Take over Tahoe!
Wat het gaafste is wat ik dit jaar heb meegemaakt? Ik denk dat dat toch echt het WK Spartan Race in Tahoe, VS is. Overweldigend, zó mooi en de sfeer was waanzinnig! Een avontuur met een gouden randje.
[heading size=4 style=underline]Goede voorbereiding[/heading]Ergens was ik er niet gerust op. In Andorra had ik enorm last van de hoogte en voelde ik me hondsberoerd tijdens de race. Wetende dat in Tahoe nog op grotere hoogte gelopen zou worden kneep ik hem wel. Donderdagochtend vroeg werden vriendlief en ik door paps naar Schiphol gereden voor een enorm lange vlucht naar San Francisco: 11 uur lang op je gat zitten in een vliegtuig.
Maar achteraf gezien viel de vlucht enorm mee. We zaten om 9.45 aan boord om om 11.45 plaatselijke tijd in San Francisco te landen. Volgevreten met zelf gefabriceerde salades en broodjes. Temperatuurtje van dikke 20 graden en nog een hele dag voor de boeg. Allereerst haalden we de auto op om na een stop bij een telefoonzaak (een lokale sim is toch wel handig) richting Lake Tahoe te rijden. Een rit van bijna 4 uur en dan merk je wel dat dit een héle lange dag was. Het laatste stuk van de rit in het donker was niet leuk en we waren dan ook blij dat we in het hotel in Squaw Village aankwamen. Omdat ik was uitgenodigd voor het VIP-weekend was er een kamer voor ons geregeld in een hotel dat overspoeld werd door Spartans van over de hele wereld. Ik kon me inhouden om niet door de hal van het hotel naar onze kamer te stuiteren. Bij het zien van het bed merkten we hoe moe we waren en doken er maar snel in.
[heading size=4 style=underline]Dagje acclimatiseren[/heading]Na een hele goede nachtrust werden we wakker. Vandaag was het tijd om te ‘acclimatiseren’ (alsof één dag genoeg is met een lange vlucht in het lijf en de hoogte waarop we ons bevinden), mijn racepakket op te halen en te shoppen. Bij Spartan Race in de VS hebben ze namelijk veel andere dingen dan in Europa en helemaal met het WK! Gedurende de dag waren er diverse bijeenkomsten, briefings. etc. waar ik aan deelnam, terwijl vriendlief met de mediacrew een deel van het parcours te zien kreeg. ’s Avonds schoven we aan bij het VIP-diner met heel Spartan Race USA, Joe himself en heel veel Spartan Race Brand Ambassadors. Wat een eerste dag!
[heading size=4 style=underline]Raceday![/heading]Zaterdagochtend. Ik kan me in alle relaxtheid voorbereiden op de race. Totdat ik van buiten geschreeuw hoor. Heb ik nou de start gemist? Nope, het was niet de start. Wel iets wat de start zou kunnen verstoren… Een bruine beer die tussen het hotel en de start (en daar zat hemelsbreed welgeteld 50 meter tussen) door wandelde en op zoek was naar restjes voedsel. Door een hele menigte werd de beer uiteindelijk weg gejaagd en konden de elite heren van start. Vervolgens was het mijn beurt. De elite dames stroomden het startvak in. Het was nog ijzig koud en ik was blij met mijn thermo. Ik kon het begin van het parcours goed zien. Na de start gingen we direct rechtsaf een pad omhoog en begonnen direct aan de klim van de berg, waarvan de top boven de 2600m lag. Rustig aan was mijn strijdplan voor vandaag. En zo bevond ik me in de achterhoede, maar kon ik wel een constant tempo vasthouden, terwijl om me heen veel dames het tempo moesten laten gaan. Ik stoempte lekker door. Ik stoempte zo lekker dat ik binnen 2 kilometer al mijn te warme baselayer uit moest doen. Het zonnetje piepte boven de toppen uit en de temperatuur steeg al snel. Baselayer in een drybag in de rugzak en in t-shirt ging ik verder. Ik was nu al blij met de keuze voor een korte broek!
[heading size=4 style=underline]All the way up[/heading]De weg omhoog de berg op was voorzien van niet te veel obstakels. Met name de muurtjes en Under-Over-Through kwamen voorbij. Die halen vooral het al lage tempo nog een stukje verder omlaag, maar leveren geen problemen op. De eerste ‘uitdaging’ was de eerste van de twee (ja serieus.. twee bucket carries in deze race!) bucket carries. Alleen deze viel enorm mee vergeleken met mijn allereerste bucket carry tijdens het WK 2 jaar eerder. Deze carry kwam ik dus goed door en ik kwam in de buurt van een heel cluster aan obstakels.
Dit was namelijk ook het skilift station, waar het publiek makkelijk bij de obstakels kon komen om aan te moedigen. Twee jaar terug was het hier een ware graveyard… ik was benieuwd wat me nu te wachten stond. De Spear Throw en Atlas Stone kwam ik goed door, maar de Apehanger was een ander verhaal. Dit obstakel had ik nog niet eerder gedaan. Via een touw klim je omhoog naar monkeybars. Eigenlijk is dit een touwladder van ijzerdraad en staven, die schuin omhoog loopt. Bovenin gekomen moet je een flinke zwieper maken om de transfer te maken, voordat je weer naar beneden kan monkeybarren. Daar kwam ik dus net armlengte te kort… Ik probeerde me met een gecontroleerde val in het water te deponeren. Alleen zat ik in de meest rechterbaan en kwam ik met mijn been tegen de zijwand terecht wat een klap op de knie opleverde… shit! Neeeeee… Zou dit het einde zijn van mijn race? Van mijn hele WK avontuur in de VS en Canada? Ik kroop op de kant en wandelde even een stukje verder om te kijken wat mijn been deed. Het leek mee te vallen. Maar ik kon wel even 30 burpees weg tikken.
[heading size=4 style=underline]Graveyard[/heading]De graveyard was nog een fractie erger dan wat ik me er van kon herinneren… Barbed wire, trenches, barbed wire, de Dunk Wall (waarbij je kopje onder gaat onder een muurtje door), gevolgd door een Slippery Wall. Spekglad en ijskoud om vervolgens weer burpees te mogen doen bij de Olympus. Na een simpele Farmer’s Carry en een bijna onmogelijk hoge muur verliet ik deze area. Tijd om weer wat tempo te maken. Dacht ik.. De eerste van de twee Sandbag Carries. En wat een bitch was deze! Je moest twee zakken mee. Die waren op zich niet heel zwaar, maar wel onhandelbaar. Zo was het onmogelijk om ze allebei op je schouders te krijgen (elkaar helpen mag natuurlijk niet), dus lag er één in de nek en de ander hield ik in de hand. De route liep een paar 100 meter omhoog en weer terug. Terwijl ik op pad ging kwamen meiden me jankend tegemoet. Ok… dit is dus een pittige. Het kostte me aardig wat gripkracht, maar met een smile op de kop kon ik mijn zakken weer inleveren. Ik begreep eigenlijk niet waarom die meiden liepen te huilen. Op dat moment wist ik alleen nog niet dat dit de grootste slijtageslag van de dag was geweest… We zaten ondertussen ook op het hoogste punt van het parcours, ruim 2600m+. Na een kort stukje lopen kwam daar ook Bucket Carry 2.0. Hier hoefde je niet je eigen bucket vol te gooien, die waren namelijk al gevuld met een deksel erop. Het risico dat je hier dus grind zou verliezen was minimaal. Top! Met een waanzinnig uitzicht genoot ik van deze carry. Kun je je voorstellen! Ik en genieten van een Bucket in mijn armen! Het lijkt er op dat ik de gewraakte Bucket Carry niet meer zo verafschuw als ik eerder deed.
[heading size=4 style=underline]Team naked[/heading]Maar de top lag achter me, tijd om vaart te maken naar beneden! Via mooie single tracks slingerde ik de berg africhting het meer naast het skilift station. Mijn strategie van twee jaar terug hield ik nu ook aan. T-shirt uit en in de drybag en zwemmen maar. Het water was nog kouder dan ik me kon herinneren! Al wil je een temperatuur van 4 graden liefst ook vergeten… Ik kon als Hollander wel makkelijk veel mensen inhalen met mijn schoolslagje. Na het zwemmen zou ik me eerst een beetje droog lopen voordat ik mijn shirt weer aan deed. Dat shirt? Dat deed ik alleen helemaal niet meer aan! Ook al was het net boven de 10 graden, het zonnetje scheen prima en ik had een goede temperatuur. Ik vond het wel lekker zo en besloot, voor het allereerst in mijn leven, om team naked te blijven lopen.
Stiekem was ik achteraf blij dat er niet al te veel foto’s onderweg zijn gemaakt (en de foto die werge gemaakt is afgrijselijk… Let dus vooral op de prachtige achtergrond). Maar goed, ik liep lekker door, had nergens last van. Maar om me heen zag ik de één na de ander langs de kant staan met kramp of onderkoeling. Een meisje zat rillend op de grond verdwaasd voor zich uit te kijken. Niemand in haar buurt en de vrijwilligers die bij de muur 20 meter verderop stonden deden niets. Dit kon ik niet aanzien. Rugzak af en mijn thermoponcho eruit. Een nooddekentje, maar dan in de vorm van een poncho. Een medeloper hielp me om dat onding uit te vouwen en het meisje er in te proppen. Met een schop onder haar kont om vooral in beweging te blijven zette ook zij haar tocht voort.
[heading size=4 style=underline]And up again…[/heading]De weg naar beneden werd onderbroken door een Hercules Hoist, Monkeybars en de tweede Sandbag Carry. Hier kwam ik het in de zilveren poncho ingewikkelde meisje weer tegen, die me nog even een hele dikke knuffel gaf en me in een onbegrijpelijke taal bedankte. Denk ik. Na ja, haar gezicht zei genoeg! En ik was blij dat ze weer kleur op de wangen had en weer vrolijk rond huppelde.
De speaker bij de finish in Squaw Village was ondertussen al duidelijk te horen. Niet dat ik al bij de finish in de buurt was. Verre van. Ik schampte het finish terrein waar de Inverted Wall en de superleuke Bender stonden, voordat ik met een slinger de volgende berg op ging en voorlopig uit het zicht en gehoor van de finish was… En deze tweede klim… Die was zo mogelijk nog erger dan de eerste! In ieder geval steiler! Maar ik had een mantra in mijn kop. Tijdens de trainingen de afgelopen maanden weet ik tot wat mijn beentjes in staat zijn. Met de woorden van Huub ‘stamp die poten kapot’ stoempte ik mijn weg omhoog. Maar er leek geen end aan te komen en de helling werd steeds steiler! EIN-DE-LIJK was daar de top en gingen we zo mogelijk via een nog steiler pad weer naar beneden. De stenen gleden onder mijn voeten vandaan en sommige stukken moesten gewoon op de kont afgelegd worden.
[heading size=4 style=underline]Burpee paradise[/heading]Toen ik weer vaste grond onder de voeten had wilde ik aanzetten om weer te gaan rennen. Maar mijn benen waren aardig leeg. Het was nog ongeveer 5 kilometer tot de finish, maar ik was volledig door mijn energie heen. Zelfs gelletjes landden niet. De tweede Spear Throw miste ik helaas en ik had weer 30 burpees aan de broek. Ik merkte dat ik nu echt in mijn reserves zat. Unbroken zat er even niet in. Ik liep in een groepje meiden en de laatste paar kilometer kwamen we elkaar steeds weer tegen. Deze afdaling gebeurde dat ook. Alleen kwam dat nu omdat dan de ene en dan de andere weer ergens de bosjes in dook. Ik moest ook ongelooflijk nodig plassen dus deed mee met het verstoppertje spelen in de bosjes. De kilometers leken wel mijlen! Het ging naar mijn gevoel kruipend. En toch haalde ik nog steeds andere lopers in. Mijn duurvermogen is toch een voordeel als het aankomt op dit soort uitputtingstochten. Het laatste stuk liep vrij vlak richting het finish gebied, waar burpee paradise op me wachtte.
[heading size=4 style=underline]Compleet gesloopt[/heading]Ok, touwklimmen is een eitje, maar ik merkte dat door de eerste Sandbag Carry mijn grip een regelrechte ramp was! Ik voorzag een hel op de twister. Dit was een combi van twister – monkeybar – bel – twister – bel. Haalde je de tweede bel dan was je safe. Haalde je alleen de eerste bel, dan had je 30 burpees, maar haalde je de eerste bel niet, dan had je 60 burpees… Mijn grip was nergens te bekennen, die lag nog ergens op de berg. En deze twister werkt toch net even iets anders dan de Urban Sky’s Super Snake. Bij de transfer naar de volgende ging het mis en verloor ik mijn grip… Nooooooo 60 burpees! Daar was ik even zoet mee. Helemaal leeg vervolgde ik mijn weg het dorpje in. Het publiek stond rijen dik langs het parcours, de vlaggen wapperden vrolijk boven mijn hoofd. Het gewicht van de Hercules Hoist vormde geen probleem en daar stond ie dan… de Multirig. Het laatste obstakel van de race. Een onmogelijke opgave. Grip weg, focus weg en het balletje kon ik met geen mogelijkheid vast houden. Dus… voordat ik mocht finishen mocht ik nog 30 burpees doen. Maar ook de meiden met wie ik de laatste kilometers op was gelopen haalden de rig niet en kwamen naast me te liggen of lagen afgepeigerd op de grond. Ok, nog even alles eruit knallen en zien of ik nog een paar meiden hier achter me kan laten. Een beetje afzien kan ik wel dus deze 30 burpees gingen unbroken en ik liet in de laatste meters nog een paar meiden achter voordat ik uitgeput maar met een grijns van oor tot oor finishte. KAPOT! Ik ben nog nooit zo kapot gegaan tijdens een obstaclerace. Althans, in de zin van diep gaan. Meer dan tevreden kon ik deze race van de bucketlist strepen.
[heading size=4 style=underline]Tijd om te badderen[/heading]Ik kreeg de mooie finishermedaille omgehangen en zette koers naar het hotel voor een welverdiend bad. Hoe heerlijk is dat! Dat je binnen 10 minuten na je finish aan je herstelvoer zit terwijl het bad volloopt! Met herstelvoer doel ik niet alleen op allerhande shakes en sapjes en hapjes, maar ook op mijn zak pepernoten in pure chocola die ik precies voor DIT moment had meegenomen! Om nog niet te spreken van de m&m’s in waanzinnige smaken…
Al had ik na drie pepernoten al genoeg… Opgefrist en wel zette ik weer koers naar de finish om andere deelnemers aan te moedigen, lekker te beppen met Jan en alleman en vooral te genieten van de waanzinnige vibe die op het festivalterrein hing en selfies maken. Met het finishen van deze waanzinnige race kon mijn vakantie nu beginnen! Nog twee weken tot ik aan de start sta van het WK OCR in Canada.
Foto header: Harm Dommisse
Het filmpje is van Arnel Banawa, OCRtube.com