
Suus goes Spartan Madrid
Terwijl ik in Berlijn zat, reisde Susanne met haar vriend af naar Madrid voor de Spartan Super en Sprint. Benieuwd hoe het haar verging in de verzengende hitte, met zonnebril en onder minuscule afspoelkraantjes?
[heading size=4 style=underline]Go Spartan[/heading]Toen ik mijn vriend Gijs leerde kennen, ontstond al gauw het idee om samen naar het buitenland te gaan voor een Spartan Race. We twijfelden tussen een Sprint (5+ km en 15+ obstakels) in Slowakije of Sprint & Super (13+ km en 20+ obstakels) in Madrid. Uiteindelijk besloten we toch voor Madrid te gaan omdat dat beter bereikbaar is. We besloten om er gelijk een weekendje weg van te maken, omdat je niet zomaar in Madrid komt.
Op vrijdag 29 mei zaten we dan al in het vliegtuig en landden we ‘s ochtends nog in Madrid, zodat we al een volle dag hadden om te wennen en wat rond te kijken in Madrid. Verdere details daarvan zal ik jullie onthouden, want het gaat natuurlijk om de races op zaterdag 30 mei.
[heading size=4 style=underline]Auditorio Miguel Ríos[/heading]Zaterdagochtend ging al om 6 uur de wekker, omdat we al om 9:00 moesten starten en het met het openbaar vervoer naar de venue ongeveer een uur was. De Spartan Race werd gehouden bij een auditorium, Auditorio Miguel Ríos, welke was gebouwd tegen een berg aan. Het lag op ongeveer 15-20 minuten lopen van metrostation Rivas Futura en door de stroom mensen erheen gelukkig te vinden, want er was verder geen bewegwijzering. Daar aangekomen ging het startnummer ophalen heel snel en hadden we alle tijd om ons klaar te maken voor de race. Na wat rondlopen op het terrein en het uitproberen van de Rope Climb (was deze niet superglad?), had ik er vertrouwen in dat het aan de obstakels niet zou liggen en was het alweer tijd om de tassen weg te brengen.
[heading size=4 style=underline]Tropisch warm[/heading]Rond 8:45 begon de warming-up voor de eerste wave van de Super, Elite heat, waar wij ook aan meededen. Dit in de hoop dat we dan geen last zou hebben van wachtrijen onderweg. Na wat stoere Spaanse leuzen en AROOO geroep was het tijd om te vertrekken. Na nog geen 200m kwamen de eerste obstakels: muurtjes van nog geen 2 meter hoog waar we overheen en onderdoor moesten, afgewisseld met 1 waterbad. Het voelde goed en ik was blij. Maar na de eerste afdaling begon ik mijn been alweer te voelen (23 mei na SVR opeens heel erg veel last van gehad) en was ik bang voor wat komen zou… Het werd echter ook steeds warmer en de grond was keihard van de droogte en ik kreeg het zwaar. Na nog wat muurtjes en zo’n 3 kilometer kwam de splitsing met de Sprint al en kreeg ik het vermoeden dat de Super nog wel eens erg lang zou gaan duren. Ik voelde mijn been nu bij elke afdaling en de pijn werd steeds erger. Nu begon de mentale strijd. Ik moest steeds vaker gaan wandelen om de klap op mijn been te voorkomen en ik wenste dat de lus snel voorbij was.
[heading size=4 style=underline]Persoonlijke overwinning[/heading]In de Super-lus zat een memory-spel, waarbij je een woord en een cijferreeks moest onthouden (verder dan Quebec 076-… ben ik niet gekomen), boomstam- en zandzak dragen, dips (op je armen over een gelijke legger naar de overkant), veel hellingen EN een evenwichtsbalk. Mensen die mij een beetje kennen weten dat dat iets is waar ik bijna elke run op faal. Ik verlies altijd mijn evenwicht en ik verwachtte dat dat nu ook weer zou gebeuren, maar er geschiedde een wonder. Ik kon de Burpee Zone naast me laten liggen en ik kon door!! Na de strafzone van het cijferreeks-onthouden volgde het parcours van de Sprint en die zal ik later toelichten. Maar wat was ik blij dat ik na 2,5 uur eindelijk, mank lopend, de finish haalde!
[heading size=4 style=underline]Sprinten… of wandelen?[/heading]Gijs en ik hadden besloten dat we, ondanks de hitte en pijntjes, de Sprint om 14:00 zouden gaan wandelen, want we wilden die zo graag ook volbrengen. Zo gezegd, zo gedaan, maar wat ging dat langzaam! Na de over-under-over-under lagen we ongeveer laatste van de Elite-heat en waren we bang dat dit wel eens 2 uur lang zou kunnen gaan duren.
Onderweg volgden nog de Monkey Bars (waar je door het publiek werd onthaald als een held als je het haalde), Tractor Pull, 8′ Wall, Trunk Carry en Tire Pull voordat we bij het auditorium terug waren,. Maar daar begon het mentale aspect, want je zag de finish maar door alle obstakels (ong. 10) duurde het nog 45 minuten voordat we over het finishvuur sprongen. Bij het auditorium waren de bekende obstakels, zoals Spear Throw (uiteraard nog steeds 0 keer gehaald, haha), Sandbag Carry (over de tribunes heen), Herculean Hoist, Rope Climb en Slow-Mud Barbed-Wire Crawl. Uiteindelijk hebben we er 1,5 uur over gedaan en ik was zo ontzettend blij dat we het gehaald hadden, helaas kwam daarna het laatste obstakel…
[heading size=4 style=underline]Het laatste obstakel[/heading]Ooit een stel varkens in een modderbad gezien? Zo zag het er ongeveer uit bij de afspoelplaats. Ik denk dat er wel honderden mensen tegen elkaar aan stonden om zo snel mogelijk af te kunnen spoelen bij kraantjes op kniehoogte. De waterdruk was zo slecht dat je door de knieën moest en in een soort foetushouding onder de kraan terecht kwam… in de modder van jouw voorganger. Erg schoon werd je er niet van, maar je léék wel schoner! Gelukkig was het ook lekker weer, waardoor het ook niet uitmaakte dat er nog wat modder hier en daar zat. Zoveel kleding deed je toch niet aan na afloop!

