Zand tijdens Zandvoort Circuit Run
Tja, als je tegen mij zegt Zandvoort, denk ik aan zand. Hoe kan ik dan zo dom zijn om er geen erg in te hebben dat de halve marathon over het strand zou gaan… gedurende 7 kilometers…? Daar kwam ik namelijk vrijdag pas achter. Misschien was ik er beter niet achter gekomen…
[heading size=4 style=underline]Don’t think…[/heading]Een paar weken geleden kreeg ik een uitnodiging van Runner’s World om wederom mee te lopen met de Runner’s World Zandvoort Circuit Run. Vorig jaar liep ik samen met een berg bloggers de 12 kilometer (en ook de 5 kilometer met Odlo). Maar dit jaar, voor het eerst, de 10e editie van deze fantastische run is er een…. tatatdataaaaa! HALVE MARATHON! Ik hoefde dus niet na te denken voor welke afstand ik me inschreef. Aangezien ik toch lekker bezig ben met opbouwen, zou ik precies op tijd vast wel weer een halve marathon uit die benen kunnen persen. Al hield ik een slag om de arm: wat als die voeten nou niet mee wilden werken? Wat als de kuiten nou ontploften? Dan had ik een escape: ik kon ook starten op de 12 kilometer of halverwege een shotcut nemen. Omdat er geen pijl te trekken is op de actuele stand van de voeten, kon ik pas zondagochtend de keuze maken…
[heading size=4 style=underline]Zand in de schoenen[/heading]Ik werd wakker met ongelooflijke spierpijn vlak boven de knieën. Hoe slim was het om zaterdag ‘even’ keihard door The Open 17.5 te knallen! Strompelend ging ik de trap af. Dat beloofde veel goeds, NOT! Ik dacht er zelfs aan om weer terug onder de wol te duiken! Ontbijt erin, laatste spullen bij elkaar en op naar Zandvoort. Met lood zand in de schoenen. Ik was er namelijk ook vrijdag achter gekomen dat 7 kilometer van het parcours OVER het strand gaat. Zand… Mul zand was het vorig jaar. En daar hadden ik en mijn voeten écht geen zin in. Maar het tij leek dit jaar gunstig te zijn.
[heading size=4 style=underline]Partner in crime[/heading]Op het circuit was het een enorme drukte. Daarom heb ik onwijs veel mensen niet gezien, maar kwam ik in de ontvangstruimte van Runner’s World gelukkig wel veel bekenden tegen. En bleek ik niet de enige te zijn die vrijdag een ontdekking deed van ‘iets met strand’. Gaby keek er ook enorm naar uit en we besloten om als partners in crime samen de afstand te lopen als duurloop. Want samen is wel zo gezellig!
Konden we meteen elkaar de oren van de kop kletsen, omdat we elkaar al een tijdje niet gesproken hadden. Na de wedstrijdgroep werd onze groep weg geschoten. De eerste 4 kilometer over het parcours. Wat een feestje is dit! Hangend door de bochten, nog vol energie om een paar gekke bokkensprongen te maken, pirouettes en meelallen met de muziek die overal over het circuit schalt. Zo vlogen de kilometers voorbij. We gingen het circuit af, richting strand. De kilometers waar we het meest tegenop zagen lagen voor ons…
[heading size=4 style=underline]Zand happen[/heading]Ok, de strand-opgang was inderdaad even mul, maar het was nog eb en de vloedlijn was perfect om op te lopen! Het liep zelfs heerlijk! Mijn verwachte scheldkanonnade bleef dan ook uit.
In plaats daarvan was dit eigenlijk best wel genieten. Zonnetje erbij, wind in de rug. Het was zelfs warm! Omdat Gaby en ik lekker aan het ‘duren’ waren en er lustig op los kakelden, leken dit ook geen 7 kilometers. Ondertussen passeerden ons een paar pacergroepen en maakten we kort een praatje en toen zagen we de passage over het duin opdoemen.
Aangezien Gaby ook een voetblessure heeft gehad en geen risico wilde nemen, wandelden we omhoog (alsof er een andere mogelijkheid was!), maar besloten we ook de afdaling te wandelen, onder het genot van het zingen van een gouwe ouwe! Werd ons ook erg in dank afgenomen door de medelopers en de EHBO bekeek ons of we niet in een delirium verzeild waren geraakt.
[heading size=4 style=underline]Einddansje[/heading]Eenmaal op het fietspad zetten we onze versnelling weer aan. Het was nu even doorbikkelen, want het pad glooide door de duinen en dat met een straf windje op de kop, die bijna de adem ontnam. Zo mogelijk schuilden we achter de rug van andere lopers. De kilometers begonnen nu snel op te lopen! Nog maar 6! O nee, daar begonnen we weer te zingen! En 5… en 4! We liepen Zandvoort weer in en kwamen samen met de 12 kilometer lopers. Oei, hier was het druk en de straten waren niet overal erg breed. Dat leidde tot wat opstoppingen, mensen die schijnbaar over mij heen wilden lopen, terwijl ik zelf ook mensen aan het inhalen was en ellebogen die in mijn lijf werden gedrukt. Verdorie, daar heb ik nu echt even geen zin in he! Gelukkig werden de straten al weer wat breder en veroorzaakte het publiek een waanzinnige sfeer! Het was dansend door de straten, genietend van de laatste paar kilometer. Het circuit kwam al weer in zicht en we zochten tactisch een plekje om goed op de finishfoto te komen.
Zo finishten we hand in hand, met een smile van oor tot oor en in een tijd die we nooit eerder (of in ieder geval zelden) op de klokken zien bij een halve marathon in ‘wedstrijdverband’. Gaby verbrak haar pr langzaamste halve marathon ooit en ik die van de meest lollige.
[heading size=4 style=underline]Is het al voorbij?[/heading]Na de finish vielen we direct in de armen van Petra en Irene, hingen Gaby en ik elkaar eervol de medaille om en konden we in de lounge nog even nakletsen, omkleden en een lunchpakketje verorberen. Jeetje… en toen was het alweer voorbij! Wat een waanzinnige dag! Runner’s World, Le Champion en vooral Gaby en al die andere lopers: onwijs bedankt voor deze heerlijke dag! Perfect georganiseerd, heerlijk weer, fantastische sfeer en de meeste lol! O ja! En bedankt voetjes, dat jullie mij vandaag zo’n topdag hebben bezorgd en jullie koest hebben gehouden!
Foto’s: Gaby, Petra, Andy Astfalck (3e foto), Le Champion/Runner’s World (finishfoto), Bas van Binnendijk (met onderschrift)
2 reacties
Linda
Het is weer een groot feestje geweest!
Andrea
Echt he, ik stuiter nog na 😀