Wedstrijd

Vliegles in Schoorl

Wat heb ik uitgekeken naar de Groet uit Schoorl Run dit jaar. Heerlijk 30 kilometer hardlopen in een prachtige omgeving. Dat de weersverwachtingen ronduit slecht waren deerde me niet. Eigenlijk vond ik dat juist wel grappig: een beetje extra uitdaging zal ik maar zeggen. En wie mij kent weet dat ik een beetje uitdaging met open armen ontvang. Dit was een Event of the Month om niet te vergeten!

[heading size=4 style=underline]Duurloopje?[/heading]De weersvoorspellingen waren wel één van de redenen dat ik mijn doelen voor de 30 kilometer enigszins bij moest stellen. Daarnaast was het even afwachten hoe mijn lichaam zou herstellen na de behandeling bij de manueel therapeut van afgelopen woensdag, waar ik iets heftiger op reageerde dan anders… Ik zou er dus niet vol in gaan knallen om zo hard mogelijk die 30 kilometer af te raffelen. Nope, ik zou er een lange duurloop van maken. Met een tempo van zo rond de 5 min/km was het plan. Dan kon ik onderweg relaxed een fotootje schieten, Kanjer-Anne platknuffelen en tegen de wind inbeuken. Maar vlak voordat ik zaterdagavond mijn bed in dook bekeek ik nog even de weersverwachting en het parcours. He… De wind is zuidelijk. En de stukken dat ik zuidwaarts moet lopen liggen beschut… Daarentegen moet ik twee lange stukken noordwaarts in open gebied… Dat betekent dik de wind in de rug!

[heading size=4 style=underline]Stormy weather![/heading]Zondagochtend. Wind stond er… Windkracht 8! Waar menig wedstrijd om afgelast zou worden, gaf het hier een extra dimensie aan de hele wedstrijd. Ik zou vandaag gaan vliegen! En het regende. Pijpenstelen. Heel wat millimeters meer dan die ene millimeter die was voorspeld. Dus misschien toch mijn doel nog maar even bijstellen naar aanleiding van mijn bevindingen de avond er voor? Misschien een tempoblok in marathontempo in mijn duurloop toevoegen? Of waarom probeer ik niet gewoon de halve marathon in marathontempo te lopen om vervolgens het laatste stuk wat gas terug te nemen. De laatste optie was eigenlijk een stoute gedachte, die ik maar snel uit mijn gedachten bande…

[heading size=4 style=underline]I’m back![/heading]Maar eerst moest ik in Schoorl zien te komen. Met de wekker weer op een heidense tijd op zondag zat ik om half 8 in de auto richting vriendlief om samen door te rijden naar Schoorl. Auto geparkeerd en omdat het keihard regende eerst maar zitten wachten totdat het droger werd. Dat werd het niet. Ondertussen at ik de laatste voeding en kleedde ik me om, propte mezelf in een vuilniszak: ik was klaar voor de start. Het stuk van de parkeerplaats naar de start werd dribbelend afgelegd. Het was nat en de koude wind maakte het er niet plezieriger op. In beweging blijven was een must. Hutje mutje stonden we in het startvak tegen elkaar aan gedrukt, toen ik Kanjer-Anne spotte. De knuffel hadden we al te pakken! Precies een jaar geleden ontmoetten wij elkaar en sloten we elkaar in ons hart.
BgBvaiAIYAATp7d

[heading size=4 style=underline]On my way[/heading]Na (gelukkig) niet te lang wachten klonk het startschot. De groep lopers voor de halve marathon en de 30 kilometer zette zich in beweging. Eerst maakten we een lus door Schoorl en  zij aan zij met Katia via Catrijp doorkruisten we voor de eerste keer Groet. Via de Achterweg (ANNEEEEE!!) liepen we terug naar Schoorl, waar we de Zeeweg opgingen voor een klim. Tot dusver hadden we nog niet heel veel last van de wind gehad. Ik had frisse benen, liep tussen een boel andere lopers en we liepen beschut. De eerste kilometers gingen iets sneller dan gepland, maar het voelde goed. De beslissing was genomen en de stoute gedachte nam toch de overhand. Dit werd een halve marathon op marathontempo om vervolgens uit te rollen.
De klim op de Zeeweg nam ik wat gas terug en werd voorbij gestevend door Ruben. De wind trok hier aan en het lopersveld werd al aardig uit elkaar getrokken. We bogen zuidwaarts af en ik was blij dat we in de beschutting van het bos liepen. De eerste 10 kilometer in marathontempo lagen al achter me. De benen voelden goed. Een mooie test vandaag om te kijken hoe lang ik zonder extra koolhydrateninname kon lopen, puur en alleen op de glycogeenvoorraad. Bijtanken deed ik met water dat ik meedroeg in mijn Camelbak.

[heading size=4 style=underline]Machtig mooi![/heading]Aan het einde van de laan sloegen we rechtsaf het onverharde pad op. Waren de voeten nog niet doorweekt, dan werden ze dat nu wel. Het was onmogelijk om niet door te plassen te lopen. De modder zat iedereen tot achter de oren! De wind gierde om ons heen en we kwamen in wat meer open gebied te lopen. Loper Ton kwam me achter op lopen en besloot mij mee te trekken door het tempo stiekem iets omhoog te gooien. Gezamenlijk beukten we tegen die wind in. We konden elkaar zo nu en dan niet verstaan en de storm sneed ons de adem af. Maar we hadden iets om naar uit te kijken: vanaf kilometer 15 zouden we de wind vol in de rug hebben! Maar daarvoor moesten we eerst nog een lusje maken tegen de wind in. Het leek wel alsof we geparkeerd stonden. MAN WAT WAS DIT MOOI! Volgens mij was ik één van de weinigen die op dat moment gierde van het lachen. Maar ik wist wat hierna zou komen… We draaiden om het duin heen in eens was het stil om me heen. Geen gierende wind meer in de oren, geen geklapper van kleding om me heen. Rust, stilte. Alleen het geroffel van de voeten en de hijgende ademhaling van de lopers was te horen. Totdat we uit de beschutting van het duin kwamen en de benen bijna onder me werden weggeslagen door een rukwind! Ik vlóóg naar voren. Dan kun je maar één ding doen: je mee laten voeren. Met grote passen om maar een zo groot mogelijk zweefmoment te creëren schoten de kilometertijden omlaag. En mijn hartslag ook. Dit kostte totaal geen kracht of moeite. Dit was genieten. Sterker nog: MAN DIT IS MACHTIG MOOI!! Tegen iedereen die we voorbij vlogen moest ik dat zeggen: “Mooi he! Dit is toch genieten! Wat gaan we hard he?”
Tot aan kilometer 18 maakten we optimaal gebruik van de wind. Daarna moesten onze benen het weer zelf doen. Maar het tempo zat er lekker in. Ton zat immers in zijn laatste kilometers en als ik in dit tempo kon volgen, had ik mijn missie om de eerste 21,1km in marathontempo te lopen volbracht. Bij de splitsing namen we afscheid. De meeste lopers sloegen af en slechts een handjevol lopers ging door voor de 30 kilometer. Ik hoefde nog maar een paar 100 meter om de 21,1 km te lopen en voila: in de precies geplande 1.40 kwam ik door! Nu mocht ik dan het gas los laten en zakte terug tot een tempo 4.55 min/km. Op de Achterweg kwam ik Anne weer tegen. Het leek nu wel harder te waaien. Of kwam dat omdat ik niemand had om achter te schuilen. Of omdat ik merkte dat mijn benen nu toch een beetje leeg liepen? Onderaan de Zeeweg maakte ik daarom even een korte stop om een gelletje te pakken en naar binnen te werken. Nu kon het verdere genieten beginnen. Een tempootje lager liep wel zo ontspannen. Doordat er minder lopers op het parcours waren, liep het wat dat betreft ook een stuk rustiger. Bovenaan de Zeeweg moesten we nog een paar 100 meter rechtdoor lopen en daar 180 graden keren. Zo liep je ongeveer een kilometer lang met tegemoetkomende lopers. Fantastisch om al die verschillende gezichten te zien. De één gedreven, een ander zit er doorheen en hier en daar zie je iemand alleen maar genieten. Ondanks dat ik alle gezichten heb gezien, heb ik dus gewoon Sebastiaan niet herkend! Maar hij zei mij ook geen gedag…
Als je je soms afvraagt: waar zijn nou die beloofde foto’s die je zou gaan maken? Nou… met het bijstellen van mijn doel om in marathontempo te gaan lopen, wil ik onderweg niet moeten stoppen om mijn telefoon te pakken. By the way, het regende pijpenstelen. Daar houdt mijn telefoon niet zo van… Dusse… ik heb maar een enkel fotootje…. Losse Veter maakte wel deze ongelooflijk mooie sfeerreportage. Het is alleen jammer dat je de wind niet kan voelen. Op 0.48 komt in ene een bekende in beeld…

[heading size=4 style=underline]Dwarsligger[/heading]We sloegen linksaf richting het noorden. Ik had gedacht weer vol de wind in de rug te hebben en ik weer zou vliegen, maar dat viel een beetje tegen. Het leek wel of de wind zo nu en dan draaide en een paar keer kwam hij vol van de zijkant tegen me ingebeukt. Een loper achter me hoorde ik een oerkreet gillen, die was de wind geloof ik zat. Gelukkig waaide de storm toch ook nog even goed in de rug, maar versnellen wilde niet meer. Ademhaling en hartslag prima onder controle, de benen gingen ook nog gewoon vooruit. Maar er zat me iets dwars in de midsection. En om nu de bosjes in te vliegen (ik had genoeg pleepapier mee, dus daar lag het niet aan) krijg ik dus tijdens een wedstrijd niet voor elkaar. Mijn lichaam weigert om van de gebaande paden af te wijken. Tijd, tijd, tijd… Die laatste 5 kilometer liep ik dus niet meer zo ontspannen en ik was werkelijk waar de kilometers aan het aftellen tot aan de finish! Iets waar ik me helemaal niet mee bezig wilde houden, omdat ik juist de hele route zo lekker had gelopen. Ik richtte me dan maar op de lopers om me heen: voornamelijk mensen uit de staart van de halve marathon, die ik links en rechts voorbij ging.
Ondanks de dwarsligger waren die laatste paar 100 meter zo fantastisch. Veel publiek langs de kant en ook veel bekenden. Supporters, lopers die al binnen waren, of die de 10 kilometer zouden gaan lopen. En uiteraard ANNEEEEEEE!! Ik finishte nog best wel fris in 2.25.22 netto (inclusief mijn gelstop), en zette een eindsprint in naar het toilet.
groet 1 Collage

[heading size=4 style=underline]O ja… een pr[/heading]Die wind was nog niet afgenomen dus ik dook snel de warme sporthal in in de hoop vriendlief ergens te kunnen treffen. Tja… waar? Het was zo druk en het telefoonverkeer lag zo ongeveer plat. Ik liep een rondje en wilde de sporthal al weer verlaten tot ik hem toevallig tegen kwam. Hij had de halve marathon gelopen en stond al even te wachten. Snel richting de auto voor warme kleren. Rillend van de kou zette ik het op een sukkeldrafje richting de auto. Slingerend tussen de topatleten die aan het opwarmen waren voor het NK 10 kilometer. Bij de auto aangekomen kreeg ik met moeite de sleutel uit het zakje gepeuterd, mijn handen waren van ijs. Eerst opwarmen en dan een poging doen mijn droge kleren uit de tas te krijgen. We waren doorweekt, we waren koud, we hadden honger, maar bovenal waren we blij. Allebei een pr (op een wedstrijdafstand die ieder van ons nog niet eerder had gelopen…) en een mooie opsteker voor onze marathons. Never Lose The Focus! We zijn goed op weg!1743636_10203153412383315_1494265519_n

Foto’s van Aktiefoto zijn reeds besteld, maar tot de tijd dat ik ze ontvangen heb even deze foto’s online.

Eén reactie

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!