Xletix Berlin

Ok, ik heb vakantie, maar als de mogelijkheid zich voordoet een obstaclerun mee te pakken, laat ik die niet liggen! Laat nou net in onze vakantie week Xletix Berlin plaatsvinden…

[heading size=4 style=underline]Easy challenge[/heading]Vorige week schreef ik me nog op de valreep in voor de lange afstand en zondagochtend togen we naar een bosrijk gebied ten zuiden van Berlijn. Met mijn inschrijving pikte ik de bandjes op. Eentje voor de afstand, eentje voor de tas en eentje voor het t-shirt. Je startnumer kon je op je inschrijving in de barcode vinden en met stift op je hoofd en armen zetten. Deze zou namelijk alleen gebruikt worden voor de foto’s. Er was geen tijdregistratie en ook de indeling in waves ging op standje relaxed. Net als wij, want we waren van plan het easy te doen. Mijn neus zit nog steeds ergens heel erg vol met een verkoudheid en hooikoorts…

[heading size=4 style=underline]Ein team, ein Ziel[/heading]Vriendlief had nog geen startbewijs, maar besloot toch mee te doen middels een na-inscrhijving. Kon je er niet pinnen! Met nog precies één hele cent na de betaling èn een startbewijs voor vriendlief op zak togen we naar het startterrein. Eigenlijk wilden we om 10 uur starten, maar omdat het nogal wat tijd kostte om het terrein op te komen en de afstand naar de parkeerplaats  te overbruggen, kozen we een startgroep later. Je kon namelijk vooraf een gewenste starttijd opgeven, maar ik geloof niet dat hier hard op gecontroleerd werd. Wat ons dus goed uit kwam. Terwijl wij ons gereed maakten, onderging de eerste wave een warming up en ging van start. Wij volgden in de volgende wave een half uur later. Duidelijk is dat Xletix nog meer dan in Nederland gericht is op het teamfunctioneren dan om individuele prestaties. Ein team, ein Ziel is het motto en wij waren ongeveer het enige duo dat mee deed. Er stonden vooral teams aan de start.

[heading size=4 style=underline]Spinning[/heading]Na 5 meter vlak konden we meteen klimmen en klauteren door mul stofzand, zodat binnen de kortste keren de longen begonnn te piepen. Als het hele parcours zo klimt en daalt, weet ik niet of ik blij ben met mijn keuze voor de lange afstand. Na een eerste heftige kilometer werd het (gelukkig) vlakker en stonden we voor het eerste obstakel: hekjes. Snel er over en door. Ondanks korte broek en shirtje had ik al het al gloeiend heet! De Iceman kwam precies op tijd. De versie hier is ietsje anders, maar de bak vol ijsklonten zorgde wel voor een korte brainfreeze. Door de bossen ging het verder. In de verte hoorden we al gejoel en na een stukje tijgeren, waarbij ik mijn voorganger aan moest duwen om vooruit te komen (echt serieus, hoe moeilijk is dat nou) konden wij ook onze lol op. Eerst over erg wankele pontons over het water om vervolgens een stukje door het water de waden naar het leukste obstakel van de dag: drijvende banden! Dit was te leuk! Van een wedstrijdje met een andere loper, tot een poging mezelf uit de band te lanceren door zo hard mogelijk te spinnen.

[heading size=4 style=underline]Penalty[/heading]Tussen de obstakels door moesten we lange stukken lopen (logisch, anders maak je geen kilometers). Maar over een mooi glooiend terrein door het bos is dat geen straf. Het enige nadeel was het vele mulle zand, waardoor mistbanken over het pad lagen. Mijn longen gierden en mijn neus liep volledig leeg. Hoi hooikoorts… We kwamen aan bij een grote zandvlakte, waar een berg aan obstakels opdoemden. Eerst moesten we de heuvel afdalen middels een touw, waarna we bij een berg containers kwamen. Eerst via een net omhoog en de volgende met een touw, via een net oversteken naar de andere container en onder je de mensen zien ploeteren op de inverse monkeybars en weer me een net naar beneden. Een stuk slingeren over de zandvlakte, omhoog, met de glijbaan weer naar benden. Die vond ik dit keer echt niet, NIET leuk! Je deed deze twee aan twee, maar als je samen niet dezelfde snelheid hebt, kwam je op het einde achter elkaar te liggen op de baan waardoor ik bovenop vriendlief klapte! Even voelde ik mijn enkel, maar vriendlief had gelukkig niets. Een beetje hinkend kon ik verder. Op naar de modder. Het was een poeltje van niets, maar door er flink doorheen te rollen zag ik er uit alsof ik kopje onder was gegaan. Eeeehmm… dit was alleen niet zo slim… Het volgende obstakel waren de monkeybars…. KAK! Het eerste deel ging omhoog en daarna naar beneden. Maar een triangel tussenin maakte het een lastige. Daar hing ik aan de triangel met een mafketel naast me die zo wild liep te maaien met mijn benen, dat ik moest wachten (en hangen) voordat hij op was ge***. Ondertussen was ik dus al droog achter mijn oren en had ik de kracht niet meer om me naar boven te reiken. Plons… En dat levert bij Xletix 15 strafburpees op en reken maar dat er hier streng wordt gecontroleerd! Het laatste onderdeel op de zandvlakte waren de muren en daarna splitste de kortste afstand zich van de midden- en lange afstand.

[heading size=4 style=underline]Mini team[/heading]De lus van de middenafstand was de ‘minst’ leuke. Lange stukken lopen en de obstakels waren vooral gericht op teams. Zo moesten we met een groepje een tractorband aan een touw voorttrekken. Met de hulp van twee Duisters haalden we onze voorgangers in. Dat ik op hun band ging zitten om ons zo voort te laten trekken trokken ze niet. Slappe hap… Nog een teamopdracht waarbij we de hulp van een groepje nodig hadden was het taxiën van een persoon in een band, die door 4 personen aan lussen werd getild. Een heuvel op. En weer af… Eerlijk gezegd zat die band best lekker!

[heading size=4 style=underline]Wieviel?[/heading]Na een aantal kilometer volgde weer een splitsing en sloegen wij de ronde voor de lange afstand op. Tot op dat moment wist ik eigenlijk nog steeds niet exact de afstand. Die was ergens tussen de 18 en 26 kilometer, maar al snel kwamen we er achter dat deze 23 kilometer was. In de laatste lus zaten wel een paar mooie uitdagende obstakels. Nu is een vrachtwagenwiel rondrollen gewoon fun, maar bij de netclimb die daar op volgde heb ik geloof ik een paar mensen een hartverzakking bezorgd. Ze kennen daar de swing over schijnbaar niet en een paar man begon al te gillen toen ik me voorover kiepte. Best wel een beetje hilarisch! De Duitse versie van de Ierse tafel was ook een mooie. Proberen zonder pootje er op en er over zien te komen. Met vriendlief als spotter (wat is dat toch met valangst…) ging dit best ok. Ook de ramp met voor de afsprong een waterbakje met zeepsop was een lastige. De sprong erover was net te groot voor mij om nog een goede afzet te hebben om boven te komen. Maar met z’n tweetjes lukte het ons. Nog een water cage. Maar deze was ‘gewoon’ op het asfalt en was nog best laag ook! Je aan de hekken voort trekken ging niet zonder je broek te verliezen, dus moest je als een plank op de hakken voortbewegen.

[heading size=4 style=underline]Das ende[/heading]We waren nu bijna bij het einde, maar eerst weer die eerste zandvlakte waar we weer door het mulle zand ploeterden. Een obstakel die ik al op de site van Xletix had gezien, doemde nu voor ons op. Touwklimmen naar een balk, daarop klauteren, je voorthupsen richting een container, weer een balk op en er dan afspringen. Dat touwklimmen, waarbij er knopen in het touw zitten is niet tof en het was nogal een gefrommel om op de balk te komen. Eenmaal op de container kon ik nog iemand helpen met kramp (althans ik begreep in mijn steenkolen Duits dat ie kramp had). De doggy mud was hilarisch. Had ik me net bij de water cage op het asfalt zitten schoonschrobben, werd ik nu weer helemaal smerig. Ons modder gevecht leverde in ieder geval veel lol op bij de omstanders. Het schuimbad scheidde ons nog van het laatste obstakel. Met mos en gras maakten we onze handen eerst zo droog mogelijk. Middels twee steigerpijpen moesten we ons enterend voort bewegen tot de finish. Deze was leuk! Samen gingen we over de eindstreep. It was over, done. Challenge completed! Meteen een groot glas bier in de handen geduwd krijgen (na 3 slokken had ik genoeg) om vervolgens in een heerlijk zonnetje na een ijskoude douche opdrogen en omkleden. Ik heb genoten van deze Xletix, waarbij het fun gehalte de hoofdtoon voert en competitie niet aan de orde is. Aanrader? Ja! Er zitten aardig wat uitdagende obstakels in deze runs! Do you accept the challenge?