Wedstrijd

Xtrails – Trail des Coccinelles

Vorig weekend nam ik deel aan de Asics Xtrails series. Een weekend met drie fantastisch mooie trails, over 54 kilometer totaal in de Belgische Ardennen. Op zaterdag stond na de Kamikaze Trail de Trail des Coccinelles op het programma.

[heading size=4 style=underline]Kamikaze[/heading]Nadat we in de ochtend de Kamikaze Trail hadden volbracht werd de middag in alle rust gespendeerd. Even een paar boodschappen bij de supermarkt, een flink bord pasta naar binnen werken in het hotel en verder relaxen. Vanavond stond ons namelijk de 25 kilometer lange Trail des Coccinelles te wachten. Met een start om 15.45 betekende dat we in ieder geval ergens in het donker zouden finishen. Een lampje was dan ook verplicht. Toch een beetje nerveus voor deze trail. Ik zie namelijk niet goed in het donker en dan zo’n end… Als ik maar heel bleef! Ik wilde niet voor de tweede keer op de EHBO belanden met iets ernstigers dan een ontvelde vinger.

[heading size=4 style=underline]Strijdplan[/heading]Het was best fris en met een extra jasje in de tas stonden we om 15.45 klaar om te vertrekken. Tom en ik zouden deze trail samen op lopen. Wel tof, deze opoffering van hem, want hij loopt sneller en nu moest hij ook nog mijn gezever aanhoren! Bepakt en  bezakt gingen we op weg. Ik ging er vanuit dat ik in het donker vooral zou moeten wandelen, dus had extra veel voeding en drinken mee. Het eerste gedeelte kende ik nog van een trail van vorig jaar. Via een asfaltpad omhoog, een bruggetje over en dan een stuk langs de flanken van de Ourthe, gevolgd door een aantal pittige klimmetjes. Met het idee om toch vooral in zone 1-2 te blijven was het dus al snel wandelen geblazen. Ondertussen deden de kuiten hun eigen ding en werkten absoluut niet mee. Djeez als ik zo 25 kilometer moet lopen, dan ben ik er nu al klaar mee! Ondertussen zweette ik me ook al het leplazarus, dus even een stopje om een bovenlaag uit te trekken en de kuiten te stretchen. Ook het lampje werd alvast te voorschijn gehaald. Verder ging het.
12359967_10208313071851577_1389620712940668797_n
[heading size=4 style=underline]Sundown[/heading]Na zo’n 5 kilometer verdween de stijfheid in de kuiten een beetje. Ondertussen keek ik constant op de klok. Nog even en het zou donker worden. Wat dat betreft hadden we mazzel met het redelijk heldere weer, want zo hadden we net wat langer daglicht. Op de open plekken hadden we dus nog perfect zicht en konden we van de uitzichten genieten, maar zodra we een pad het dichtbegroeide bos insloegen moesten toch echt de hoofdlampen aan. En zodra de zon eenmaal helemaal weg was, waren we aangewezen op onze eigen lichtjes. Wat loopt dat raar! Helemaal op stukken waar het zo modderig en glad was. Ik stampte met platte voeten op de grond, totaal niet ontspannen en constant alert. Door dat krampachtige gedoe begon mijn peesblad te irriteren. Kak, ook dat nog! We vorderden maar gestaag. Waar ik normaal vlot kan afdalen, was het door de regen nu net een glijbaan. En ook omhoog moest er veel gewandeld worden om het peesblad te ontlasten.
12295370_10208313069771525_2318600201398801737_n
[heading size=4 style=underline]Spooky[/heading]Halverwege verruilden we dat geglibber voor een stuk asfalt, met een fikse afdaling. Eindelijk kon er even tempo gedraaid worden. Maar ook dat eindigde weer in een pittige klim omhoog. We hadden soms het idee alleen op de wereld te zijn. Nou ja, onze wereld dan. Want die was op dat moment niet zo groot. Het enige wat we zagen was wat er zich in onze lichtbundel bevond. Een smal strookje trail. Daarbuiten was het compleet zwart. Opzij kijkend scheen het hoofdlampje tussen de bomen door. Donkere schaduwen maakten het spookachtig. Wat voor dieren zaten hier eigenlijk? Ondertussen begon ons gewauwel steeds idiotere vormen aan te nemen. Was het om de doodse stilte te doorbreken, zeker te weten niet alleen daar rond te dwalen of om juist alles om ons heen weg te jagen? Of kwamen we in onze Xtrails flow, zoals we al eerder beleefden?
Coccinelles
[heading size=4 style=underline]Jesus on chocolatecake[/heading]Ineens liepen we het bos uit een dorpje in. Als een oase in de woestijn doemde er daar, midden in het dorpje, een partytent behangen met lichtjes, op. Het verzorgingspunt! Hier had ik naar uit gekeken. Niet alleen om bij te tanken met cola, water, chips, chocoladecake, gelletjes en winegums. Echt serieus, alles is lekker op de dat moment en chips met chocoladecake smaakt alsof er een engeltje over je tong piest. Vanuit het donkere gat waar wij net uitkwamen doemt nog een lichtje op. Een trailloper die ergens achter ons liep. Met de buik vol vervolgen we onze weg. Omdat we redelijk achterin het veld lopen, zien we maar weinig andere lopers onderweg. Zo nu en dan zie je ergens voor je een lichtje tussen de bomen doordeinen. Het is maar goed dat de bordjes reflecteren in onze lampjes. Van verre zie je ze al staan.
12345405_10208313062771350_6975339229205015108_nEr volgt een stuk vol met de kop in de wind. “Jezus!” gooi ik er uit. Als door een hogere macht wordt mijn blik naar links getrokken, lacht Tom het uit en kijk ik recht tegen een groot Jezusbeeld hangend aan een kruis. Ok…. hoi! Wegwaaiend uit onze kleren vervolgen we snel onze weg, om maar niet af te koelen. Na een lang stuk tussen weilanden door doemt de bosrand weer op. De paden waren hier heerlijk goed begaanbaar en we hebben lekker door kunnen lopen. Tot ik moet plassen… Shit… Aan het einde van een pad volgt een splitsing en moeten we linksaf, maar ik ga recht omhoog de berg op. Zoek een grote boom uit en doe het licht uit. En daar zit je dan in het donker. Het stikkedonker. Ik zie echt totaal niets… In de verte zie ik een lichtje aan komen hobbelen. Zo blij als een kind ben ik als ik dit avontuur zonder kleerscheuren en aanvallen van wilde dieren heb overleefd. Ok, dat is overdreven, maar een lege blaas lucht wel op.
12347818_10208313064491393_3754104861194605310_n
[heading size=4 style=underline]Finally home[/heading]Ik heb het idee dat we al uren onderweg zijn. Dat zijn we ook. Sommige stukken vorderen maar gestaag. Het einde van deze trail bestaat bijna geheel uit afdalen. Met een laatste steile afdaling, die we die dag al tijdens de Kamikaze Trail konden testen, komen we eindelijk bij de finish aan, waar ik Tom er nog in een overweldigende eindsprint uitsprint. We zijn nog geen laatsten, maar het finishterrein is behoorlijk leeg. Ook wij gaan vlug naar het hotel terug om op te frissen, te eten en te slapen. Morgen de derde en laatste trail…

 

Eén reactie

Laat een antwoord achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!