tussen twee balken in hang. Ik moet lossen. Official schrijft mijn nummer al op maar ik wil het nog een keer proberen. Ook al is het met hulp van Nienke, die gebukt onder me staat, zodat ik met de rug op haar rug steun, dat ik toch de overkant haal. Bandje heb ik toch al niet meer dus dan maar op een leuke creatieve manier de obstakels halen. We moeten nog een keer het water in voor een netklim. Gatver, dat water komt me de neus uit! De Strong Wall, een soort Destroyer van het WK maar dan anders lukt me echt niet zonder hulp. Ik voel mijn handen niet meer van de kou. Ik probeer ze tevergeefs warm te blazen. Het klimmen in de dikke touwen levert me weer een aantekening op. Ik durf er met deze gevoelloze en krachtloze handen niet in te klimmen. Ik wil gewoon warmte, droge kleren. Ik baal er al genoeg van dat ik het bandje kwijt ben (verdorie voor niets lopen krijsen op de Fjord Drop!) en het weer eens ijzig koud heb. We rennen zo vlug als onze stramme benen het toelaten door. Het is nog maar een paar kilometer en we ruiken de stal. We worden spontaan ook weer een stuk vrolijker! Ik ben zo blij dat ik samen met Nienke loop en niet alleen!
[heading size=4 style=underline]Time to rest[/heading]Nog een laatste keer moeten we door het water, de Water Cage. We willen niet, maar doen het toch, tik em aan! Alleen Gunnors Struggle nog op onze weg. Denken we. De stokken zijn zeiknat, we zijn melig en op de nek van Nienke heb ik totaaaal geen moeite om naar de overkant te komen. Ik kan het zelfs bijna met één hand. We draaien de bocht om. KAK! Nog een load carry vlak voor de finish! Met een zandzak twee keer omhoog! Ondertussen zit ik volgens mijn Garmin al lang op 19 km. “We zijn er!” Not… Maar dan toch, eindelijk de Walhalla steps waar we vrolijk stuiterend bovenop staan te hossen. We did it.
Blij dat ik gefinisht ben. Blij met de Varjagan medaille die tevens dienst doet als opener (maar waar is toch dat obstakel speciaal voor de Varjagan Legion?) en toch ook een beetje gedesillusioneerd dat ik met niet voor het EK en WK gekwalificeerd heb. Maar wat had ik dan gedacht? Dat ik met dit slappe lijfje dat volledig in de herstelmodus staat nog even een toptijd had gelopen en dat de obstakels me geen enkele moeite zouden kosten? Dream on! Nu is het even gedaan met racen. Ik heb een paar weken rust verdiend. En een biertje.
Foto’s: Strong Viking, Picture your sport

