Trifectaweekend Krynica – Beast
Even op en neer naar Polen om een Spartan Race te lopen. Nou ja, drie races eigenlijk. Sommige mensen zouden denken dat ik gek ben.
[heading size=4 style=underline]Op naar Polen[/heading]Maar gelukkig was ik niet de enige, want met een groep van 9 Nederlanders en twee Engelsen hadden we een hotelletje geboekt in Krynica Zdröj. De reis vrijdag verliep, op een bandenwissel van het vliegtuig na, best wel soepel. Auto ophalen en hoppa een ritje op vrijdagmiddag naar de bergen. Dat ze in Polen ook een vrijmibo kennen dat werd ons duidelijk. Het ene na het andere ongeluk op de weg. Na een flinke rit kwamen we eindelijk aan bij het hotel.
Een groen hotel… Nadat we ons hadden gesetteld zochten we eten. Dat werd een kennismaking met de Poolse keuken die zijn weerga niet kent! De hele nacht last van mijn buik gehad! Top…
[heading size=4 style=underline]Een wonder![/heading]Zaterdagochtend stond de wekker vroeg. Ik had er geen vertrouwen in dat alles met mijn startnummer nu goed geregeld was. Vanuit Nederland had ik al weken lang een maillijn open met de helpdesk om de nummers van Susanne op mijn naam te kunnen zetten. Maar schijnbaar is Engels heel lastig… Wonder boven wonder stond de Beast deze morgen op mijn naam! De start was met de open heat om 9.45 uur. Laat voor mijn doen. Zeker met het oog op de temperatuur van vandaag die boven de 25 graden uit zou gaan kruipen. Tactiek van de dag: elite starten scheelt 1,5 uur in tijd en dus hitte.
[heading size=4 style=underline]Reset the brain[/heading]Wij werden om 8.15 uur weg geschoten. Door een muur van rook ging het direct een stukje bergopwaarts, steil naar beneden naar de over-under-through en daarna ging het omhoog. En omhoog. Nog verder omhoog. Djeez, komt er nog een einde aan? Ja na 5 kilometer omhoog ploeteren met pijn in de rug (hiephoi) stond ik eindelijk op iets wat ‘vlak’ leek. Al dik een uur onderweg met nog veel geklauter in het vooruitzicht. Die rug was ronduit irritant, maar een logische reactie op mijn andere trainingsmethodiek van Huub. Het lichaam is gereset en moet nu van voren af aan leren te bewegen en alle functies te gebruiken. Aangezien die rug dus schijnbaar jaren niets gedaan heeft, werd ie nu aan het werk gezet… Maar het eerste uur was tekenend voor de Beast. Ik vond het parcours vrij saai. We liepen door de bossen, hadden geen uitzichten en vooral erg weinig obstakels.
[heading size=4 style=underline]Niet mijn race…[/heading]Eindelijk was daar ‘mijn’ pad. Een afdaling van zo’n 1,5 kilometer, met tussendoor even een stop op de slackline (die ik wonder boven wonder haalde woohoooo geen burpees!).
Volle vaart denderde ik naar beneden, heerlijk! Alleen is zo’n afdaling altijd te kort. Omhoog en weer naar benee, een netje hier en een zeurende rug daar. Tot we bij een laagstaand riviertje uitkwamen. Dit riviertje zou de hell van het weekend worden. Er leek geen einde aan te komen. Terwijl de Hongaren en Polen over water leken te lopen en me aan alle kanten voorbij liepen, leek het wel of ik bij iedere stap mijn voet op een gladde steen wist te zetten om vervolgens weg te glijden. Met maaiende armen en gevloek ploeterde ik door die sloot.
Bij de venue uitgekomen stonden ons muurtjes, de balancebeam en monkeybars te wachten. Verdomme, glij ik van die steigerpijp af die nat is! 30 burpees aan mijn broek! En daarna een nog erger stuk sloot. Hier leken de stenen nog wel gladder en verraderlijker. Ruim een kilometer vloekte ik de boel bij elkaar. Zó blij dat ik uiteindelijk weer vaste grond onder de voeten had! Twee schuine muren kondigden de volgende klim aan. Dit keer met meer uitzicht, want deze ging over een skipiste heen. Het zonnetje scheen al aardig fel en ik was blij dat ik mijn Camelbag mee had.
[heading size=4 style=underline]Burpee paradise[/heading]We kwamen na een welkome drankpost weer bij een cluster obstakels. Speerwerpen… jippie, weer mis. Daar lag ik dan voor de tweede keer 30 burpees te doen. Vervolgens barbed wire, die erg laag hing, de hercules hoist en touwklimmen. Dat touwklimmen vanuit het water vind ik altijd wel een dingetje. Zeker als er iemand voor je neus aan de handen naar beneden roetsjt en met een grote plons in het water landt. Gelukkig kan ik een beetje voetklem, dus zwoegde ik me een weg naar boven in het natte touw. Na deze obstakels volgde de langste en steilste klim van de dag. Dacht ik dat de eerste klim vlak na de start al erg was! Ook mijn rug was verre van blij. In drie kilometer stegen we 400m.. Er leek geen einde aan te komen. Met mijn kop die al op onweer stond doordat ik er vandaag totaal geen tempo in had, was dit een mentale marelgang. Totdat ik de bosjes uit liep en ineens midden op een skipiste stond met een fantastisch uitzicht het dal in. Hier stond ook een drankpost en veel Spartans zaten in het gras te genieten van het uitzicht. Ik plofte neer. Dit was toch wel even genieten! Kon ik die kop nu ook even de goede kant op zetten?
[heading size=4 style=underline]Koppie de goede kant op[/heading]Ik hoorde twee vrouwen naast me Nederlands praten en ze bleken hun zoons in het vizier te hebben. Ik raakte met ze aan de praat en besloot met Tom en Roy samen verder te lopen. Ik was het alleen ploeteren met mijn kop op standje ‘niet goed’ zat. Ik had afleiding nodig. En die kreeg ik in het fijne gezelschap van deze twee heren.
Over het grote A-frame kon vervolgens de afdaling ingezet worden. Maar eerst hadden we de Olympos te overwinnen. In Duisburg stond deze als demo, maar ik had hem nog niet eerder in een race meegemaakt. Mijn tactiek was met de knieën tegen het board en de kettingen te gebruiken.
Met pijn in de klauwtjes haalde ik de bel! Een ander obstakel dat enigszins nieuw was, was met een elastiek om de benen een mini parcoursje afleggen. Alleen dit keer niet hoppend over balken, maar moesten er muren genomen worden! Leverde hilarische situaties op. En we huppelden weer verder naar beneden. De kop stond weer de goede kant op en daar was ik blij mee. Wat een beetje afleiding in de vorm van leuke gesprekken met tot dan toe nog onbekenden voor ommekeer kunnen brengen!
[heading size=4 style=underline]Load carry[/heading]Huppelend ging het door het bos, de afdaling voelde heerlijk! Ik verwachtte alleen nog wel een venijnig staartje ergens. We hadden er 18 kilometer op zitten en nog geen load carry gehad. Met mijn rug was de bucket brigade nu echt mijn grootste nachtmerrie. Na wat geslinger door de bosjes kwamen we weer op de piste. Eerst moest er een slee met een zandzak verplaatst worden. Dat betekende voor mij één hele harde ruk, waardoor de slee naar mij toegleed de heuvel af en ik dit obstakel ook weer af kon strepen. Uit mijn ooghoeken zag ik waar ik al bang voor was… een load carry de skipiste op. Honderden meters omhoog. Maarrrrrr… met een zandzak en niet met een bucket! Dat scheelt, want de zandzak kan in de nek. Daar gingen we dan. Gestaag, stapje voor stapje omhoog. Zodra de kuiten in de kramp schoten draaide ik me 180 graden om en liep een stukje achteruit. Groot voordeel: een prachtig uitzicht over het dal! Het duurde een eeuwigheid om boven te komen en ik moest de zak een keer neerleggen, maar uiteindelijk kon ik naar beneden en viel deze loadcarry me 100% mee!
[heading size=4 style=underline]De finish[/heading]Ook Tom volgde snel, maar we moesten een flinke tijd wachten op Roy. In de tussentijd besloot ik te picknicken. Ik plofte in het gras met mijn Cliffbar en bekeek iedereen die om ons heen zwoegde en die de weg voortzette richting de Multirug. Na een half uur pauze was ook Roy weer terecht. Ik had weer genoeg energie in mijn donder om nog wat kilometers te verstouwen. Wat ik alleen niet wist, was dat we nog een paar 100m van de finish verwijderd waren. Maar daarvoor moesten we eerst door de multirig. Enteren via een steigerpijp, drie ringen en twee korte touwtjes. Korte touwtjes… mijn hel!! Met moeite kon ik blijven hangen en tikte de bel aan. Pffff… geen burpees hier! Op weg naar beneden volgden nog een muurtje en een klein A-frame om vervolgens over een rookwolkje te springen voor de finish.
We did it! In een waardeloze tijd, dat wel. Maar belangrijker vond ik dat ik tijdens de race de kop weer op standje positief kreeg en heel ben gebleven. Morgen namelijk nog een dag…
[heading size=4 style=underline]Rustaaaaag![/heading]De zon brandde ondertussen genadeloos en we verzamelden in de schaduw. Druppelsgewijs kwamen ook de andere Nederlanders uit de latere startvakken binnen. Iedereen binnen, iedereen een medaille en iedereen happy. Tijd voor food! Daarvoor maakten we weer kennis met een andere Poolse keuken, waar ik fried dumplings at. Na eerst 1,5 uur te hebben gewacht op ons eten… In plaats van een lekker ontspannen avondje op de hotelkamer en wat werk verzetten, dook ik bij terugkomst direct onder de wol. Op naar de Super en Sprint.