Trail des Fantomes 2015
Zaterdag kon je al lezen hoe de eerste dag en nacht in de Ardennen me waren vergaan in onze Wallonische villa. Maar er gebeurde nog veel meer dat weekend. Er werden overvloedig veel koolhydraten gestapeld, maakte ik kennis met nog meer Wallonische (on)gemakken, voerde gezelligheid de boventoon, lagen we daardoor eigenlijk iedere avond veel te laat op bed en o ja, er werd ook nog een beetje hard gelopen….
[heading size=4 style=underline]Carbloading[/heading]Na een goed ontbijt splitsten we ons even op. Samen met vriendlief, Jan Maarten en Ludy toog ik naar Luxemburg (dat klinkt verder dan het was) om boodschappen te doen in een groot winkelcentrum met iets meer keuze dan in de lokale supermarkt, die ook al knettervroeg dicht was omdat het een Belgische feestdag was. De lunch bestond uit een mega stokbrood belegd met megaveel lekkers gevolgd door een zo mogelijk nog lekkerder ijsje. BAM! Koolhydraten stapelen noem ik dat. Na de boodschappen reden we direct door naar La-Roche-En-Ardenne om onze startnummers voor de Trail des Fantomes op te halen, waar we ook meteen de eerste bekende medelopers tegen kwamen.
[heading size=4 style=underline]More carbs![/heading]Terug in ons vakantieverblijf was de rest ondertussen gearriveerd en na ons allemaal gesetteled en de bedjes opgemaakt te hebben, startte de kookploeg met het koken van de pastamaaltijd. In een Wallonische keuken met Wallonische inductieplaat kost dat alleen heel veel tijd… Uiteindelijk zaten we aan tafel met een paar pannen pasta genoeg voor een weeshuis! Uitbuiken werd gedaan met een potje koeienkoppen, of take 5, of hoe heet het en veel te laat dook ik mijn bedje in. Gelukkig hoefde ik niet zoals Jonathan voor dag en dauw er uit om de 53 kilometer te lopen! Ik mocht op een schappelijke 8 uur uit mijn nest. Ontbijt er in, tig keer naar de wc, spulletjes bij elkaar rapen en met de andere 31 kilometer lopers reden we richting de start. De auto kon ik nog op een schappelijke plek parkeren en met de nodige babbels met bekenden was het al snel tijd om te starten.
[heading size=4 style=underline]Let’s trail![/heading]Samen met Nienke, Elsa en Alexander ging ik van start. Ons avontuur van 31 kilometer was begonnen. Direct liep het parcours omhoog, zoals andere jaren ook het geval was. De eerste klim zette pas echt in nadat we het asfalt verruilden voor de onverharde en modderige Ardense ondergrond. Het eerste waterstroompje werd niet via de palet genomen (hallo het is trailrunning daar hoort water bij!), maar klatsboem dwars door het water. Dat ik nu natte voeten had interesseerde me niet. Ik krijg niet snel last van blaren en eigenlijk was het wel lekker koel! Mijn hartslag was hoog, te hoog. Ik heb daar in de eerste kilometer altijd last van bij Fantomes lijkt het wel. Wetende dat ik pas later in mijn dieselroutine kom nam ik iets gas terug terwijl Elsa en Alexander doorgingen. Samen met Nienke vond ik een fijn tempo en we besloten samen op te lopen. Omdat Nienke nog op een schema van de fysio liep, zouden we om de 10 minuten een stukje wandelen. Dat kwam precies mooi uit met de klim die we net achter de rug hadden en die voor ons lag.
[heading size=4 style=underline]Picknick[/heading]Eindelijk kwam ik in een lekker ritme. Dit kon ik nog wel even volhouden. De steile stukken omhoog werden gewandeld en we rolden vervolgens op een heerlijk tempo naar beneden. Bij 8 kilometer hadden we onze eerste verzorgingspost: winegums, chips, fruit, cola, water, energiedrank, de keuze was enorm.
Dus met de mond nog vol chips en een hand winegums zetten we onze tocht weer voort. Toch begon ik tijdens het klimmen die hamstring weer te voelen. Op een te mooi uitzichtpunt (fotoooo!) waar een bankje stond, trok ik de hamstringkous aan, die ik mee had genomen. Dat gaf direct verlichting! En zo konden we weer lekker verder. Het volgende deel van de route was prachtig met mooie kortere klimmen, steile afdalingen waarbij we op de kont gierend van het lachen naar beneden gleden (wacht effe, effe filmen) en fantastische single tracks vlak langs de Ourthe. Om bij de volgende verzorgingspost te komen moesten we nog even een pittige klim domineren om ons vervolgens weer vol te kunnen stouwen met cola, snoepjes en chips.
[heading size=4 style=underline]Al halverwege?[/heading]We hadden 18 kilometer afgelegd en ik had niet het idee dat we al over de helft waren. Voor mijn gevoel waren we pas net gestart en de benen voelden prima! In goed gezelschap vliegt de tijd voorbij. Er stonden nu nog twee zware klimmen tussen ons en de finish. Waar ik de eerste klim kapot ging door de hoge hartslag en de kuiten die ontploften leek ik eindelijk mijn mojo gevonden te hebben. In een vlot wandeltempo kachelden we omhoog, genietend van de uitzichten over de dalen en de Ourthe, onderzochten een of ander maf muurwerk en ontdekken dat er een gouden geit rond moet lopen die zich alleen op kerstavond laat vangen, maakten een complete fotoreportage op de mooiste uitzichtpunten die we tegen kwamen en geleden weer op de bips van de hellingen af.
Dit keer ook met een ‘au!’ want er lag een rotsje precies op mijn glijroute met als gevolg een beurs stuitje. Na een stukje langs de Ourthe opgelopen te hebben kwam daar eindelijk de doorsteek. Heerlijk door het verkoelende water plenzen om vervolgens nog wat te slingeren langs de rivier.
De Ourthe lieten we vervolgens achter ons en we trokken door de bossen en velden en kwamen vlak langs onze vakantie villa. Het leek wel of onze kaak- en lachspieren het zwaarder te verduren hadden dan de benen. Een lange afdaling verleidde ons tot een snelle afdaling, maar helaas begon de knie van Nienke hierbij te protesteren. Wandelend legden we nog een 100m af naar de laatste verzorgingspost die voor ons opdoemde. Dit keer naast al die lekkernijen, chocoladecake en Pim’s ook een horde aan wespen…
[heading size=4 style=underline]De muur…[/heading]De bocht om en daar stond dan de Mur de Maboge op ons te wachten. Hoe steil en lang deze ook is, ik vind dit de minst zware klim van allemaal! Alsof ik eindelijk warm gedraaid ben. Of wetende dat na deze klim de meest waanzinnige kilometerslange afdaling volgt. Als kers op de slagroom. Nienke en ik klommen samen omhoog waarna we elkaar een knuffel gaven. Nienke zou wandelend verder gaan en ik ging even gas geven. Eerst even de benen wat lucht geven om die muur er uit te schudden om vervolgens langs de velden, over leisteen en keien volle vaart naar beneden te denderen. Enig nadeel was de staart van de 20 kilometer lopers waar ik tussen terecht kwam die een aanzienlijk lager tempo had, waardoor ik slingerend tussen de lopers door moest. En in eens zag ik daar Alexander lopen. Even een babbel uitwisselen en ‘zie je zo’, voordat de snelheid me weer te pakken kreeg. Maar ook iets ander kreeg me te pakken. Mijn spiertjes aan de binnenkant van de bovenbenen begonnen een beetje te protesteren. Als ik nu vol in de rem zou gaan zou de kramp er in vliegen. Als ik nog meer zou aanzetten zou de kramp er ook in vliegen. Ik had maar één optie en dat was in dit moordende tempo door raggen. De laatste steile afdaling naar de Ourthe nam ik maar even heel voorzichtig. Kon ook niet anders, want ik liep in een file. De doorsteek door de Ourthe was heerlijk, maar er uit klimmen niet… Spontaan schoot de kramp in mijn rechterbeen. Gelukkig stond daar André, samen met Wil (geloof ik), die mijn los schudden en ik kon weer lekker vlot door richting de finish. Elsa lag langs de route in het gras en na de finish vloog ik bijna recht in de armen van vriendlief! Even een berg voer halen bij de finishpost en we voegden ons bij Elsa.
[heading size=4 style=underline]Hond[/heading]Erlinde was ook binnen en gezamenlijk moedigden we de binnenkomende lopers aan. Ondertussen ik aan mijn rijstpapje (gatver) toen er een hond aankwam en besloot dat ze mijn vriendje wilde zijn. Dat beest is dus gedurende 2 uur niet meer van onze zijde geweken! Geen idee wie het baasje was, maar schijnbaar vermaakte ze zich wel. Alexander kwam binnen (he een nieuw vriendje), Jonathan kwam binnen (he een nieuw vriendje), Nienke kwam binnen (he een nieuw vriendje), Jan Maarten kwam binnen (he een nieuw vriendje), Sanne en Sjoerd (he wel twee nieuwe vriendjes), Lennart, onze Xtrailsvriend en Ludy (allemaal nieuwe vriendjes!!).
Ook toen we besloten om te gaan eten/naar het huisje te gaan om op te frissen; hond volgde ons trouw. Bij de auto trok ze toch de kant van Lennard, die de auto nog veel verder had staan. Lennard kwam met auto maar zonder hond terug. Tot even later hond weer aan kwam trippelen, helemaal blij ons gevonden te hebben… Lopend zouden we in het dorp wat gaan eten en o wat was ik blij (of wat was hond blij) dat uiteindelijk baasje riep. Hehe, eindelijk van hond verlost en wij konden met gerust hart onze tekorten aan gaan vullen.
[heading size=4 style=underline]Wie wint?[/heading]Wat een geweldige dag. Sport-events heeft weer alle verwachtingen overtroffen en een fantastishe Trail des Fantomes neer gezet. Hierbij wil ik speciaal de vrijwilligers bij de verzorgingsposten bedanken voor al hun goede zorgen en gezelligheid. Daarnaast wil ik de opruimers een hart onder de riem steken. Ooit. OOIT zullen de wannabe-trailrunners gaan begrijpen dat je afval gewoon meeneemt en bij een verzorgingspost weggooit, in plaats van in de natuur. Het lijkt wel dat iedere trail meer aso’s trekt. Blijf de volgende keer alstublieft thuis! Scheelt de opruimers een hernia van al jullie afval meezeulen.
Maar helemaal wil ik mijn Wallonische villa genootjes Harm, Sanne, Sjoerd, Elsa, Nienke, Erlinde, Ludy, Jan Maarten, Alexander en Jonathan enorm bedanken voor een epic weekend in een idioot maf huisje. Een supermeute met het hart op de juiste plek. Alleen kunnen we niet zingen… En thanks Lennard voor het zoek maken van de hond. Tijdelijk…
Foto’s: TrailrunPics, Yoshi Monbailliu, Nienke van Dijk
3 reacties
Margot
Oooooh wat zalig! Hij staat ook op mijn verlanglijstje… Maar eerst eens zien hoe mijn eerste trail run (21k) in de vlaamse ardennen zondag verloopt!
Ik zie wel wat op om door beken of water te gaan… Ik loop namelijk wel heel gemakkelijk blaren en dan zijn natte voeten niet echt een aanrader. Maar om nu zakjes mee te gaan nemen of schoenen af en aan te doen… Daar heb ik ook geen zin in 😉
Andrea
Wat leuk! Heel veel plezier en genieten he! Je kunt ook altijd nog je schoenen uit doen en een handdoekje meenemen, maar dat kost wel wat tijd en ik denk dat je wel even gek aangekeken wordt 😀
Pingback: