Trifectaweekend Oberndorf/Tirol – Super

Two down and one to go! Zondag moest de Super nog even gelopen worden. De weersvoorspellingen waren alleen ronduit slecht te noemen. Kon dat koppie dat wel aan?

[heading size=4 style=underline]Ugly weather[/heading]Een Beast en Sprint in de benen. Dat vroeg om een goede maaltijd, want ik was ook echt he-le-maal leeg! Ik had het koud na de finish en ik kon maar één reden bedenken: te weinig voeding. Op gelletjes kun je ook niet leven. Dus ’s avonds werd er gebunkerd en lag ik op tijd in bed. Had ik zin in morgen? Niet zo… De weersvoorspellingen voor zondag waren slecht… heel slecht. Was het zaterdag nog zo rond de 20 graden met een zonnetje, zondag zou het de hele dag regenen en kwam de temperatuur niet boven de 10 graden uit. Voorzorgsmaatregelen werden genomen. Zo kreeg ik van Denny heatpads, die je op je lijf kan plakken. Gelukkig had ik ook genoeg kleding mee voor minder goede omstandigheden, maar dat koppie moet er ook mee handelen.

[heading size=4 style=underline]Team up![/heading]Zondagacohtend… oei, die spieren zijn stijf. Billen en quads hebben goed hun werk gedaan! Na een ontbijt rijden we in een miezerregen naar het terrein. Vanwege de vele regen is het parkeerterrein verplaatst. Het weiland zou anders helemaal kapot gereden worden.
Ik pik mijn startnummer op en zoek de beschutting van de perstent, waar ik de laatste voorbereidingen tref. Eigenlijk zou ik competitie starten, maar ik wil weer samen met Denny en Olivier lopen. Pia maakt ons kwartet voor vandaag compleet. Kan ik meteen mijn Duits oefenen. Zo start ik lekker relaxt in de open heat mét goed gezelschap. We doen het rustig aan want bij iedereen protesteren de spieren en de Super is toch ook weer 18 kilometer.

[heading size=4 style=underline]With a little helps from your friends[/heading]Binnen 10 meter hebben we weer zeiknatte voeten en mogen we de klim de steengroeve in maken. Ook met dit grauwe miezerweer ziet het er waanzinnig uit. En het wonder geschied: het wordt droog! Maar voor hoe lang…?
We rollen gemakkelijk door de obstakels heen die ons hier wachten en stiekem ben ik blij dat vandaag het stuk zwemmen uit het parcours is gehaald. Nog een wonder, maar dan in de vorm van een emmer: ik loop het rondje zonder de bucket neer te hoeven zetten én geen last van de rug te hebben!
Omdat we in de open heat zijn gestart mogen we elkaar helpen en dat is met die nattigheid geen overbodige luxe. Zo helpen Pia en ik elkaar bij de Z-wall om er voor te zorgen dat we er niet afglijden en 30 burpees aan de broek hebben. Jeetje, we hebben er al weer een kilometer of 5 opzitten! Dit gaat echt snel! Nu volgt alleen een lastig (mentaal) stuk. Het geslinger met heel veel modder. Kniediepe modder. Gelukkig hebben ze de ketting carry er uit gehaald, maar toch vind mijn enkel het noodzakelijk om even uit de voegen te schieten, waardoor ik, met een band op de schouder, een achterstand op loop op mijn groepje. In de verte hoor ik ‘Andreaaaaaaaaa’, die ik beantwoord met een ‘jooooeehooeeee’, waarop het hele bos mee begint te jodelen.
Door de slappe lach let ik niet op waar ik loop en lig ik bijna flat face in de modder. Uiteindelijk weer herenigt met mijn loopvriendjes, enkeltje even goed drukken en weer door. De enkel heeft zich verder niet meer laten horen.

[heading size=4 style=underline]Too mud or not too mud[/heading]We verlaten, eerder dan verwacht, de modder en komen bij de evenwichtsbalken, die echt spekglad zijn. Denny gaat hier keihard onderuit en bezeert zijn arm. Shit. We hebben hier echt elkaars hulp nodig om er überhaupt op te komen! Zonder verdere kleerscheuren vervolgen we onze weg en rennen het dal in. Even een stukje vlak, voordat we weer naar boven mogen klauteren. Daarvoor moeten we eerst weer via de afwatering. Ik had verwacht dat het water een stuk hoger zou staan maar dat valt enorm mee. Zo klotsen we achter elkaar voort als een stel ganzen. We klimmen verder omhoog de waterval op en komen op het bergpad dat ons naar de skipiste brengt. Het is nog steeds droog en eigenlijk valt de temperatuur me ook enorm mee. Zeker als je door een gemiste speer nog even 30 burpees mag maken en vervolgens in ramspeed onder het prikkeldraad door moet om je maatjes in te halen ie al een stukje door zijn gelopen! Maar we zijn al bijna op ons hoogste punt en kunnen de afdaling inzetten. Die is overigens ook een stuk modderiger en linker dan zaterdag, dus een beetje voorzichtig glibberen we naar beneden.

[heading size=4 style=underline]Fileleed[/heading]Het afwateringskanaal voert ons het laatste stuk het dal in. Door alle bruggetjes waar we onder door moeten, moeten we constant op de rem staan, wat tot een kettingbotsing leidt met de lopers achter ons. Daar hebben we snel iets op gevonden: alarmlichten aan! Met de handen zijwaarts knipperen kondigen we de volgende brug aan, de hele sliert aan lopers doet er aan mee en dit bezorgt ons behoorlijk de slappe lach. Ik vind het jammer dat aan dit kanaaltje een einde is gekomen.
De eerste doorsteek door de rivier was uit het parcours gehaald, maar de tweede doorsteek door het omstuimige water zit er nog wel in. Een aardig nat pak verder komen we bij een voor mij lastig pad: het loopt schuin en is funest voor mijn voetjes. Even een stuk wandelen dus en vervolgens aardig aan het tempo moeten trekken om mijn groepje weer bij te benen. We komen nu bij de laatste obstakels. En dan is het klaar, over, gedaan en ben ik dit Trifectaweekend zonder kleerscheuren door gekomen!
Daarvoor moet ik nog wel eerst speerwerpen. RAAK! Als enige van ons, dus moet ik even wachten op de rest.
Bij de multirig vertrouw ik mijn eigen grip niet, waardoor Ollie even te hulp schiet om me toch de bel te laten halen. Scheelt me weer 30 burpees! Het einde is in zicht! Met een brul storm ik naar de Stairway to Sparta, klap er met mijn lompe gewicht tegen aan, maar heb de rand te pakken en klauter omhoog, terwijl de anderen op de grond rollen van het lachen. Waarom hier nu net geen filmpje van is weet ik niet…
Tijgerend door de modder, glijdend door de trenches. En met een laatste klim over de containers en een sprong over het vuur finishen we onze Super van 18 kilometer!

[heading size=4 style=underline]Medalssss![/heading]It’s done! En hoe! Onwijs blij met hoe mijn hele lijf zich gehouden heeft tijdens dit toch behoorlijk zware Trifectaweekend! En ook hoe het koppie zich heeft weten te houden. Dat ik de halve Beast en de andere races samen heb gelopen zal daar best aan bijdragen. Al liep het eerste deel van de Beast alleen ook prima. Het lijkt er op dat ik stappen voorwaarts aan het maken ben en dat kan ik wel even goed gebruiken! Sterker nog, ik moet nu op gaan passen dat ik niet overmoedig begin te raken, want in mijn hoofd gaan meteen al de wildste plannen rond!
Snel even een thermoponcho aan tegen het afkoelen om vervolgens in de rij aan te sluiten om onze welverdiende Trifectaweekend medaille in ontvangst te nemen. We did it! En zo bezit ik een herniaload aan medailles.
We zijn doorweekt en het miezert weer lichtjes. Het windje maakt het er ook niet aangenamer op. Tijd voor een warm bad in het appartement en een goede maaltijd. Wat een weekend!
De volgende dag nemen we ruim de tijd om in te pakken en te vertrekken. Onze vlucht gaat toch pas in de avond vanaf München. Mooi nog even de tijd om van het waanzinnige uitzicht te genieten. Met een smile op de kop die er voorlopig niet meer af komt!