Unexpected…

Een beetje met een kater kwam ik thuis na een weekend Andorra. Ik baalde enorm dat ik de Beast niet kon finishen en tegelijkertijd was ik ook blij dat ik zo slim was geweest mezelf niet kapot te lopen. Dat besefte ik me eigenlijk pas een week later, want de week na Andorra gebeurden er onverwachtse dingen…

[heading size=4 style=underline]Stiekeme plannetjes…[/heading]Ik wist dat Werner, Angelique, Nikki en Lana naar Engeland zouden gaan voor een Spartan Race, precies de week na Andorra. Stiekem had ik er over gedacht om mee te gaan, maar ik moet mezelf soms behoeden voor ’te veel willen’. Omdat ik eigenlijk Andorra flink in de benen zou moeten hebben had ik op voorhand besloten om Engeland maar te laten lopen. Alleen gooide mijn DNF alles om…

[heading size=4 style=underline]Don’t think, just act[/heading]Dus tóch even contact met Werner. Of het mogelijk was met hen mee te rijden… En ja hoor, dat kon! Binnen een dag was alles geregeld en zo reed ik vrijdag na de training bij Huub naar Tilburg om vanaf daar met de auto (veel te) vol geladen naar Engeland af te reizen. Vanaf het eerste moment was het al een hilarisch en episch weekend! Zo leer je elkaar door en door kennen als je met z’n vijven in de auto zit, maak je de gekste selfies bij een tankstop, hang je aan de trappen op de ferry en ben je blij als je 10 minuten voor sluiting van de hekken op het terrein van Spartan Race bent aanbeland om in de schemer de tent op te zetten.
Snel klaarmaken om naar bed te gaan. Lana en Nikki in het ene compartiment, Angelique en Werner in de andere en ik in het midden. En wonder boven wonder sliep ik nog behoorlijk goed na deze drukke en enerverende dag.

[heading size=4 style=underline]Superplat![/heading]Bijtijds stonden we op. Mijn ontbijt was een Plenny shake. Daar kan ik uren op teren. Een korte wandeling bracht ons bij het festivalterrein, waar we onze startnummers voor de Super ophaalden en we veel bekenden zagen. Alle age group dames startten in dezelfde heat en nadat we Werner hadden uitgezwaaid was het onze beurt om ons klaar te maken.
In tegenstelling tot in Duitsland (waar je hutjemutje staat in de age group heat) was dit maar een kleine groep dames. Maar wel met meer dan de helft dames in mijn leeftijdsgroep. Na een hilarische toespraak door Spartan Phil gingen we het parcours op. Wat is het hier VLAK! En daarmee lag het looptempo ook meteen hoog. Té hoog was ik bang. Dit ga ik toch niet een hele Super volhouden? Na 2 kilometer begon het parcours wat te glooien en dwong ik mezelf de korte klimmetjes te lopen om zo de hartslag niet de lucht in te knallen. Een groot verschil met vorige week: de klimmetjes stelden nu geen drol voor en we zaten hier niet op 2100m hoogte!

[heading size=4 style=underline]Vleugeltjes[/heading]Het leuke van een race elders lopen: er staan soms wat andere obstakels tussen. Of meer achter elkaar. Zo hadden we hier niet één inverted wall, maar 3 achter elkaar. En ik merkte dat ik op de obstakels flink wat winst kon pakken ten opzichte van de dames om me heen. Volgens mijn schatting zou ik nu ongeveer top 10 moeten lopen. Dit moest ik zien vast te houden. We doken de bosjes in en kwamen bij de twister terecht, waar het hele burpeevak vol lag met age group dames en ook heren die een kwartier eerder dan ons gestart waren. Ik kwam zonder problemen door de twister heen en haalde hierdoor meteen een hele bups aan vrouwen in.
Ik slingerde me weer een weg door de bosjes en liep plots ind e rug van Werner, die het niet breed had deze race. “Enig idee hoeveelste ik lig?” vroeg ik. “Ja iets van 4e ofzo!” kreeg ik als antwoord. WTF… Serieus? Ook al waren we pas 5 kilometer op weg, dit gaf wel vleugels. Want als ik zonder problemen door de twister kom, betekent dat dat ik voordeel heb op de technische obstakels en daarmee heel veel tijdswinst kan pakken ten opzichte van de sneller lopende dames.

[heading size=4 style=underline]Kop over kop[/heading]Het was een mooie strijd. Met een paar dames ging het kop over kop. Ik sneller de obstakels over, de één sneller de heuvel op en de ander sneller op een carry. Zo ging het voort tot we bij death valley kwamen. Ik had er verhalen over gehoord: mega zwaar klimmen, ellenlang heen en weer slingeren.
Ok, het was ontelbaar keer die heuvel op en af, maar die heuvel was helemaal niet hoog! Enige nadeel was wel dat de ondergrond hartstikke ongelijk was en ik uit moest kijken voor de enkel. Daarom moest ik dus weer wat vrouwen voor me dulden. Maar als ik maar in de top 10 zou belanden, zou ik in ieder geval mijn EK en WK kwalificatie hebben! Het heuvelslingeren (achteraf kwam ik er achter dat we het woord SPARTAN hadden gelopen) werd afgewisseld met de Atlas Carry, sandbag carry,, evenwichtsbalk, ringen rig en een gekke ‘muur’. Die leek op de Olympos maar dan met touwen. En die deed ik dus helemaal verkeerd dus hier had ik mijn eerste burpees te pakken. Maar ik had ondertussen één concurrent al burpeeënd achter me gelaten bij een ander obstakel, dus ik had de ‘ruimte’. Maar verder geen tijd verliezen en door met die geit!

[heading size=4 style=underline]Laatste loodjes[/heading]De bucket carry kwam in zicht. Gelukkig zaten de buckets al dicht met een deksel, dat scheelt weer scheppen, maar deze buckets zijn dus breder dan op het vaste land van Europa. Wat hield dit ding verschrikkelijk rot vast! Hier verloor ik tijd op een andere vrouw, maar mijn loopvermogen was beter had ik gemerkt. Dat kwam goed uit voor de laatste, warme en pittige kilometers naar de finish. Die warmte begon er in te hakken. Bij de drankpost dus even flink tanken en door pushen.

Op het festivalterrein wachtten nog een paar mogelijke burpee obstakels… Maar eerst de Hercules Hoist, het gewicht was zo boven. Bij het speerwerpen had ik mazzel. Mijn speer was raak en hiermee haalde ik ineens weer vrouwen in! Het touwklimmen vormde geen probleem en ook de monkeybars kwam ik makkelijk door.

Daar stond Nikki aan te moedigen. De laatste muren scheidden mij van de finish en met een vreugdekreet sprong ik over het vuur. Om er vervolgens achter te komen dat ik 3e in mijn age group en 4e overall van mijn heat was geworden! WTF! Vorige week nog een DNF en nu sta ik op het podium! Mét mijn EK en WK kwalificaties op zak! Mijn dag kon niet meer stuk, wat was dit gaaf! Volgens mij werd Nikki doof van mijn gejoel.

[heading size=4 style=underline]Pooooodium![/heading]Met een berg eten en drinken begaven we ons naar de monkeybars om Lana, Angelique en Werner binnen te halen. De dames waren nog niet koud over de finish of we hoorden de naam van Lana omgeroepen worden! Haalden die twee ook het podium!
Zo stonden er dus drie Nederlandse vrouwen te joelen en te schreeuwen bij de prijsuitreiking. Zou ik dit kunstje de volgende dag tijdens de Sprint ook nog eens kunnen doen? Mooi niet! Die middag vond mijn buik het nodig om finaal op hol te slaan en was ik blij dat ik niet ergens op het parcours stond te vrijwilligen!