Waar zijn de obstakels?

Als halve ambtenaar heb ik het geluk dat ik nog wel eens mee mag doen aan loopevenemten met kantoor. Zo ook afgelopen donderdag tijdens de Gemeentemarathon die plaats vond op Papendal.

[heading size=4 style=underline]Gemeentemarathon[/heading]Dit was het tweede jaar dat de Gemeentemarathon werd georganiseerd op sportcentrum Papendal in Arnhem. Een fantastische locatie als je het mij vraagt, want je hebt er alle ruimte van de wereld en je kunt er een uitdagend parcours uitzetten. Dat was in dit geval een rondje van 2,1 kilometer, die per shift twee keer afgelegd moest worden, 4,2 km in totaal dus. Een team bestaat uit meerdere lopers, waarvan er ook lopers meerdere keren mogen lopen en in totaal wordt de ronde 10 keer afgelegd om aan de afstand van de marathon te komen.

[heading size=4 style=underline]Waar zijn de obstakels?[/heading]Zo stonden wij met 8 man en vrouw aan de start. Na onze tactiek besproken te hebben was het voor de wethouder tijd om het spits af te bijten. Ik kon na een warming up plaats nemen in het wisselvak. Het fijne van zo’n klein rondje is dat je als loper lekker vaak door het drukkere start-/finishgebied kwam en je de teamleden fijn kunt supporteren. De wethouder werd dan ook over het parcours heen geschreeuwd door ons. Zijn tweede ronde was bijna klaar en ik stond klaar in het wisselvak. Ik kreeg het lintje mee en terwijl hij finishte zette ik de gang er in. Ik zou twee shifts lopen en het plan was om de eerste in 4.30 per km te lopen. Geen idee of dat haalbare kaart was met de knieproblemen van de afgelopen weken en de weinige tempotrainingen die ik de laatste tijd had gedaan. Tempo gevoel? Wat is dat? Tel daarbij op dat ik sinds een heeeeele lange tijd geen wedstrijd meer heb gelopen zonder obstakels in de route. Dat was nog het meest bevreemdende van alles!

[heading size=4 style=underline]De 1e ronde[/heading]Het parcours glooide lichtelijk en de ondergrond veranderde van gras, onverhard, asfalt, gras, asfalt, etc. Al snel haalde ik lopers voor me in. Leuk! Het gaf me eigenlijk wel een beetje vleugels en daarom telde ik iedere loper die ik voorbij ging. Maar die eerste kilometer ging eigenlijk veel te hard volgens planning: 4.18! Als ik hierna nog een shift moet lopen, moet ik toch echt evenhet gas loslaten! Het tempo zakte en iets en wat een toeval! Het was 4.30 de kilometer! Het laatste deel van het eerst rondje bracht me weer op het centrale terrein waar mijn collega’s me stonden aan te moedigen. “Ik heb er al 13 ingehaald!”. Het tempo was goed vast te houden en het tweede rondje haalde ik nog een aantal lopers in voordat ik het lintje weer over gaf aan de wethouder die voor de 2e shift ging. De eerste shift ging in een tijd van 18.12. Dat had ik eigenlijk niet verwacht en dus was deze dag al voor mij geslaagd. Te meer omdat ik pas nadien bedacht dat ik mijn knie totaal niet had gevoeld!

[heading size=4 style=underline]Pap in de poten?[/heading]Ik had ongeveer 20 minuten voor ik weer aan de start moest staan. Snel dus even toch een korte broek aan (hoe vet de Kari Traa tight ook is, hij was echt te warm), chip en nummer wisselen en nog even een beetje heen en weer dribbelen. Ik stond al in het wisselvak toen de wethouder voor de eerste ronde passeerde. “He loop es door, ik sta hier al te wachten!” Op een dag als vandaag kan dat. De tijd in het wisselvak vloog eigenlijk voorbij, want het was behoorlijk gezellig en er was genoeg te zien. Lopers van het eerste uur en lopers op het tandvlees, echte ambtenaren en hele snelle ambtenaren. En toen mocht ik weer. De eerste meters waren mijn benen PAP! Jeetje wat een bagger! De eerste shift voelde ik toch behoorlijk. Toch liep ik de eerste kilometer in… 4.31. Hoe is dat mogelijk! Verder heb ik niet op het klokje gekeken. Ik had het idee rustiger te lopen dan in de eerste shift, wist toch in totaal 15 mensen in te halen (tegenover 18 de eerste shift), genoot van alles en finishte in 18.29.
En dat had meer te maken met de laatste 2 kilometer toen mijn darmen begonnen te protesteren, dan met benen die leeg waren. Alhoewel ik na de finish een sprint in moest zetten naar de toiletten. Op het toilet zat ik te stuiteren. Geen moment last van de knie, ook geen nareactie (tot dusver), tijden waar ik op dit moment meer dan tevreden over ben (vooral de tweede ronde had ik niet gedacht het tempo vast te kunnen houden) en…. ik heb officieel nu een maand vakantie!! De WK’s komen nu echt dichtbij! Deze dag was een mooie generale voor wat betreft het loopgedeelte en het vertrouwen in de knie is terug.

[heading size=4 style=underline]Under my umbrella[/heading]De rest van de middag werd gezellig met de collega’s doorgebracht, elkaar aanmoedigend, hete koffie drinkend, lopers inhalen, meelopen met de paraplu naar de finish om onze laatste loper uit de regen te houden (niet dat dat enige zin had want hij was al doorweekt, maar het idee was leuk). Onze totale eindtijd van 3 uur 40. Een mooie tijd om een marathon in te lopen! Niet snel genoeg voor het podium, maar genoten hadden we wel. Wat mij betreft volgend jaar weer! Al was het alleen al om de strakke organisatie, gezellige sfeer en de baksels van Martine. Dank jullie wel allemaal voor de leuke laatste ‘werkdag’!