Verrassende Strongmanrun

Na de wandeltocht van zaterdag had ik niet echt het idee iets gedaan te hebben. Maar nog steeds was ik er niet helemaal uit wat ik met de Strongmanrun zou doen. Wel starten, niet starten, wel competitie, niet competitie, starten en uitstappen, wandelen, 12 km of 21 km? Keuzes, keuzes, keuzes.

[heading size=4 style=underline]Girl in doubt[/heading]Dus logischerwijs stonden Susanne (ook vol twijfel) en ik zondag om 12.45 in het competitievak van de 21 km. Verre van klaar om de race als wedstrijd te lopen, maar wel klaar om te zien waar het schip zou stranden. Als escape had ik mijn MIT-hemdje onder mijn competitor shirt. Als ik niet in de competitie mee kon komen, zou ik me undercover ontdoen van mijn wedstrijdshirt en bandje. Al had ik het idee dat ik die sowieso op een paar obstakels kwijt zou kunnen raken. In het startvak stonden we niet alleen met onze twijfels. Het leek wel of bijna alle competitie-dames wel iets mankeerden! The battle of pain was to start… Vlak voor de start kon ik Marian nog snel een knuffel geven en bij de start kon ik Roeland de bezemwagen nog high fiven. Vandaag zou hij weer als bezemwagen het parcours sweepen, maar nu zonder mij. Tenzij ik onderweg stil kwam te staan en hij me in de rug zou lopen. Grotere kans was dat Sebastiaan, OCRA sweeper, me op zou vegen en met een tijdslimiet van 3,5 uur leek dat een stuk realistischer. Al had ik stiekem als doel sneller te zijn dan de 3 uur van de dag er voor.

[heading size=4 style=underline]5 down[/heading]We gingen van start en cirkelden rond in de Run Around. Hardlopend is die nog hilarischer dan wandelend! Al ging ik in een rustig tempo en in de achterhoede van de competitiewave. We draaiden het bos in en het obstakel dat gister (gelukkig) was afgesloten en waarvan ik dacht dat we die vandaag ook als eerste hadden en waar ik mijn bandje direct kwijt zou raken… hadden we niet als eerste! We gingen een totaal andere kant op. Jeeeej! Zou ik mijn bandje in ieder geval iets langer om de pols kunnen houden! Dwars door het maisveld en over hooibalen verwijderden we ons steeds verder van het startterrein. Mijn benen voelden als lood, zo zwaar, maar de voet hield zich prima. Nu heb ik de eerste kilometers wel vaker last van zware benen, wat dat betreft ben ik een dieseltje. Het duurt altijd even voor ik lekker op gang ben. Maar dat mocht de pret niet drukken. Zolang als ik lekker rond kon blijven rennen, hoorde je mij niet klagen! Iedere meter langer hardlopen is een meter korter wandelen! Bij de under-overs kwam ik mede sweeper Roel tegen die ik vol in de armen vloog om vervolgens de bocht om te rennen en de slide in het vizier kreeg. Toch een beetje met bibberende beentjes naar boven en ik moest even een flink moed verzamelen. Glijden is nog steeds niet mijn grootste hobby, maar deze slide was een leuke!
Met een mooie plons kwam ik in de bak water terecht om kletsnat mijn weg te vervolgen. Dit verfirssende bad was eigenlijk heel erg welkom, want ik had het al een paar kilometer stikheet! De rathole met fantastische modder en een klimmetje omhoog bracht me bij de eerste drinkpost, waar ik even de tijd nam om te drinken. En weer door. Ik zat op 5 kilometer en tot nu toe hield de voet zich echt goed.

[heading size=4 style=underline]Trainingsachterstandje[/heading]De zandkuil kwam in zicht, volle vaart naar beneden en tijgerend weer omhoog. Waar ik gisteren nog op de rand van het schuttersputje zat te relaxen, steek nu een loop naar buiten, die de loss flodders over ons heen liet vliegen. Wat een takkeherrie! Een lusje door het bos met wat lage muurtjes bracht ons weer terug naar de zandkuil. Overigens ook vandaag weer een feestje, met een DJ die stond te draaien. Via het netje weer de kuil uit en slingerend door tot ik voor een hoge muur stond, waar Marieke stond te jureren. Ik moet toch echt weer vaker op techniek trainen, want het koste me toch best wat moeite er overheen te komen! Maar ik had mijn bandje nog. Tot ik oog in oog stond met de hiphopping. Het obstakel dat de dag ervoor uit het parcours was gehaald en waar ik voor mijn voet vreesde. Via schuin geplaatste schotjes je een weg naar de overkant hiphoppen (tja hoe moet je het anders omschrijven). Ik had me voor genomen één poging te doen om te kijken of het überhaupt met de voet mogelijk was. Lukte het niet, dan geen risico en dag bandje. Maar voor ik het wist was ik er al doorheen en keek ik verbaasd achterom en naar mijn bandje.

[heading size=4 style=underline]Waterfun[/heading]De obstakels die we gisteren aan het einde in het parcours hadden, liepen we nu zo ongeveer tegen gesteld. Door de stinksloot en de wringer naar weer een obstakel waar ik een beetje voetvrees voor had. Van een plateau naar een horizontale steigerpijp springen. Iets met afstand inschatten en de voeten scheef tegen een muur moeten zetten… Voor ik het wist was ik ook hier al overheen! Met bandje! Nog still alive and kicking. And running. Maar die benen waren toch nog steeds pap, ondanks dat ik toch wel warm moest zijn. Al met al ging het eigenlijk veel beter dan gedacht! Plus ik had de grootste lol, ook niet onbelangrijk. Of kwam dat omdat het boven verwachting goed ging en ik nog geen centje pijn in de voet had? De stud was alleen even iets minder grappig. De zandmuur, waar we gister nog vrolijk voorbij liepen gingen we af en op en af en op en af… Komt er nog een einde aan! Ja gelukkig wel. In de vorm van banden waar ik me een weg doorheen worstelde en een favoriet obstakel: monkeybars, gevolgd door Climbing Water.

[heading size=4 style=underline]Laatste loodjes[/heading]Het leukste deel van het parcours stond nu voor de deur. Dwars door de straten van Nijverdal, waar het publiek rijendik stond aan te moedigen. Boven op een hooistapel had ik een fantastisch uitzicht. Dat zicht werd me in de Foamparty behoorlijk ontnomen, maar man wat een feest!
Als een stel Lust bruisballen denderden we door de straten, naar het fietserstunnetje dat ook dit jaar weer vol water stond. Ik voelde wel dat ik nu geen gekke dingen moest doen. De vermoeidheid in de spieren in combi met water kan nog wel eens een krampje veroorzaken. En wat dat betreft stond ons in deze laatste kilometers nog wel wat te wachten! Een brugsprong, gevolgd door de apenhang die gewoon pijn deed aan de benen, de meest gore en gladde stinksloot die je je maar kunt bedenken, een netclimb. Vooral niet te hard gas weg sprinten na een obstakel, want om me heen zag ik mensen rekken en strekken tegen de kramp. Eén van de leukste obstakels vond ik toch wel de Vietcong tunnels. Ik weet niet welke mafketel dit verzonnen heeft, maar middels buizen gleden we in een modderig gangenstelsel en slingerden ons een weg in het donker, bochtje naar links, weer naar rechts. Hilarisch! Je zag geen hand voor ogen!

[heading size=4 style=underline]Nog een laatste lood[/heading]De finish kwam in zicht. Althans, dat idee had ik wel. We slingerden ons een weg richting De Wilgenwaerd en de speaker was al luid en duidelijk te horen. Via een netclimb de brug op en bij De Wilgenwaerd voor de deur een water oversteek met balkjes waar we overheen moesten. Dat water was eigenlijk echt lekker! Maar ik moest door. Ik had net bij de netclimb een competitiedame ingehaald en geen idee of ze haar bandje nog had, ik wilde toch wel graag voor haar finishen. Het laatste obstakel was de worm en toen bedacht ik me dat ik het hele parcours, op de zandhellingen en een paar steilere klimmetjes na, helemaal heb hardgelopen!
Zonder dat mijn voet een krimp had gegeven! De wonderen zijn de wereld nog niet uit en hoera voor mijn fysio die zelfs van een ontwrichte bende weer een functionerend iets weet te creëren! Marieke stond vlak na dit obstakel en ik kon het niet laten haar nog even om de nek te vliegen alvorens te finishen en een medaille kreeg omgehangen door Susanne… He?? Wat doet zij hier nou? Jammer genoeg moest ze uitstappen, maar ze had wel de leukste vervangende job gevonden: het uitreiken van de medailles aan de competitors! Maar de grootste verrassing… ik was als vierde dame van de competitiegroep gefinished en had me daarmee gekwalifceerd voor het WK OCR in oktober (was ik overigens al) en het EK OCR volgend jaar in weet ik veel waar! What the… wie had dat gedacht? Ik niet. Verre van. Overigens was dat podium ver bij me vandaan want ik finishte iets van een half uur later dan de nummer 3. Ik vond dit alles behoorlijk grappig. Zo sta je aan de start met de grootste twijfel over wat je lijf vandaag kan en vervolgens heb je een kwalificatie aan je broek hangen! En doel van vandaag? Met een tijd van 2.47 bleef ik mooi onder mijn wandeltijd van de StrongSisterRun!