Strong Viking Hills

Als ik ergens als een berg tegen op zie, dan zijn het heuvels waar ik tegen op moet rennen. Dus stond ik zaterdag aan de start van Strong Viking Hills. Logisch. Dit jaar niet de Iron Viking, maar de 19 kilometer. Ik herinner me die heuvels van vorig jaar nog goed… Dus ik vond 19 kilometer wel genoeg.

[heading size=4 style=underline]We meet again[/heading]Lekker vroeg reed ik naar Spaarnwoude, waar ik in de auto overvallen werd door een mega hoosbui. He, daar had ik niet op gerekend! Maar aangekomen was het weer droog. Omdat ik erg vroeg was had ik binnen no time mijn nummer en mooi de tijd om lekker te relaxen en de obstakels rondom de start/finish te checken. De Platinum Rig stond er al stralend bij. Susanne en ik namen het er van en oefenden op de makkelijkste manier om er doorheen te komen. Die was er niet, want de monkeybars waren spekglad door de regen. Met heel veel moeite lukte het me om ze te nemen. Maar hoe dat in de race zou gaan?

[heading size=4 style=underline]Eat hills[/heading]Om 10 startte de startgroep Odin. Een heel stuk minder deelnemers dan bij de Mud edition, maar wel met heel veel bekenden. Over de muur en het parcours op.
Meteen begonnen de heuvels al. Ik was vandaag van plan om mijn been eens uit te dagen. Die heuvels zorgden er alleen voor dat ik al eerder dan verwacht die pees begon te voelen. Tandje terugschakelen bij het klimmen en dalen dus. De eerste obstakels lagen ver uiteen. Touwklimmen, raise the sail, heuveltje op, heuveltje af, de Castle Walls die steeds leuker worden omdat ik boulder en even liep ik samen met Fai op, met wie ik de eerste mijlen van Rat Race ook al zo’n lol had. Maar hij had een hoger tempo en we wensten elkaar succes en gingen ieder op eigen tempo verder. Het tijgeren was dit jaar een stukje korter, maar wel steiler! Kapot ging ik er! Maar bovenaan kreeg ik een warme hug van Marieke, die me tegemoet kwam lopen op een stuk waar de route elkaar kruiste. Een tijd lang liep ik alleen. Best wel saai eigenlijk. De trenches, carry the shield, niemand om tegen aan te ouwehoeren. Totdat we bij Carry a Viking kwamen en Kimberly op mijn rug sprong. “Hoi ik ben Kimberly”, “Hoi ik ben Andrea”. En we hebben elkaar geen moment meer uit het oog verloren.

[heading size=4 style=underline]Hang on![/heading]We konden meteen beginnen met elkaar een hart onder de riem te steken bij de Iceman. Die was eigenlijk iets minder koud dan bij de Mud editie en een brainfreeze bleef uit.
Vervolgens was het de bedoeling om onze verse vriendschap meteen de kop in te drukken bij de Viking Battle. Maar na het klimmen en klauteren over de Stone Wall bereikten we eerder dan verwacht de Platinum Rig. We dachten dat deze aan het einde van de route zat! Niet dus! Maar de handen waren nat en bij de 2e bar gleed ik weg. Dat betekende straf burpees… Shit. Al was ik niet de enige, want er lagen meer mensen in de burpee zone dan dat er mensen in de rig hingen! Vlak daarna de Monkey Bars. Een obstakel waar ik woest om kan worden, want steevast glij ik bij deze versie meteen bij de eerste bar de plomp in! Nu niet he!
Ik hak die monkey bars tot schroot! Dus hang ik daar, te drogen als een vaatdoek. He, ik hang nog! Mooi, de eerste bars waren wat glibberig maar ik kwam in een swing. De inverse bars deed ik op safe door de voetjes te gebruiken en vervolgens kon ik alleen maar met een big smile naar de overkant zwieren. Hehe! Got you! Finally…

[heading size=4 style=underline]Apres ski[/heading]We hadden de eerste ronde van 7 kilometer achter de rug en gingen de grote ronde op. Die begon hilarisch! Een stukje omhoog (iets minder hilarisch) om vervolgens door de sneeuwhal over de piste naar beneden te raggen! Gierend van de lach stormden we naar beneden, klommen en tijgerden door de sneeuw en toen we de hal verlieten liepen we tegen een subtropische warmte aan!
Wat een raar gevoel was dat! Lange stukken lopen. Zo kenmerkte zich de grote lus. De Water Cage leverde met deze temperaturen geen probleem op. de Flying Ragnar was alleen even een dingetje. Voor mijn neus vielen er een paar zooo raar in het water… Vol op de rug. Aangezien ik deze week juist net weer wat meer last van mijn rug had gekregen durfde ik dat risico echt niet te nemen en sprong ik gewoon het water in. Zwemmend naar de overkant waar we veel moesten lopen. Heel veel. De obstakels dun bezaaid in deze uithoek van het parcours. En er was ook geen dixie te bekennen en ik moest nu toch wel heel nodig iets achterlaten. Kimberly ook en toen we langs de waterkant liepen en aan de overkant een verzorgingspost met daarnaast onmiskenbaar een blinkende turquoise dixie zagen konden we ons geluk niet op. Leidde overigens tot rare gezichten om ons heen… Maar om daar te komen moesten we toch nog eerst een zwemoversteek maken…

[heading size=4 style=underline]Downloaden[/heading]Oftewel, zeiknat op de dixie! Ik gleed er nog net niet in… Verdere details bespaar ik je. Zo’n drie kilo lichter vervolgden we onze weg. We liepen vol in de wind en nu voelde we dat we toch aardig afgekoeld waren. Gas er op dus om warm te worden. Snel de muren over, nog wat stampen door het water. Bij Thor’s Lightning was het duidelijk dat we niet de enige waren die niet van stroomobstakels houden. Iedereen koos voor de 10 burpees! Word je nog warm van ook. Waar je ook warm van wordt is de Hammer Banger. Als een malle stond ik tegen die stam aan te hengsten. Snel weer door. Via een steigerbrug staken we de entree van het parkeerterrein over. Iemand zat heel enthousiast op de claxon te rammen. Geen idee wie het was, maar vrolijk zwaaiden we naar benee. De zwaarste hindernis kwam er nog aan. Fysiek dan. De apenhang was heavy. Eerst het touw überhaupt vast kunnen houden was al een uitdaging, want we kwamen net uit een baggerput gekropen! Maar met een pootje kon ik het glibberige deel omzeilen en kon ik op weg naar de overkant. Het leverde elastieken armpjes op! De log road, waarbij je over balken heen moet, was onverwacht het laatste obstakel. In eens stonden we daar op het finishterrein. Samen met New Dawn buddy Benjamin beklommen we Walhalla om te finishen! It was done. Weer een kwalificatie op zak, het WK komt dichterbij…

[heading size=4 style=underline]Op de EHBO[/heading]Nou had ik gedacht na afloop lekker nog een beetje rond te banjeren, te ouwehoeren en me vol te eten. Maar eerst checken waar mijn vriendinnetje nu was. “Ben de auto halen, vriend ligt op EHBO”… WTF?? Ik snelde naar de EHBO, daar lag ie met een dikke pijnlijke enkel, ingerold in de folie en dekens als sushi. Een touw waar we in moesten klimmen was losgelaten op het moment dat hij er bovenin hing… Terwijl ik zijn verhaal aan hoor, hoor ik achter me mijn naam. Zit Fai daar ook! Ook geblesseerd! Stiekem was het wel gezellig op de EHBO, met hele lieve broeders en zusters, maar niet leuk natuurlijk dat je vrienden daar met pijn liggen. Tegen de tijd dat ze van de EHBO af waren was het voor mij ook tijd om huiswaarts te keren om nog even op de camping bij pa en ma van de zon te genieten. Een fantastische loop, met ongelooflijk leuk gezelschap, maar met een beetje een naar nasmaakje. Hopelijk 13 juni geen nasmaakje!

Foto’s: Anton Muller, Marvin van der Sloot, Strong Viking