Wedstrijd

Win it or lose it

Wat vliegt de tijd! Ik heb nog geen kans gehad om een blog over de UK te schrijven en de race in Oostenrijk is ook al weer voorbij! Hoogste tijd voor een terugblik naar de andere kant van Het Kanaal. Daar waar het dit jaar moet gebeuren. Maar gebeurt het ook?

[heading size=4 style=underline]Roadtrippen[/heading] Terug naar vrijdag, want samen met Kelly rijd ik naar België vanwaar we met Ronny en Sandy door reizen naar Sevenoaks in de UK. Na een voorspoedige reis met de auto en trein en een korte tussenstop op het Spartan terrein komen we bij onze knusse Airbnb aan. We zijn lekker op tijd dus kunnen de rest van de dag heerlijk relaxen en ons voleten terwijl we bordspellen spelen. Fantastische prewedstrijd avond!

[heading size=4 style=underline]Zenuwlijer[/heading] Zaterdagochtend. Damn wat is het koud! We zijn aardig vroeg op het festivalterrein omdat we onze startnummers voor de Super nog op moeten halen. En dan begint het wachten, naar de wc voor nog een zenuwplasje, rondje lopen, mezelf helemaal gek maken totdat de zenuwen nog net niet mijn oren uitspuiten. Deze race is namelijk de eerste race van de UK & Ireland regional series en daarmee voor mij een belangrijke wedstrijd voor een Spartan WK kwalificatie. Maar we staan met aardig wat vrouwen in het startvak en het gemak waarmee vorig jaar nog een podiumplek gelopen kon worden is dit jaar niet van toepassing. Uiteindelijk telt Spartan Phil eindelijk af en gaan we van start.

[heading size=4 style=underline]Running the hills[/heading] Het tempo ligt al direct hoog. Veel te hoog naar mijn gevoel en met een gemeen klimmetje en technische singletracks schiet m’n hartslag de lucht in. De ademhaling lijk ik geen moment onder controle te hebben. De eerste muurtjes vlieg ik over, het parcours gaat op en neer over de glooiende heuvels van het landgoed St. Clere. Het is er prachtig maar ik heb nauwelijks de kans om om me heen te kijken. Zo goed moet ik letten op waar ik mijn voeten zet. De lus van de Super gaat heen en weer over een flank van een heuvel zodat we steeds lopers uit andere heats tegemoet lopen en over en weer aanmoedigingen klinken. De sfeer is top, de vrijwilligers zijn fantastisch en het lijkt er na een kilometer of 5 op dat ik een ritme te pakken heb. De obstakels gaan ook allemaal erg goed en op de Olympus en Twister haal ik heel wat vrouwen in die burpees moeten doen.

[heading size=4 style=underline]Some hard stuff[/heading] Na het heen en weer geslinger over het grasland, duiken we de bosjes weer in. Mijn benen lijken wel op slot te staan zodra we weer moeten klimmen. Ik sta geparkeerd en moet alle klimmetjes wandelen. Een loopstuk van zo’n drie kilometer duurt op deze manier eindeloos en ik verlies hier veel tijd op. Eindelijk komen we bij een volgend cluster van obstakels. De multirig bestaat in de UK volledig uit ringen, easy er doorheen en door. Naar de Bucket Carry. Geen enkel obstakel is zo shitty als de Bucket Carry in de UK! De emmers zijn groter, tot de nok toe gevuld met grind en afgesloten met een deksel. Het is onmogelijk om de ronde af te leggen zonder de bucket neer te zetten. Een keer op tig minstens… Na wat uren lijkt te duren ben ik er eindelijk klaar mee! Direct volgt de Sandbag Carry met een steile klim omhoog, waarna in een dribbel gangetje weer naar beneden.

[heading size=4 style=underline]Finish like a drunk[/heading] Het is nog steeds droog. Iets wat niet helemaal was voorspeld voor vandaag. Lucky me want de monkeybars zijn nu makkelijk te doen. Vanaf nu is het aftellen naar de finish want dit is de laatste lus voordat we terug komen bij het festivalterrein met nog een berg aan obstakels. Net als in München heb ik geen idee waar ik in het veld zit omdat we ondertussen de staart in zijn gelopen van de heats voor ons. Een laatste steile klim voert ons via de brug over de snelweg richting de finish. Op het touw klimmen maak ik winst, de z-wall is een eitje evenals het cargonet. Ik rol me een rolberoertje onder het prikkeldraad door en slingerend zoek ik mijn weg naar de slippery wall. Dan de enige burpees die me scheiden van de finish: de spear Throw. Kak! Ik ram m’n burpees er door en finish.

[heading size=4 style=underline]Onvoorspelbaar[/heading] Ik weet niet of ik blij moet zijn of teleurgesteld… ik eindig als 4e. Net naast het podium. Naast de pot gepist. De eerste verliezer. En een mogelijk effect op mijn WK kwalificatie in deze UK serie… Het is best bizar. Dacht ik in de DACH-serie nooit podium te kunnen lopen, sta ik daar bovenaan. En in de UK-serie waarvan ik dacht dat ik die makkelijker hoog zou kunnen finishen eindig ik naast het podium! Toch is de teleurstelling van korte duur want de eerste race in de UK is altijd de drukst bezette en de tegenstand was hoog vandaag. Ik had dit parcours niet sneller af kunnen leggen dan wat ik nu gedaan heb dus eigenlijk mag ik helemaal niet ontevreden zijn!

[heading size=4 style=underline]Voorbereidingen[/heading] Wat wel lekker is: de hele middag vrij zijn! Kelly gaat vrijwilligen maar Ronny, Sandy en ik chillen heerlijk in ons huisje. En als Kelly thuis komt staat het bad met badeendjes voor haar klaar zodat ook zij nog even kan chillen. We liggen weer vroeg in bed. Morgen de Sprint!

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!