Super VIP Challenge @Spartan World Championship

Of het slim was was de grote vraag maar als je de kans krijgt om op het WK parcours een Super te lopen als VIP wil ik die kans niet laten liggen. Ook al is die Super VIP challenge precies de dag voor het WK zelf…

[heading size=4 style=underline]Better prepare…[/heading]Een groot voordeel was wel dat ik op deze manier het parcours al voor een deel kon verkennen en ik de mogelijkheid had de obstakels (waarvan een aantal nieuw voor mij omdat we die in Europa nog niet hebben) kon oefenen. Samen met Kelly en Nayibe zou ik het parcours gaan hiken zodat we niet te veel energie zouden verspillen. En een hike zou al pittig genoeg zijn omdat de start op 1900m ligt en het parcours doorstijgt naar zo’n 2600m.

[heading size=4 style=underline]Omslagje[/heading]Dit allemaal was vooraf gepland. Toen de weersverwachting nog een stralend weekend met ruim 20 graden liet zien. Maar de laatste twee weken waren de verwachtingen flink bijgesteld. Naar beneden. Temperaturen van rond het vriespunt, regen, sneeuw en veel wind. Jottem… We hadden er dus niet bepaald veel trek in toen we vrijdag onze startnummers op gingen halen. Al was het die dag nog heerlijk weer en liepen we tijdens de Nation Parade nog weg te zweten in onze shirtjes. Toch werd nog even in de merchshop voor veel te veel geld geschikte kleding voor winterse temperaturen aangeschaft.

[heading size=4 style=underline]Tussen de VIPs[/heading]Maar we hadden geluk. Zaterdagochtend scheen de zon en de voorspelde regen en sneeuw verschoof naar later op de dag. Wel stond er veel wind en in het startvak werden we gezandstraald tijdens de ‘bemoedigende’ woorden van Joe de Sena himself. We gingen op weg. Een paar mensen wat vlotter, maar de meesten rustig aan. Ons startvak bestond namelijk voornamelijk uit CEO’s en voor een aantal was het de allereerste Spartan Race ever. Vanaf de start was het eerst omhoog naar 2400-2500m, een route van zo’n 5 kilometer over goed begaanbare paden, een paar muurtjes en vervolgens mooie single tracks. Waarvan we niet heel veel zagen omdat we de ogen op kiertjes hadden vanwege de harde wind en het zand wat ons om de oren vloog. We hadden een gezellige groep want ook Denny had zich bij ons aangesloten.
De kilometers en hoogtemeters vlogen dus voorbij met onderweg de monkeybars (die aardig ver uit elkaar hingen maar gelukkig droog waren dus kon ik mooi doorheen zwieren). Op het plateau stonden ons veel obstakels te wachten. Allereerst de Bucket carry, die goed te doen was, gevolgd door de Bender en de Spears throw. Door de harde wind was het nagenoeg onmogelijk om raak te gooien. Je moest hem nog net niet naar links gooien om het doel rechts te raken. Maar kansloos voor mij dus. Nog iets hoger en met nog meer wind de Olympus, waar ik goed door kwam, via de Armer (een Atlas stone aan een ketting heen en weer lopen) naar de Multirig iets verder. Die besloot ik niet geheel te nemen om de handen te sparen (korte touwtjes = knudde voor m’n handen).

[heading size=4 style=underline]Plogging[/heading]Ondertussen ergerde ik me aan de troep die we onderweg al tegen kwamen en vroeg ik een vuilniszak (formaat luchtballon) aan een vrijwilliger om mezelf meteen nuttig te maken met een beetje ploggen. Meteen een leuke uitdaging om met die vuilniszak de obstakels te doen, zoals de Slippery wall en de Tyrolean Traverse.
Wij als Super lopers hadden de mazzel dat de waterobstakels vandaag niet verplicht waren. De Dunk Wall was voor iedereen dicht gelet op de temperatuur en wind en de Ape Hanger was alleen verplicht voor de Ultra lopers. Wij konden dus door naar de Barbed Wire waar de vuilniszak me voordeel gaf. Liggend op de grond werden we helemaal gezandstraald en de zak hield mooi de troep uit m’n gezicht.

[heading size=4 style=underline]Dip it[/heading]We zetten koers verder omhoog, de Sandbag Carry was vandaag een ronde met één zak maar tijdens het WK zouden we met twee zakken van totaal 80 pond moeten lopen.
Nog even ‘genieten’ dus van deze peuleschil en van het feit dat we de swim niet hoefden te doen vandaag. Terwijl de ultra lopers zich uit- en aan kleedden en met verwrongen gezichten uit het water kwamen kreeg ik meer en meer angst voor wat me zondag te wachten stond… De voorspellingen voor zondag waren namelijk nog slechter dan voor vandaag…

[heading size=4 style=underline]Einde in zicht[/heading]Na dit punt was het afdalen en dat deden we nu rustig aan. Een afdaling van een paar kilometer, een hoge muur ergens halverwege en pas weer in Olympic Village obstakels. Goed om te weten, hier zou ik tijdens de race vaart kunnen maken. Na de afdaling stond een nieuw obstakel te wachten, de Helix.
Vergelijkbaar met een droogrek waar je je langs moet bewegen zonder de grond en de bovenkant te raken. Raar ding, supersimpel en ik begrijp er eigenlijk het nut niet helemaal van. Door naar het touw klimmen en dan een pittige combi van Twister-Monkeybars-Twister. En nu we toch aan het flierenfluiten waren bedacht ik me deze eens op een andere manier te proberen. Dat pakte beter uit dan verwacht en ik bereikte met gemak de bel waar ik zelf wel verbaasd over was (twee jaar terug bezorgde dit obstakel me nog 60 burpees…).
Waar de VIP challenge rechtdoor ging, ging het parcours voor de open heat beast/ultra rechtsaf de berg op via een nieuw obstakel, de Box. We waagden een poging maar om de handen verder te sparen gingen we snel weer door. Nog een lusje naar de finish met de Beater (mijn favoriete nieuwe obstakel waarbij de draaiende monkeybars met momentum superleuk zijn om doorheen te zwaaien), de Tireflip waarbij ik het niet kon laten de mannenband te pakken maar die toch verrassend zwaar was ondanks de geringe afmeting, een hoog A-frame (die nog verdomde lastig was met een vuilniszak die overal achter bleef haken) met als finale obstakel de Hercules Hoist. Dit jaar dus geen burpee finale tijdens het WK waar andere jaren de elite de titel beslechtte door te kiezen voor een serie razendsnelle burpees dan voor een technisch obstakel. Uiteraard strategisch, maar de race zou nu op een andere manier uitgevochten moeten gaan worden en wel boven op die berg. En dit jaar zouden de weersomstandigheden daar veel invloed op gaan hebben.

[heading size=4 style=underline]Smile![/heading]Terug naar onze Super. Want met een vuilniszak met rommel van het parcours kwamen Kelly, Nayibe en ik met een grijns van oor tot oor onder het genot van een heerlijk zonnetje over de finish. De eerste bijzondere medaille van dit weekend is binnen en we konden meteen aanschuiven voor de lunch in de VIP ruimte. Perfecte timing!
Uiteindelijk viel het weer ons heel erg mee maar niet veel later pakten grote donderwolken zich samen en werd de hele venue ontruimd en werden op delen van het parcours de lopers naar beneden gestuurd of gesommeerd te schuilen. De race heeft een uur stil gelegen en daardoor ook de registratie. Ik piste net naast de pot, ticket al gescand maar de vrijwilliger mocht m’n nummer niet meer meegeven. KAK. Dat betekent zondag nieuwe poging…