Trifectaweekend Oberndorf/Tirol – Beast

September is een rare maand. Voor mij dan. Hij zit vol met races, in het buitenland nog wel. Veel reizen dus. Niet dat ik dat erg vind hoor. Maar met werken tussendoor is dat best wel pittig! Mijn was heeft nauwelijks de kans te drogen!

[heading size=4 style=underline]New goals[/heading]Eerste stop: Oberndorf in Tirol, voor weer een Trifectaweekend. Mijn tweede dit jaar! Terwijl ik terugdenk aan Krynica word ik wel een beetje zenuwachtig. Dat weekend verliep niet heel soepel. In de tussentijd ben ik hard aan het trainen geslagen bij Huub en kreeg ik in de Ardennen een onverwachtse heerlijke 33 kilometer onder de voeten door. Ik merk vooruitgang, maar ben er nog lang niet. Daarom staat de prestatie deze maand absoluut niet voorop, maar wel het genieten van de races en het heel blijven. Laten we het zo zeggen: mijn belastbaarheid wordt flink uitgedaagd! Met als kick-off het Trifectaweekend in Oberndorf in Tirol. Een Beast, Super en Sprint. Totaal minstens 40 kilometer om het over de hoogtemeters nog niet te hebben.

[heading size=4 style=underline]Beetje pech[/heading]Vrijdagochtend vertrokken vriendlief en ik vroeg naar Weeze, waar we op een haast leeg vliegveld in het vliegtuig naar München stapten. Een vertraging van een half uurtje en een goede vlucht later stonden we in München. En hier stonden we nog wel even. Denk je snel te huurauto op te halen, maar toen we weg wilden rijden kregen we de melding op het dashboard dat de bandenspanning niet in orde was. Toedeledokie, daar gaan we niet mee op pad. Volgende auto: was in gerookt. Dank je de koekoek! Ondertussen twee uur, een flinke irritatie en een upgrade verder konden we eindelijk de weg op. In een BMW cabrio. Het reed redelijk door, met hier en daar wat files vanwege wegwerkzaamheden, maar de grote ellende begon ongeveer 30 kilometer voor ons eindpunt. Gelukkig scheen de zon en kon het dak open. Want die 1,5-2 uur stil staan was dodelijk saai. Maar in de cabrio met prachtig zicht op de bergen was het nog best uit te houden. Rond een uurtje of 17 kwamen we eindelijk op het Spartan terrein aan.
Daar was mijn startpakket voor zaterdag snel opgehaald en vermaakten we ons nog even op het terrein, voordat we naar ons appartement in Kitzbühel reden.

[heading size=4 style=underline]Spartan BA benefits[/heading]Wat een appartement! Best groot en dat uitzicht op de Hahnenkamm, de bergrug verderop, is waanzinnig mooi.
Na een goede maaltijd was het tijd om op tijd naar bed te gaan. We moesten er namelijk vroeg uit. Te vroeg naar mijn zin, toen de wekker ging. Maar dit keer kon ik me daar heel snel overheen zetten en sprong ik uit bed. Ik heb er gewoon zin in! Dat komt denk ik ook doordat mijn doel dit weekend is om alle afstanden uit te lopen en volop te genieten. Klassering doet er niet toe, maar omdat ik verwacht best wat tijd nodig te hebben met de Beast, start ik op deze afstand in de competitive heat. Dat geeft me net ietsje meer tijd, want direct daarna moet ik nog een Sprint lopen. Als Spartan Brand Ambassador mag ik achter de schermen komen en zo had ik al snel een plekje gevonden in de mediatent en kreeg vriendlief hier zijn accreditatie voor fotografie. Snel nog even de laatste dingen in orde maken en ik kon het startvak in.

[heading size=4 style=underline]Raw[/heading]Net als vorig jaar deden we eerst de ene zijde van het dal aan, waar de steengroeve vorig jaar al een enorme indruk op me maakte. Na geslinger door de bosjes steek je dan het dal door om vervolgens de berg op te gaan en door te stijgen tot ergens helemaal bovenop de berg. Vervolgens weer naar beneden, wat geslinger door het dal en dan de finish.
Zo, de Beast in een nutshell. Totale lengte is zo’n 27 kilometer met 1400 hoogtemeters. Ondertussen was het startschot al gegaan en plonzen we door een trench het parcours op. Direct natte voeten dus, al maakt mij dat niet echt uit. Het weer is in ieder geval prima! Via een pad omhoog komen we in de groeve waar we de eerste obstakels tegenkomen en niet veel later heb ik niet alleen natte schoenen, maar een heel nat pak omdat we een stukje moesten zwemmen.
De bucket carry kwam aan de beurt en ik zag hier vooraf als een berg tegenop, maar hij was te doen al moest ik hem een paar keer neer zetten. We klommen de steengroeve verder uit, liepen met Atlas stones en omdat bij de Hercules Hoist alle dames banden bezet waren, vroeg ik of ik een herenband mocht proberen. Ja hoor, ga je gang. Ik moest er met mijn volle gewicht in gaan hangen, maar met de aanmoedigingen van de vrijwilligers en de meiden die al moeite hadden met de eigen band kreeg ik hem de lucht in! Yes! Ook bij de banden slepen pakte ik de herenband, veel leuker een beetje weerstand!

[heading size=4 style=underline]*** mud![/heading]We verlieten de groeve en hadden via het pad er boven een prachtig uitzicht over de groeve en alle Spartans die daar beneden ploeterden. Waar ik vorig jaar op dit stuk nog stuk ging op het speerwerpen, stond nu de Castle wall. Een soort van boulderen en alhoewel ik dat al een tijdje te weinig heb gedaan, ging het me prima af. Nu was het tijd voor een afdaling richting het bos. Een flink stuk waar ik lekker door kon lopen, afgewisseld met een klimpartij over de steigerstellage over de weg, een set burpees op de evenwichtspaaltjes, wat gesleep met een band in de kniediepe modder en over een cargo net heen.
Vorig jaar was dit deel van het bos mijn hel. Door de glibberige modder ontwrichtte mijn enkel om de haverklap en ook nu had ik er een hard hoofd in. Zeker toen we ook nog eens met een ketting om de nek door de drek moesten! Moet je niet met je voet achter een boomstronk onder de modder blijven steken en bijna flat face in de modder verdwijnen!

[heading size=4 style=underline]Sky high[/heading]Die modder was ik nu wel zat, gelukkig kwam de afdaling richting het dal in zicht, waar ik weer lekker meters kon maken. De beentjes voelden goed! De voeten zaten er ook nog goed aan en de slackline haalde ik dit keer! Yes! Via de rivier stak ik over naar de overkant om daar vervolgens in het afwateringssysteem te verdwijnen. Vorig jaar was dit deel nog spekglad, maar nu lukte het me om zelfs te rennen! Zo gaan de meters nog sneller! Ik ploeterde voort, het liep licht omhoog om uiteindelijk in het riviertje te komen waar ik via etages de ‘waterval’ (stroompje in dit geval) beklom. Nu ging het feest beginnen. Eén lange rechte klim omhoog, die ik in mijn hoofd in etappes op knipte. Na het riviertje kwam een stuk door het bos, gevolgd door de skipiste en dan was ik boven. Alsof het niets is. Bij iedere stap verder omhoog werd het uitzicht over het dal mooier. Ik ging niet snel, maar ik kon wel in beweging blijven en mijn rug deed prima mee. Tussendoor mocht ik nog even 30 burpees bij het speerwerpen doen, waarna ik een stuk omhoog moest tijgeren. De top kwam dichterbij en met een pannenkoek in de nek klom ik het laatste stuk omhoog, waar ineens een opstopping was. Aha, een code om te onthouden.

[heading size=4 style=underline]Stronger together[/heading]Terwijl ik daar zat te denken kwam ik Denny en Ollie tegen. Eerstgenoemde is mijn collega uit Duitsland, die samen met een vriend liep. En zo besloten we om gezamenlijk op te lopen, wel zo gezellig. Dacht ik de top gehad te hebben, na een afdaling en een bocht mochten we nog verder omhoog! Maar uiteindelijk wordt de afdaling ingezet.
En die is hier en daar best steil. Vorig jaar ging ik hier nog volle bak naar beneden, maar met het oog op nog een start vanmiddag en de Super morgen wil ik mijn benen een beetje sparen. Ondertussen hebben we de grootste lol, terwijl ik in de touwen hang te zwaaien en beide heren burpees aan hun broek hebben. De tijd en kilometers vliegen voorbij en voor we er erg in hebben zitten we al weer in het afwaterskanaal richting het dal. Daar wacht ons de bender. Een gek ding die ik nog niet eerder gedaan heb, maar nu al een favoriet is. En terwijl de heren weer burpees liggen te doen, help ik een meisje achter me om erin te komen.

[heading size=4 style=underline]One down![/heading]Het laatste stukje naar de finish voelt als een triomftocht. Ik voel me hartstikke goed, mijn benen doen het goed en ik heb gewoon zin om de Sprint te lopen. Daar komt bij, ik ben een stuk sneller dan ik had verwacht en heb dus nog heel veel tijd over voor mijn officiële start van de Sprint! Maar eerst nog een paar burpees bij het speerwerpen, gaan we weer!
De multirig fiets ik doorheen (en ik mag weer even wachten op de heren), klim over de muur en sta vervolgens voor een stuk modderig tijgeren. Ik wás nog schoon. Na deze prut niet meer. En na de trenches zelfs nog minder!
Nog even over de Slippery wall en de Cargo containers en dan mogen we over het vuur heen. Wát een waanzinnige race was dit! Trifecta x 2 in de pocket, 10e in de competitive heat en 4e in mijn age group. Daar had ik niet op gerekend. One down, two to go!

Foto’s: Harm Dommisse en Sportograf