Trail des Fantomes #2
Nu ben ik wel gewend om een beetje in heuveltjes te lopen, maar ik wist vantevoren al dat Trail des Fantomes in geen enkel opzicht te vergelijken is met een heuveltraining in Amerongen. Man, dat is een understatement!
[heading size=4 style=underline]Holy sh*t[/heading]Gisteren postte ik het 1e deel van mijn trailavontuur. Na de noodzakelijke pre-start foto’s gemaakt te hebben verzamelde iedereen zich in het startvak. Onze groep van de 25 kilometer startte om 10 uur in oranje shirts. Eigenlijk geen 25 kilometer. Vlak voor de start hoorden we dat de route 26,7 kilometer was. Mooi, een paar kilometer gratis en voor niets! Welke Hollander houdt daar nu niet van?
Na de eerste 500m door de glooiende straten van La Roche gelopen te hebben verruilden we het asfalt voor grindpaden. We babbelden nog even met Nesrine en ook Maurice kwam langs zij. Nu ging het beginnen. Na een bocht wist ik het zeker. Het wàs begonnen. Een lange sliert van lopers ploeterden zich omhoog. Al snel werd het dribbeltempo verruild voor wandelen, maar dat was zo mogelijk nog zwaarder. De kuiten waren binnen 2 kilometer al verzuurd en dit was nog maar de 1e klim! Daar kwam nog bovenop dat ik door de verkoudheid geen lucht kreeg. Mijn neus zat dicht en ik had het benauwd. Tijdens het hardlopen zelf had ik daar niet veel last van, maar met het klimmen kreeg ik het spaansbenauwd. Shit… heb ik dat?
Met de gedachte what goes up must come down hield ik mezelf voor dat ik vast nog wel een keer lucht zou krijgen. Uiteindelijk werd de daling ingezet. De stukjes naar beneden hadden we alleen wel nodig om de verzuring uit de kuiten te lopen. Al snel begon het klimwerk namelijk weer. Tot nu toe liepen we over brede karrenpaden. Dat veranderde toen we met onze volgende klim bezig waren. Via single tracks slingerden we de heuvels op en klauterden we over rotsen. Wat was dit gaaf! Plotseling hield het klimmen op en stonden we bovenop de heuvel. Wat een mooi uitzicht hadden we! De meesten namen hier even de tijd om een foto te maken.
[heading size=4 style=underline]Op en heel snel neer[/heading]Via een steile daling, waarbij we meer glijdend dan lopend naar beneden gingen en Harm me een keer bij mijn Camelbak greep en voor een glijpartij naar beneden behoedde, kwamen we uit bij de Ourthe, waar we een stuk parallel aan liepen. De single track zat vol met boomwortels en rotsen. Hier belandden we in een file van trailwandelaars en stonden we regelmatig stil. Erg jammer. Tijd was vandaag van ondergeschikt belang, maar dit was toch wel heel jammer van het tempogemiddelde. ‘Gelukkig’ mochten we weer klimmen en werd het pad wat breder. Dit gaf ons de kans om de opstopping te passeren. Maar ook bij mij stond de rem er weer op bij het klimmen. Nu moesten ook de handen er aan te pas komen om hier en daar een boom vast te grijpen om me omhoog te trekken.
Na korte klimmetjes en dalingen naderden we het 1e verversingspost. Op mijn dwars liggende kromme teentje na deed alles het nog naar behoren. De verversingspost kwam als geroepen. Niet alleen om de teen te strekken. Cola, energydrank, water, snoepjes, gelletjes en repen: alles lag er voor wie er behoefte aan had. Dus na een paar glazen drinken en een toiletstop om onder andere mijn neus te legen konden we weer verder. We zaten nu op 13.5 kilometer en waren dus op de helft.
[heading size=4 style=underline]Plons en tik tik[/heading]Werkelijk geen meter in dit parcours was vlak! Zelfs de single tracks langs de Ourthe glooiden op en neer. En dan is daar plotseling de oversteek van de Ourthe. Wat kwam dat als een zegen zeg! Met de voetjes in het heerlijke koele water, wat een heerlijk gevoel. Stapje voor stapje glibberden we naar de overkant. Wel hilarisch om te zien dat een meisje op de rug werd genomen om geen natte voeten te krijgen. Die wist niet wat ze miste…
Na de doorgang werden we meteen verrast met weer een steile klim. Ik begon er al een beetje aan te wennen en had inmiddels ook door dat gewoon door dribbelen voor mij veel minder energie kostte dan te gaan wandelen. Dus met een mantra ‘tik tik tik tik tik’ voor iedere voetstap (dank aan Roberto, die ons tijdens heuveltraining altijd aanmoedigt met zijn ’tik tik tik tik’) hupste ik omhoog. Totdat ook dit te zwaar werd en er noodgedwongen tot wandelen over werd gegaan. Het klimmen begon steeds soepeler te gaan. Vervolgens hadden we een lange daling over goede paden. Met vriendlief sprak ik af hem bij de 2e verversingspost op te wachten, zodat ik mijn eigen tempo naar beneden kon. Dalen vind ik heerlijk. De zwaartekracht doet het werk en het enige wat ik zelf hoef te doen is grote passen te nemen en op de been te blijven. Het mantra dat ik van Esther Devilee had meegekregen: “TIL JE VOETEN OP!!!” was niet tegen dovemansoren gezegd, want de paden waren verraderlijk met veel uitstekende rotsen en boomwortels. Met deze snelheid haalde ik al snel veel lopers voor me in (met ondertussen in mijn hoofd ” til je voeten op, til je voeten op, til je voeten op’). Die mij weer inhaalden als ik stil stond voor en foto. Na 2 kilometer stevig doorgelopen te hebben arriveerde ik bij de verversingspost. Langs de kant stonden veel mensen aan te moedigen. Een meisje had een waterslang om je af te kunnen spoelen en ook hier weer een veelheid aan drankjes en voeding. Ik nam een paar glazen te drinken in afwachting van vriendlief en kon alles rustig gadeslaan. Iedere loper die langskwam werd met even groot enthousiasme ontvangen. Groot verschil met een ‘normale’ loopwedstrijd is dat tijdens een trail meer tijd genomen wordt om wat te eten en te drinken. Niemand scheurt langs de verversingspost om drinken mee te grissen, maar blijft even rustig staan én de bekertjes worden keurig in de emmer gedeponeerd.
[heading size=4 style=underline]Spieriet[/heading]Nadat Harm ook bij de verversingspost was spraken we af dat we in ons eigen tempo naar de finish zouden lopen. Door een pijnlijke teen had hij moeite met het dalen, terwijl ik daar juist veel winst boekte. En zo ging ik weer op pad. Vrolijk trippelde ik er weer van door, de bocht om. BAM. Berg. Tik tik tik tik tik deden mijn voetjes. Een fotograaf riep nog:” jaaaa dat’s de spieriet!” Ik zwaaide nog vrolijk naar hem en riep: “maar dit is toch fantastisch!! Tis zoooo mooooi!” Als ik mijn hoofd had opgetild en onder de klep van mijn pet had doorgekeken weet ik zeker dat ik die zin in had geslikt… Wat me nu wachtte was de steilste, ergste klim van de hele tocht! Na iedere bocht ging het zo mogelijk nòg steiler omhoog. Toch bleef ik lopers inhalen. Door me steeds op de loper voor me te richten ging de klim vlotter. En de kuiten leken de klimmetjes ook veel beter te verdragen dan in het begin. Vreemd genoeg kwam ik de laatste kilometers steeds een zelfde loper tegen. Een Spanjaard die ik al eerder tijdens een daling voorbij was gesneld en me een aanmoediging nariep, trippelde ik nu weer voorbij met een vrolijke ‘ola!’. Toen ik op een mooi punt een foto maakte kwam hij me weer voorbij. In een afdaling haalde ik hem op kruissnelheid weer in, waarop hij hard moest lachen.
Ik hoopte stiekem dat er in de laatste 4 kilometer geen klim meer zou zitten… Die laatste klim was zo zwaar! Als ik het routekaartje beter in mijn hoofd had zitten, was ik gerustgesteld geweest. Het ging nu alleen nog naar beneden. En hoe! De remmen gingen volledig los. Over paden met los grind, leistenen, door de weide of over zachte bosondergrond: er werd niet geremd. En dan is ineens het bordje ‘nog 1 km’ daar! Nog een laatste hele steile afdaling met haarspeldbochtjes. Steil in de zin van: als je nu op je kont gaat zitten, dan roetsj je zo naar beneden. Staand stond je zo ongeveer plat tegen de helling aan. Hier kwam ik weer in een opstopping terecht, omdat de voorste van de sliert niet snel durfde af te dalen. Dan kun je er achter blijven plakken, maar je kunt ook even in een binnenbocht van een haarspeld een stukje naar beneden glijden en voor de opstopping weer het pad op komen op vervolgens vol gas verder naar beneden te roetsjen. Op de zachte bosgrond kreeg ik nu echt de smaak te pakken. Misschien als ik wat helderder was geweest, dat ik me toch even achter de oren had gekrabt… Achteraf gezien nam ik toch aardig wat risico (sorry mams!). Onderaan de heuvel plonsden we de Ourthe nogmaals in en staken over naar de camping. Een groot publiek stond daar te supporteren. Vooral de dames kregen van een paar andere dames (volgens mij ook deelnemers die al waren gefinished) fantastische aanmoedigingen. Thanks ladies! Nu was het enkel nog een paar 10o meter over het vlakke asfalt en plaveisel (dat voelt raar!) over de camping en door het park. Een haakse bocht en daar stond de finishboog. Ik kwam vlak onder de 4 uur over de finish. Zelf had ik ook de tijd bij me en klokte netto 3.28 uur. Ik werd opgevangen door Alwin, Rik, Ilonka, Nesrine, Yvonne en wie nog meer die ik door het snot in de ogen (letterlijk) niet meer zag.
[heading size=4 style=underline]Pppfffffffff….[/heading]Pjoe, ik voelde het wel. Ik was even helemaal leeg. Mijn onderrug (die ik al vanaf halverwege voelde) en mijn kuiten, bips en bovenbenen (door het klimmen en snelle afdalen) waren ongelooflijk zuur. Maar ook hier kon je bijtanken. Met drankjes, cake, fruit en pringles konden de eerste behoeftes bevredigd worden. De organisatie en verzorging tijdens deze trail was uitmuntend! Vooraf hadden we veel informatie gekregen en verdwalen was bijna onmogelijk. De verzorgingsposten waren perfect en overcompleet ingericht. Tel daar de gemoedelijke sfeer bij op en je hebt een fantastisch evenement!
Met een berg pringles in de hand ben ik bij de finish gaan staan om Harm binnen te halen. Met zijn teen, die ondertussen blauw was, kwam hij een kwartiertje na mij binnen. Toen was het tijd waar we heel erg naar uit hadden gekeken. Een stoel onder de kont en relaxen. Had ik nog gedroomd over heerlijke Belgische biertjes, maar ik was zo leeg dat ik het bij een pilsje (en 3 plakken cake) hield. We zaten er heerlijk met een goed uitzicht op de finish konden we Vanessa, Esther en Carlo ook binnen halen. De klok tikte al richting etenstijd en met een opgedroogde zweetlaag van heb ik jou daar vertrokken we richting La Roche om even wat te eten en vervolgens richting ons huisje te gaan om te douchen en een goed maaltijd voor te bereiden. Alledrie waren we leeg, leeg, nog leger! Hadden we in eerste instantie nog grote plannen om ’s avonds nog lekker te feesten in La Roche, niemand had daar nog de puf voor. Gelukkig hadden we onze koelkast al met herstelbier gevuld. En zo lagen we na een korte avond vroeger op bed dan we eigenlijk gepland hadden. Maar met een ongelooflijk blij en euforische gevoel.
[heading size=4 style=underline]To lift or not to lift…[/heading]Dat gevoel was de volgende dag iets minder toen ik probeerde mijn bed uit te springen, zoals ik normaal gesproken ’s ochtends doe… Ik was stijf! Ongelooflijk! De trap leek nu wel de Mount Everest en nu was ik heel blij met de lift. Dwars door de vloer begaf ik me omhoog.
Na het ontbijt en de boel bij elkaar gesprokkeld te hebben namen we afscheid van de verhuurders en deden we waar we gister geen puf meer voor hadden. Bij Brasserie Du Bocq bezochten we de brouwerij en genoten van een heerlijk Belgisch biertje. Daarna was het tijd om echt huiswaarts te keren. Wat een fantastisch weekend was dit. Mijn 1e trail zal ik nooit vergeten. Door de verkoudheid had ik het vooral de 1e helft behoorlijk zwaarder en was mijn tijd niet wat ik had gehoopt. Volgend jaar beter! Want dat ik hier volgend jaar weer sta, is zeker!
2 reacties
Yvonne
Leuk verslag van een geweldige trail én goed gelopen zeg! Mooie tijd hoor op zo’n lastig parcours. Als alles goed gaat ben ik volgend jaar ook weer van de partij! Tot dan 🙂
Andrea
Jaaa leuk! Dan de 25 km? Volgend jaar moet ik wel meer omvang in de benen hebben hoor. Het was nu kantje boord…